Pages

piątek, 29 grudnia 2017

Jaząbu – Łódź Kosmiczna (2017)

Jaząbu

Wojciech Jachna - trumpet, flugelhorn
Tomasz Glazik - tenor saxophone
Marek Kądziela - guitar, electronics
Jacek Buhl - drums, percussion

Łódź Kosmiczna



AUDIO CAVE 2017/009

By Adam Baruch

This is the debut album by Polish avant-garde Jazz quartet Jaząbu, which consists of trumpeter Wojciech Jachna, saxophonist Tomasz Glazik, guitarist Marek Kądziela and drummer Jacek Buhl. The album presents ten original compositions/improvisations, which are not credited on the album's artwork and therefore assumed to be all co-composed by the four quartet members.

The music is quite typical Free Jazz/Improvised music offering, with short melodic lines stated at the beginning of the tracks, which are then developed into group improvisations and feature solos by the individual quartet members. Some of the tracks lack even the basic melodic theme and are completely improvised. The music appears to be working best when it is more contemplative and introvert, and as such delivers a deeply atmospheric musical aura. The more energetic pieces sometimes move into chaotic intensity. The lack of bass, which is only partly compensated by the guitar, creates a fluid, less rigorous rhythmic setting, which suits this music well.

Jachna and Glazik were members of the legendary Sing Sing Penelope ensemble, which was active since the turn of the Millennium, and their musical attitude was largely influenced by their formative years. Jachna and Buhl recorded several albums together in duo and trio formats and all three of them come from similar background. Kądziela is a bit of an outsider here, having been mostly associated with young Polish Jazz musicians active on the Danish scene, but since his return to Poland he is certainly more active on the local scene in several quite diverse environments. Together they represent an interesting amalgam of talent and musical experience, which definitely has a lot to offer.

Although I was not overwhelmed by the music on this album, probably mostly due to the fact that although beautifully performed it offers little innovation, I believe that their future offers might be much more exciting, considering their potential. Of course the album offers some great moments and impressive soloing and the connoisseurs of the Polish avant-garde scene should be quite happy with this music, which more than anything proves that Polish musician are still searching and making an effort to cover uncharted territory, rather than succumb to lethargy.

środa, 27 grudnia 2017

The Owl – On The Way (2017)

The Owl

Marcin Hałat - violin
Maciej Garbowski - bass
Krzysztof Gradziuk - drums

On The Way

FSR 2017/07




By Adam Baruch

This is the debut album by the Polish trio called The Owl, which comprises of violinist/composer Marcin Hałat, bassist Maciej Garbowski and drummer Krzysztof Gradziuk (the last two well known as the rhythm section of the famous RGG trio). The double CD album presents fourteen original compositions, nine of which were composed by Hałat and five were co-composed by all three members of the trio.

On the Polish Jazz violin scene, which is pretty crowded these days, Hałat arrives as a newcomer, although he has years of experience of playing Classical Music. His sound is quite unusual and unconventional in many respects, surely not typically Jazzy, with obvious Classical phrasing, fingering, and voicing. But when placed opposite one of the mightiest Polish Jazz rhythm sections Hałat is pulled into the Jazz idiom, seemingly almost against his will. His improvisation is also atypical and stays relatively close to the core themes, which after a while gets a bit too uniform.

The musical themes are generally simple, folkloristic little ditties, not really fully developed melodies, which are fine as starting points for the mostly improvised pieces, but hardly able to stand on their own. Nevertheless the music flows smoothly and is able to sound coherent mostly thanks to the incredible swinging feel of the rhythm section. Time after time the listener is faced with the dilemma if he is listening to a Jazz recording or a contemporary Classical piece, all relative to the measure of involvement of the rhythm section.

There is a lot of freedom and space in this music, which characterizes both modern Jazz and Classical idioms. This allows a lot of different forms of dialogue and trialogue conversations within this music, which becomes the most interesting ingredient of the music, especially when it becomes completely improvised as in the five collective pieces. It seems that Hałat was extremely lucky in finding these two partners to record his debut Jazz offering, which probably would have not been possible otherwise. Garbowski and Gradziuk, who have consistently moved towards more open/improvised music in the last few years, prove here that they are able to carry on a full album just on their own, and their contribution here is simply invaluable.

As to Hałat being the next "thing" on the Polish Jazz violin scene, I'd definitely need to hear more and give it some time. This is a very unusual, surprising and even promising album, but it does suffer from some inhibitions which need to be resolved, before Hałat earns his honorable place on the pedestal. Overall this is definitely music that should be investigated and even embraced, as it does offer a novel approach and a lot of courage. Highly recommended!

wtorek, 26 grudnia 2017

Jacek Kochan & musiConspiracy - Parentes (2017)

Jacek Kochan & musiConspiracy

Fabrizio Brusca - guitar
Zbigniew Chojnacki - accordion
Łukasz Poprawski - saxophones
Mateusz Smoczyński - violin
Wiesław Wysocki - bass clarinet, baritone saxophone
Michał Kapczuk - bass
Jacek Kochan - drums, percussion, electronics

and others

Parentes

HEVHETIA 0158

By Adam Baruch

This is an album by veteran Polish Jazz drummer/composer Jacek Kochan, recorded in a quartet setting with young virtuoso accordionist Zbigniew Chojnacki, Italian guitarist Fabrizio Brusca and bassist Michał Kapczuk. Ten additional musicians (brass and string sections) play on some tracks. The album presents nine original compositions, all by Kochan.

The music is dominated by odd meters and irregular rhythmic patterns as well as World Music motifs and Rock/Fusion excursions, with strong Jazz affiliations but not really Jazz per se; altogether pretty weird and intriguing mixture of styles and influences. The melodic content is ragged and difficult to follow for an average listener. The overall result is quite a challenge to the listeners, but also offers plenty of opportunities to find a connection with fairly uncommon music.

The individual performances are all excellent with Chojnacki stealing the show with his incredible sensitivity and layers of melodic revelations. Brusca is more proficient in the Rock/Fusion environment than within the Jazz idiom. Kapczuk plays well and provides a solid bottom that holds the music together. The leader's assertive drumming dominates the proceedings taking no prisoners. The occasional orchestral arrangements do not change the character and outcome of the music significantly.

Overall this is an interesting and challenging album, which may require several listening sessions to win the listener over. Kochan does not stay still and constantly tries out new ways to express his musical ideas and doing his own thing, for which he deserves to be praised. This is not easy stuff, but definitely worth investigating.

niedziela, 24 grudnia 2017

Marcin Stefaniak Trio – Unveiling (2017)

Marcin Stefaniak Trio

Marcin Stefaniak - tenor & soprano saxophones
Paweł Urowski - double bass
Tomasz Koper - drums

Unveiling

ALPAKA 004



By Adam Baruch

This is the debut album by young Polish Jazz saxophonist/composer Marcin Stefaniak, recorded in a trio setting with bassist Paweł Urowski and drummer Tomasz Koper. The album presents eight original compositions, all by Stefaniak.

The music is a striking version of modern Jazz, melody based but stylistically not really mainstream oriented, often atmospheric and lyrical with clear World Music influences, especially rhythmically. From the very first note it becomes immediately apparent that Stefaniak is both a brilliant composer and an extraordinary player, with clarity of tone and power of expression that usually characterizes musicians after decades of activity in the field. This sequence of compositions presents a coherent musical vision, which is consistently developed throughout the duration of the album.

Stefaniak's long lines and extensive improvisations are in the best post-Coltrane tradition, with no breathing breaks and stupendous fluidity. He seems to be familiar with all the tricks of the trade and as a newcomer on the scene is nothing short of sensational. He is able to change to tone of his tenor and soprano saxophones quite dramatically within the different compositions, as if changing his personality. The soprano often sounds like a clarinet or even a flute, which is able to charm even the most deadly snakes into trance. The general impression Stefanski is able to make on this album is one of a remarkable gifted saxophonist, who has little, if any, limitations.

Although Stefaniak is obviously the centerpiece of the listener's attention, the rhythm section is very prominently featured and becomes an integral part of the overall sound. Urowski is a very experienced player and his bass lines are the anchor of the music. He plays several solos, all of which are excellent illustrations of his fabulous abilities. Koper does a great job as well, limiting his input to the rhythmic necessities and being overtly melodic in his approach. Taken as a whole, the trio functions together splendidly, better than most saxophone trios around, despite the obvious difficulties involved with this specific combination of instruments.

Overall this is a stunning debut effort, definitely one of the best in 2017 on the Polish Jazz scene. On the surface this is perhaps not he most adventurous or unusual effort, but surely one of the most strikingly honest and musically rounded ones - something that happens quite rarely! Chapeau and most warmly recommended!

sobota, 23 grudnia 2017

Jagodziński/Strobel - Tete-A-Tete (2017)

Jagodziński/Strobel

Andrzej Jagodziński - accordion
Janusz Strobel - guitar

Tete-A-Tete

SRMT 2017





By Krzysztof Komorek

W pewnej knajpie, na uboczu, gdzie zawsze najważniejsza była muzyka, od lat mijali się dwaj Panowie. Stali bywalcy, którzy nigdy nie zamienili ze sobą słowa, ograniczając się do przyjacielskich skinięć głową. Wreszcie jednak stało się tak, że zasiedli do rozmowy. Rozmowy muzycznej. Taka oto poetycka historia zawarta w załączonej do wydawnictwa książeczce stanowi wstęp do rzeczywistych spotkań, które zaowocowały omawianą tu płytą. Spotkań dwóch muzycznych tuzów, artystów z ogromnym doświadczeniem: Janusza Strobla, gitarzysty i kompozytora z doświadczeniem jazzowym i klasycznym, oraz Andrzeja Jagodzińskiego, wybitnego pianisty, tym razem grającego jednak tylko na akordeonie. 

Takie wydawnictwa z udziałem znakomitych muzyków, niewspółpracujących ze sobą na stałe, są na świecie czymś zwyczajnym. Ileż to już kapitalnych płyt znajduje się na półkach miłośników muzyki kameralnej, delikatnej, niespiesznej. Przykłady można by mnożyć, ale wymieńmy przy tej okazji chociażby klasyczne już nagrania Charliego Hadena z Gonzalo Rubalcabą czy Patem Methenym, tegoż Metheny’ego z Jimem Hallem czy Dave’a Hollanda z Kennym Barronem. 

"Tete-A-Tete" świetnie wpisuje się w ten kontekst. Tym bardziej, że obaj muzycy również należą do moich ulubieńców: Janusz Strobla pamiętam jeszcze z czasów fascynacji dokonaniami duetu Alber – Strobel. Andrzej Jagodziński w oczywisty sposób kojarzy się z chopinowskimi interpretacjami w wykonaniu autorskiego tria, ale także właśnie z akordeonowymi występami – chociażby przy okazji płyt nagranych z Giovannim Mirabassim. Tutaj mamy dziewięć kompozycji – sześć Strobla i trzy Jagodzińskiego. Trzy kwadranse odprężającej muzyki. Czasem spokojnej, nastrojowej, niekiedy całkiem żwawej i radosnej. Z gitarą wybiegającą ku klimatom raz klasycznym, raz latynoskim, i akordeonem podążającym od czasu do czasu ku nowoczesnemu musette.

Brakowało mi zawsze takich płyt w wykonaniu naszych krajowych, jazzowych znakomitości. Rejestracji, nawet jednorazowych, spotkań wybitnych postaci i grania niewymuszonego jakąkolwiek presją. Mam nadzieję, że album z udziałem tego kapitalnego duetu będzie promyczkiem zwiastującym częstsze tego rodzaju wydawnictwa.

czwartek, 21 grudnia 2017

Morte Plays – Postapo (2017)

Morte Plays

Marcin Łukasiewicz - guitar
Patryk Mott - saxophone
Marek Styk - bass
Marek Wesołowski - drums

Postapo

SOLITON 763



By Adam Baruch

This is the second album by young Polish Jazz quartet called Morte Plays, led by guitarist/composer Marcin Łukasiewicz with saxophonist Patryk Mott, bassist Marek Styk and drummer Marek Wesołowski. The album presents eight original compositions, all by Łukasiewicz.

The music is a pretty unique kind of Jazz-Rock Fusion with a nonchalant attitude close to Punk and somewhat similar to Polish Yass, which was popular on the local scene a few decades earlier. Apart from the element of improvisation the music could easily be considered as Rock, especially due to the harsh distorted guitar sound, the electric bass and the rhythm section's clear-cut Rocky attitude. The melodies are pretty basic as well, again sort of Punkish, but make perfect sense in this specific musical environment and present a coherent statement by the group, which obviously means to precisely make a statement of this kind.

Most Jazz purist will probably dismiss this music as being outside of the mainstream Jazz idiom, but that does not mean that this music has less to offer than most of the music made within mainstream Jazz. Personally I have quite enjoyed this album because it is different, raw and honest; definitely not trying to pretend to be something it is not. Such musical honesty is more important in my view than superb technical abilities that produce mundane music.

Since this music should have an appeal to both Jazz and Rock audiences, it will hopefully get the attention it deserves. Once the listener gets used to the harsh sound, the contents below the external layer is quite tempting. Definitely worth investigating!

wtorek, 19 grudnia 2017

Improvision Quartet - Free-Folk-Jazz (2017)

Improvision Quartet

Szymon Klima - clarinet
Dominik Wania - piano
Adam Kowalewski - double bass
Przemysław Jarosz - drums

Free-Folk-Jazz

HEVHETIA 0159



By Adam Baruch

This is the debut album by Polish ensemble called Improvision Quartet, which comprises of clarinetist Szymon Klima, pianist Dominik Wania, bassist Adam Kowalewski and drummer Przemysław Jarosz. The album presents six improvisations based on Polish musical Folklore, arranged by the quartet. The album offers an unprecedented high quality recording sound, definitely one of the best I came across this year (2017).

The music, as already mentioned above, consists of Free Form improvisations based on Polish Folklore songs, some of those being well known and others completely obscure. The quartet offers a remarkable ensemble work, which presents a coherent and clear artistic vision, consistently developed throughout the album, deeply rooted in Free Jazz/Improvised Music tradition, but also astonishingly minimalistic, focused and full of breathing space. There is a beautiful atmosphere of relaxation and complete lack of pressure to state anything beyond the necessary. In some respects this album is the continuation of the "Lutosławski Retuned" album recorded three years earlier, but the statements are much bolder and refined this time.

The individual contributions by these virtuosi musicians are all absolutely brilliant from start to finish. The minimalistic approach allows for many solo/duo/trio and eventually also quartet statements, which expose each of the participants in complete "nakedness". Not surprisingly they all manage to come victorious from the challenging circumstances, which present to the listener some of the best moments these musicians ever put on record. Wania's contributions are definitely stellar and for me personally probably they are his best playing ever so far. His wondrous ability to say so much with just a few touches of the keyboard is simply miraculous. But Klima, Kowalewski and especially Jarosz also contribute amazing moments, with the latter producing some of the most amazing percussive effects I had the pleasure to hear.

This is definitely one of the finest hours of Polish Jazz in 2017, although it will probably not achieve the praise it deserves, as usual on the Polish scene, where often some pretty dismal albums get all the distinctions, prizes and attention. Well, life is not fair and people are stupid and deaf.

This is an amazing album from start to finish, which redefines the contemporary Free Jazz idiom, again emphasizing the fact that sublime things in Jazz happen only in Europe. One needs to be born in Poland and suck the Polish Culture from one's mother's breast, to be able to play like that and create music like this one. Luckily the Art aesthetic is universal and anybody on this Earth of ours, with some soul and musical ears should be able to enjoy this music on the deepest level. Absolutely brilliant!

poniedziałek, 18 grudnia 2017

Cezariusz Gadzina – Mosty (2017)

Cezariusz Gadzina

Cezariusz Gadzina - alto & soprano saxophones
Robert Majewski - trumpet, flugelhorn
Maciej Sikała - tenor saxophone
Grzegorz Nagórski - trombone, euphonium
Cezary Paciorek - accordion
Paweł Pańta - double bass


Piotr Iwicki - percussion
Cezary Konrad - drums

Mosty

UNIVERSAL MUSIC POLSKA 602557812039

By Adam Baruch

This is an album by Polish (resident in Belgium) saxophonist/composer Cezariusz Gadzina, recorded with a host of top Polish Jazz musicians, which includes trumpeter Robert Majewski, saxophonist Maciej Sikała, trombonist Grzegorz Nagórski, accordionist Cezary Paciorek, bassist Paweł Pańta, percussionist Piotr Iwicki and drummer Cezary Konrad – a dream team by all respects. The album presents eight original compositions, all by Gadzina, all entitled "Bridge" in eight different languages ("Mosty" means bridges in Polish), symbolizing the connections between a plethora of genres and sub-genres present within the contemporary Jazz idiom.

Gadzina is primarily familiar for his work in the Jazz-Classical Fusion field and his previous recordings, including the excellent "The Fifth Element", testify to his affinity to this particular field. However, this recording seems to leave Classical Music out of the formula, concentrating on the Jazz side of Gadzina's personality.

Stylistically the music sits well within the boundaries of modern mainstream Jazz language, offering excellent compositions and interesting arrangements, none of which are trivial or banal. The music is full of unexpected twists and turns, tempo changes and multiple themes, all within one composition, which of course makes listening to this music a real fun for true Jazz fans. The compositions are diverse enough to keep the listener interested and balance well between the beautifully melodic ballads and the up-tempo numbers.

The individual performances are all top notch, as expected from these highly experienced musicians. Personally I love the prominent presence of the accordion, a much neglected instrument in Jazz, and the percussion ornamentations, which add another layer of rhythmic contents. But of course the trumpet solo parts, excellent saxophone work, pulsating bass lines and everything else are just right. The overall octet sound is not to busy and allows all instruments to be perfectly audible.

Overall this is a great mainstream album, much more ambitious and advanced musically than the standard albums recorded in this genre. It is not about discovering any new territory, but offers novel approach to arrangement and very solid composition and performance standards. As such it deserves to be listened to and surely enjoyed as well.

sobota, 16 grudnia 2017

Trzaska/Mazur/Jørgensen - Jellyspace (2017)

Trzaska/Mazur/Jørgensen

Mikołaj Trzaska - alto & baritone saxophones
Rafał Mazur - acoustic bass guitar
Peter Ole Jørgensen - drums, percussion

Jellyspace

MW 964-1


By Andrzej Nowak

Trzydziesty marca 2017 roku, krakowska Alchemia, a na scenie jakby reinkarnacja tria Volume, które ekscytowało europejskich fanów free jazzu niemal dekadę temu. Mikołaj Trzaska na saksofonie altowym i barytonowym, Peter Ole Jørgensen  na perkusji i perkusjonaliach, na gitarze basowej w miejsce Petera Friisa Nielsena - Rafał Mazur. Jak pokażą wydarzenia na scenie, ów epitet "w miejsce" zupełnie nie przystoi recenzentowi. Świadczy o tym dyspozycja dnia krakowskiego muzyka. Dokumentacja fonograficzna koncertu dociera do nas dzięki Not Two Records. Winylowa edycja trwa niewiele ponad 40 minut i przynosi sześć odcinków muzycznych.

Od pierwszego gwizdka ostry, głęboki tembr basu, wysokie, równie dotkliwe akustycznie pasaże altu (jak zwykle u Mikołaja wyposażone w ogromny bagaż podskórnej melodyki), no i prawdziwy płaszcz wodny perkusyjnych ekscesów. Narracja szyta twardym, niedelikatnym ściegiem. Muzyka gęsta jak ołów. Koło zamachowe współczesnego, europejskiego free jazzu w natarciu! 

W grze Mazura także dużo melodii, jakby muzyk pozostawał w stanie ciągłego poszukiwania wewnętrznej i zewnętrznej harmonii. Może mniej subtelności stylistycznych niż u Friisa Nielsena, za to więcej radości i przyjemności z muzykowania. Szorstka jazda dobrze ośnieżonym stokiem, to porównanie, które konstytuuje grę całego tria. W pełnym słońcu, przy śpiewie, dopiero co wybudzonej ze snu zimowego, hordy niedźwiedzi. Niewyczerpalne pokłady empatii, synergii, komunikacyjnej perfekcji w gronie muzyków, którzy znają się świetnie, ale być może grają w tym układzie personalnym po raz pierwszy. 

Fragment drugi, który następuje zaraz po najdłuższej, pierwszej ekspozycji, zdaje się być bardziej kanciasty w swojej formule, zadziorny, stawiający znaki zapytania, ale znów płynący jednym, zwartym strumieniem dźwięku. Prawdziwy common flow, free jazz w konwulsyjnym rozkwicie! W trzecim odcinku wchodzi baryton. Kroczy dostojnie, choć sekcja gotuje się w 120 stopniach, a emocje tryskają po ścianach (baa, nie tylko one). Niczym pochód pierwszomajowy nad skrajem pięknej przepaści. W ramach komentarza doskonałe pasaże gitary basowej, jakby nieco w poprzek narracji. 

W czwartym melodyka w tubie Trzaski osiąga kolejne wyżyny. Być może polski saksofonista, to najlepszy uczeń Petera Brotzmanna, który bezczelnie postanowił przerosnąć mistrza. Kolejny, mistrzowski komentarz Mazura. Zresztą w parze w dobitnym drummerem, brnie przez ten koncert z taką siłą i maestrią, jakby ich bóg z własnego żebra stworzył. Szczypta semickiej zadumy na dyszach na finał fragmentu, zapewne w ramach docenienia wysiłku sekcji rytmicznej. 

Piąty numer to właśnie sekcja zaczyna niezwykle eksplozywnie. Alt wchodzi po kilkudziesięciu sekundach i dyszy z emocji. Znów baryton, prawdziwy drapieżnik - what a game! Muzycy czujni, jak zawodowi czekiści na prywatnym dżobie! Nic i nikt nie pozostaje tu bez odpowiedzi, bez reakcji. Na sam finał koncertu jakby skromna ballada (co złego, to nie my). Smuga cienia na gryfie gitary, jakże subtelny drumming. Po paru chwilach dynamizują się jednak, jak stado koni w obliczu obnażonych klaczy. Koncert tylko w ramach vinyl time, ale bez jednego zbędnego dźwięku. Brawo!

czwartek, 14 grudnia 2017

Rybicki/Kozera - Xu (2017)

Rybicki/Kozera

Mateusz Rybicki - clarinet, bass clarinet, kalimba
Zbigniew Kozera - double bass, kalimba

Xu

MULTIKULTI MPI 036



By Piotr Wojdat

Kolejne wydawnictwo z cyklu "Improvised Music Series", który zapoczątkowała i z dużą konsekwencją kontynuuje poznańska oficyna Multikulti Project, na pierwszy rzut oka powinno zwiastować muzykę o silnym ładunku emocjonalnym i huraganowej ekspresji. Instrumentalne szarże, porywcze solówki, eksperymenty z brzmieniem i technikami gry - to wszystko mogłoby się i znaleźć na albumie duetu Rybicki/Kozera.

Przywołani przeze mnie artyści, choć nie są wciąż bardzo rozpoznawalni na naszej scenie muzycznej, mają wystarczające umiejętności na to, by grać ostry jak brzytwa awangardowy jazz. Udowodnili to m.in. w ramach pięciodniowej rezydencji Petera Brötzmanna w Pardon, To Tu, która miała miejsce w 2016 roku. Na "Xu" pokazują jednak, że improwizacja może mieć zupełnie inne oblicze: dużo bardziej stonowane, kameralne, ale i wciąż odznaczające się poszukującym charakterem.

Klarnecista Mateusz Rybicki i kontrabasista Zbigniew Kozera współpracują ze sobą już od dłuższego czasu. Są wyróżniającymi się postaciami wrocławskiej sceny muzyki jazzowej i eksperymentalnej, a na swoim koncie mają występy u boku Piotra Damasiewicza, Wacława Zimpla, Macieja Obary, czy Mikołaja Trzaski. Razem z basistą Jakubem Cywińskim oraz perkusistą Wojciechem Romanowskim tworzyli kwartet Owl Mountains. Na "Xu" słuchamy jak radzą sobie w duecie na klarnety i kontrabas oraz afrykański instrument kalimba, którego popularyzację w tej części świata zawdzięczamy kongijskiej formacji Konono Nº 1.

Jak już wspomniałem we wstępie, na płycie Rybickiego i Kozery nie uświadczymy szybkich zmian tempa oraz ciągłego napinania free jazzowych muskułów. Dominuje tu raczej klarowna narracja, niespieszne nawiązywanie dialogów i intymna, choć daleka od pretensjonalności atmosfera. Klarnecista snuje nieoczywiste melodie, przywołuje na myśl prawie namacalne filmowe skojarzenia, a kontrabas i egzotycznie brzmiąca kalimba spełniają na wydawnictwie funkcję sekcji rytmicznej.

"Xu" to album, któremu warto poświęcić nieco więcej czasu, żeby docenić jego zawartość i dać mu w pełni wybrzmieć. Nie jest to muzyka od razu chwytająca za gardło i wywołująca nagłe emocje. Jej siłą jest spokój, swobodne budowanie napięcia i klimatu oraz wyczucie w prowadzeniu narracji. Rybicki i Kozera doskonale odnaleźli się w repertuarze kameralnym, a ich muzyka, choć surowa i minimalistyczna, może silnie oddziaływać na wyobraźnię i sprawdza się w obecnych warunkach pogodowych, które widzimy za oknem.

środa, 13 grudnia 2017

LOVE - E Bik Dangam Lan (2017)

LOVE

Lo Ersare - vocal
Jędrzej Łagodziński - tenor saxophone, vocal
Petter Rylén - piano
Rasmus Kjærgård Lund - tuba
Tomo Jacobson - double bass
Szymon Gąsiorek - drums

E Bik Dangam Lan


LOVE & BEAUTY 03

By Adam Baruch

This is the debut album by the ensemble LOVE, led by Polish (resident in Denmark) saxophonist/composer Jędrzej Łagodziński, who is also a member of the Love And Beauty Seekers trio. The ensemble includes two additional Polish musicians: bassist Tomo Jacobson and drummer Szymon Gąsiorek and three Scandinavian musicians: vocalist Lo Ersare, tuba player Rasmus Kjaergard Lund and pianist Petter Rylen. The album presents eight original compositions, all by the leader.

The music is an amalgam of contemplative chants/songs and passages of Jazz improvisations based on the basic melodies. The unusual instrumentation and overall stylistic aesthetic creates a dreamlike continuity, which moves from one track to another, with long quiet passages which build up to a crescendo eruptions and then return again to more melodic and quiet moments. The music has some characteristic of a religious/spiritual ceremony and the poems used as part of the lyrics emphasize that atmosphere.

The problem with albums like this one is that it might appeal to a very limited audience, as it falls between categories: it is not a Jazz album per se and it is not a meditation/relaxation album as well. In short, only open-minded listeners, who like surprises and adventure in the music they listen to, might love listening to it. Personally I've had a great fun listening to this album and recommend it to my fellow unconventional music lovers. Based on his recording activity Łagodziński clearly emerges as a versatile composer/instrumentalist and is certainly worth being closely watched in the future, as his output so far is definitely very promising.

poniedziałek, 11 grudnia 2017

Maciej Sikała Septet - Live In Klub Żak (2017)

Maciej Sikała Septet

Maciej Sikała - tenor & soprano saxophones
Robert Majewski - trumpet, flugelhorn
Grzegorz Nagórski - trombone
Tomasz Klepczyński - bass clarinet
Piotr Wyleżoł - piano
Andrzej Święs - double bass
Sebastian Frankiewicz - drums

Live In Klub Żak

SOLITO 762

By Jędrzej Janicki

Septet to bardzo ciekawa formuła dla zespołu jazzowego. Unika ona ograniczeń, jakie niesie ze sobą gra w mniejszych składach, a nie popada jeszcze w bigbandową schematyczność. Pozostawia wiele przestrzeni na aranżacyjną dowolność, lecz brzmienie nie jest przeładowane. Bardzo dobrym przykładem potwierdzającym tę opinie jest płyta "Live In Klub Żak" septetu Macieja Sikały. 

Maciej Sikała to saksofonista wielce zasłużony na polskiej scenie jazzowej, który swobodnie porusza się w różnych muzycznych obszarach. Awangardowe nagrania z zespołem Miłość, projekt Chopin z Krzysztofem Herdzinem, czy świetna płyta "To Kiss The Ivories" nagrana z pianistą Wojciechem Niedzielą to tylko niektóre z jego artystycznych przedsięwzięć. Dowodzony przez niego septet to swego rodzaju dream team złożony z uznanych w środowisku polskich instrumentalistów. Trębacz Robert Majewski, puzonista Grzegorz Nagórski, klarnecista Tomasz Klepczyński, pianista Piotr Wyleżoł, kontrabasista Andrzej Święs i perkusista Sebastian Frankiewicz to muzycy rozchwytywani na polskiej scenie jazzowej (i nie tylko jazzowej). Zapis ich wspólnego koncertu z festiwalu Jazz Jantar 2017 ujrzał światło dzienne, stając się jedną z najciekawszych koncertówek roku 2017. 

Niezłe wyobrażenie o stylu zespołu daje już otwierająca płytę "Zmowa Miauczenia", którą charakteryzuje niewymuszony podkład, na tle którego panowie mają kilka chwil na poprowadzenie swoich partii solowych. Wszystko to zagrane z dużym luzem i pełnym profesjonalizmem. Na szczególną uwagę zasługuje dyskretne tło tworzone przez pianistę Piotra Wyleżoła, zwieńczone jego prześliczną solówką. Delikatny nastrój podtrzymany jest w utworze "Nie Na Temat" zbudowanym na podstawie tajemniczej melodii stworzonej przez Sikałę. Jako miłośnik wszelkiego rodzaju basowych dźwięków chciałbym również wyróżnić intro do "Septymozy Małej" zagrane przez Andrzeja Święsa - aranżacja tej kompozycji przypomina trochę klasyczne bigbandowe rozwiązania. Mimo tego specyficznego zacięcia utwór ma w sobie coś z uwodzicielskiego klimatu tworzonego przez Stana Getza. Kończące cały koncert nagranie "A Bit Like Thelonious" faktycznie chwyta ducha kompozycji Theloniousa Monka. Bardziej hardbopowy rys z fantastycznymi partiami Piotra Wyleżoła pięknie podsumowuje ten koncert. 

"Live In Klub Żak" to bardzo dobra płyta oddająca klimat rasowego koncertu jazzowego. Długie utwory, rozbudowane improwizacje, oklaski po kolejnych partiach solowych to elementy, które zawsze robią wrażenie przy odbiorze jazzu. Ten album to efekt dojrzałości i świadomości poszczególnych instrumentalistów. Maciej Sikała po raz kolejny udowadnia swoją muzyczną klasę i talent.

piątek, 8 grudnia 2017

15. Jazzowa Jesień w Bielsku-Białej !!!


By Maciej Krawiec

Podróż na festiwal jazzowy z obiecującym programem to jeden z tych pomysłów na spędzenie kilku dni poza rodzinnym miastem, które zasługują na poważne przemyślenie i czasem nawet nagięcie dotychczasowych planów. Gdy zaś w grę wchodzi zaproszenie na Jazzową Jesień w Bielsku-Białej, ten pomysł jawi się jeszcze bardziej kusząco. Wydarzenie to, którego już 15. edycja za nami, polityką repertuarową i znakomitymi warunkami obcowania z muzyką zapracowało sobie na wyjątkową pozycję, jaką pośród polskich festiwali się cieszy. 

Oprócz kwestii artystycznych – o tych za chwilę – Jazzowa Jesień przyciąga samym... miejscem, gdzie się odbywa. Bielsko-Biała to miasto wdzięczne, cieszące oczy secesyjną i neorenesansową architekturą, zachęcające do spacerów wśród kojarzącej się z Wilnem zabudowy w okolicach Rynku czy między monumentalnymi, ponad stuletnimi willami, które zwłaszcza w jesienne wieczory ukazują swój posępny, fascynujący urok. W takich okolicznościach – pośród mokrych kamienic, zatęchłych staromiejskich zakamarków, z widokiem na zamglone szczyty za miastem – aż chce się obcować ze sztuką. 

Tegoroczna Jazzowa Jesień sztuki dostarczyła niemało, w tym również tej na bardzo dobrym poziomie. Nie jestem w stanie niestety skomentować dwóch pierwszych dni festiwalu – cóż, nie samą muzyką żyć można – ominęły mnie więc występy grup Jana Garbarka, Alexiego Tuomarilii i Kurta Rosenwinkela. Ale od czwartku do niedzieli stawiałem się w Bielskim Centrum Kultury, by słuchać kolejnych koncertów.


Czwartkowy wieczór miał otworzyć rewelacyjny ormiański pianista Tigran Hamasyan, którego najnowsza płyta „An Ancient Observer” zachwyciła wielu smakoszy jazzu. Na jego solowy recital cieszyłem się szczególnie, ale niestety szyki pokrzyżowała choroba artysty – występ został odwołany, ale w jego miejsce organizatorom udało się błyskawicznie znaleźć zastępstwo. W całkiem innej stylistyce niż Ormianin, ale z pełnym profesjonalizmem i wiarygodnością w obranej estetyce, zagrała grupa Mad Skillet efektownego pianisty Johna Medeskiego. Muzyka ludyczna, energetyczna, stanowiąca połączenie funku, rocka i jazzu. Lokomotywami zespołu byli lider oraz cobhamowski perkusista Julian Addison. Koncert kwartetu Medeskiego był stosownym wprowadzeniem do drugiej części wieczoru: występu tria Dave'a Hollanda. Legendarny kontrabasista zagrał z Kevinem Eubanksem na gitarze i Obedem Calvairem na perkusji. Z początku mogło się wydawać, że będzie to oparty na wzajemnym zasłuchaniu, intuicji i bogatej wyobraźni nieprzewidywalny koncert: prym wiodła demokratyczna, swobodna i przejrzysta trójgłosowość. Z czasem jednak górę wzięły ciężkie tematy fusion i brak delikatności partnerów Hollanda, zwłaszcza męczącego Calvaire'a. Sytuacji nie uratowały ani precyzyjny, zachwycający styl gry Hollanda, ani frapujące nieraz gitarowe arabeski Eubanksa.

Uznanie mieszało się z irytacją również podczas koncertu, który otwierał kolejny dzień festiwalu. Mowa o triu Chrisa Pottera z Reubenem Rogersem na gitarze basowej i Erikiem Harlandem na perkusji. Z jednej strony ujmować mogła swoboda potoczystej improwizacji Pottera oraz jego porywająca wirtuozeria, ale z drugiej – efekciarskie pomysły Harlanda bardzo psuły spójność muzyki. Całe szczęście, że przynajmniej Rogers, o bulgoczącym i niedokładnym brzmieniu, słusznie pozostawał w tle. Dwoistość, ale o ileż bardziej pożądana, cechowała koncert Davida Virellesa z Romànem Diazem i kilkunastoosobowym Nosotros Ensemble z programem z albumu „Gnosis”. Kubański pianista zaprosił grupę kubańskich perkusistów i wokalistów pod wodzą charyzmatycznego Diaza oraz ansambl „klasyczny” (flety, klarnety, wiolonczele, altówka, perkusjonalia). Ich występ – niepozbawiony elementów teatralnych – łączył niepokojący, ludowy żywioł z latynoską tanecznością i abstrakcyjnymi skomponowanymi pasażami. Oryginalna wizja Virellesa, powściągliwie prezentująca się na albumie, w całej okazałości rozkwitła na scenie. Wyobcowanie i kolektywna zabawa. Dziwność i prostota. Żałoba i afirmacja życia.


Sobotni wieczór rozpoczął się od koncertu zespołu Tarkovsky Quartet, prowadzonego przez pianistę François Couturiera. Przyjechali do Bielska-Białej z eterycznym, wzruszającym programem z albumu „Nuit blanche”. Artyści, wśród których był Jean-Louis Matinier na akordeonie i Anja Lechner na wielonoczeli, z oddaniem wykonali delikatną muzykę Couturiera, ale nie interpretowali jej, nie przetwarzali, nie poddawali eksperymentowi. Z tej przyczyny ów występ, jakby obarczony niemocą i bezsilnością, przyniósł spory zawód.

I wreszcie koncert dyrektora artystycznego Jazzowej Jesieni Tomasza Stańki, który miał dwie odsłony. Najpierw trębacz zagrał w duecie z Davidem Virellesem, by następnie wraz z triem RGG i Adamem Pierończykiem wykonać Komedowskie „Night-Time, Daytime Requiem”, „Litanię” i balladę z filmu „Nóż w wodzie”. Występ z pianistą z początku mógł zainteresować ofensywną pracą Stańki, chcącego dominować w rozmowie z Kubańczykiem. Ten wiódł własną historię, bez kompleksów. I każdy z nich właściwie zagrał swoje, bo autentycznego dialogu, prezentującego podniecenie czy choćby głębsze porozumienie artystów, w ich występie nie było.

Zaś ku istnym głębinom muzycznej komunikacji zabrało słuchaczy trio RGG w składzie: Łukasz Ojdana na fortepianie, Maciej Garbowski na kontrabasie i Krzysztof Gradziuk na perkusji. Pianista inteligentnie dawkował dźwięki, wyczekując na stosowne momenty by maksymalnie wzbogacić muzykę. Wyobraźnia oraz niecierpliwa kreatywność Gradziuka raz po raz wybuchały, ale nigdy nie niszczyły równowagi w zespole; służyły sztuce, a nie ego. Z kolei Garbowski kontrolował całość, kierując swoją empatię to bliżej pianisty, to bliżej perkusisty, zaś jego solo w „Requiem” było tym momentem, kiedy napłynęły mi do oczu łzy. A frontmani? Stańko zniknął, ograniczając się prawie wyłącznie do grania tematów. Pierończyk wystąpił na właściwym sobie, bardzo wysokim poziomie, wyrafinowanie improwizując zarówno na saksofonie tenorowym, jak i na sopranowym. Nie ulega jednak wątpliwości, że to za sprawą doskonałej gry Ojdany, Garbowskiego i Gradziuka był to najlepszy koncert, jaki słyszałem w tym roku na Jazzowej Jesieni. I wprawdzie w niedzielę odbył się jeszcze występ The Buck Clayton Legacy Band, ale poprawnie wykonany tam jazz tradycyjny nie mógł tego stanu rzeczy zmienić.

Słowa, słowa, słowa... A gdzie dźwięki? Tutaj – w nagraniu mojej audycji Sztukmistrz, w której komentowałem bielski festiwal, muzycznie ilustrując to omówienie. Zapraszam:


środa, 6 grudnia 2017

Mateusz Pałka Trio – Sansa (2017)

Mateusz Pałka Trio

Mateusz Pałka - piano
Piotr Południak - bass
Patryk Dobosz - drums

Sansa

EMME 1704




By Adam Baruch

This is the debut album by young Polish Jazz pianist/composer Mateusz Pałka and his trio which also includes bassist Piotr Południak and drummer Patryk Dobosz. The album presents nine compositions, seven of which are originals by the leader, one is composed by Południak and one is a standard. The album was beautifully recorded at the RecPublica Studios and engineered by Maciej Stach. The album's title and artwork obviously hint as to someone's adoration of the "Game Of Thrones" imagery. The album was released by an Italian label, which means that the young Poles age definitely going places!

The music is deeply melodic and typical of contemporary mainstream European Jazz idiom, with emphasis on the Polish lyricism and melancholy, which are almost omnipresent on recordings by Polish Jazz musicians/composers. The themes are developed gradually and lingeringly, which adds to the tension this music creates and keeps the listener on edge. The overall level of composition is excellent and composition is the focus of this album.

The trio plays very well together, with the piano clearly dominating the proceedings, but the rhythm section being audible and leading the music amicably. Dobosz displays a wide array of percussive trickery, which suits the music perfectly, while Południak keeps his bass lines down to earth and solid like a rock. The overall sound and attitude of the trio is fresh and innovative, especially in view of the fact that it rarely swings in the traditional meaning of the term, but allows for a large degree of rhythmical space, which is intriguing and very effective.

Overall this is a stunning debut effort, as surprising as many other debut efforts by young Polish Jazz musicians, who seem to have found the formula to keep Jazz alive and kicking and intellectually challenging. These young lions are the hope of European Jazz, and in the not to distant future should achieve the acclaim they so well deserve. Wholeheartedly recommended!

wtorek, 5 grudnia 2017

Grzegorz Karnas – Power Kiss (2017)

Grzegorz Karnas

Grzegorz Karnas - vocals
Elchin Shirinov - piano
Alan Wykpisz - double bass
Grzegorz Masłowski - drums

Power Kiss

HEVHETIA 0150/0151



By Adam Baruch

This is the seventh album by Polish Jazz vocalist Grzegorz Karnas, this time recorded live during his 2016 concerts in China. The enclosed CD presents ten tracks, five of which are original compositions/improvisations by Karnas, one song (repeated twice) is by Joni Mitchell, another song (also repeated twice) is by Laurie Anderson and one is a Michał Tokaj composition. Karnas is accompanied by a piano trio, which consists of Azerbaijani pianist Elchin Shirinov and Polish bassist Alan Wykpisz and drummer Grzegorz Masłowski. The enclosed DVD presents mostly the same material included on the CD with a couple of alternate takes.

Karnas is of course the most unique Polish Jazz vocalist and his music presents a completely individual approach, which is basically incomparable with anything else in the vocal department, not only in Poland but in the whole world for that matter. He hardly ever uses words (lyrics) and most of what he utters is virtuosic vocalese unrelated to any "real" language (although here he seems to make an effort to communicate with his audiences in Chinese). His inventive use of his vocal cords and his unearthly timbre, combined with superb instrumental work by his band members always create epic results, which are beyond what one might expect within the vocal Jazz idiom.

It is absolutely amazing what these four musicians are able to achieve on stage, live and "naked". Karnas chose some of the absolutely best young musicians on the European scene, with the brilliant Shirinov creating all the melodic/harmonic background (and soloing spectacularly) and the rhythm section simply carrying the music all along on a rock-steady foundation and with exquisite inventiveness.

Overall this is a stunning piece of music, which deserves to be taught in music schools not only for its musical qualities, but primarily for the freedom of creation it symbolizes like only very few other recordings do. Every true music connoisseur should find this album enchanting, even if not immediately likeable. Music of such quality requires total involvement, nothing less.

It is great to see Karnas still able to move mountains, especially in view of his relatively sparse release schedule lately. All his albums deserve an honorable place in any serious Polish/European Jazz collection, and they are all a chronicle of an Artist, who does not rest for one moment, constantly searching for new territory and new forms of expression; a rare and precious quality for which he deserves all praise. Thank you for the gift of music!

poniedziałek, 4 grudnia 2017

Patrycjusz Gruszecki Trio – Something About (2017)

Patrycjusz Gruszecki Trio

Patrycjusz Gruszecki - trumpet, flugelhorn
Kajetan Galas - hammond organ
Zbigniew Lewandowski - drums

Something About


BCD 42



By Adam Baruch

This is the debut album by Polish Jazz trumpeter/composer Patrycjusz Gruszecki, recorded in a trio format with organist Kajetan Galas and drummer Zbigniew Lewandowski. The album presents twelve original compositions, all by Gruszecki. The album was recorded at the RecPublica Studios and was engineered by Łukasz Olejarczyk, with the usual superb sonic quality.

The music is well behaved mainstream Jazz, with solid compositions and great Swing/Groove feel, which sways the listener's body involuntarily from start to finish. The compositions are well structured, with the ballads being my personal favorites, but they present a consistent and well weaved musical fabric. The unusual and minimalistic lineup of trumpet/organ/drums works out perfectly and misses nothing in order to sound round and complete.

All three musicians play splendidly, as expected from Polish Jazz musicians. Personally the Hammond Organ always steals the show for me, as it has been my favorite instrument for over fifty years, but credit is due to the trio for their work as a unit, combining their personal strengths. Gruszecki has a beautiful round sound on trumpet and flugelhorn, but his improvisations are a bit withdrawn and "controlled" at times, which suits this specific recording well, but leaves the listener a bit hungry for more. Galas is superbly melodic and offers great improvised parts with his work being irreproachable all the way through. This is the third album I reviewed, which features his organ work, and he is always perfectly right on the money. Lewandowski also plays excellently, being solely responsible for the rhythmic pulsations of this music (supported by the organ's bass pedals). His percussive feel is truly exquisite, precise and outward virtuosic – something to learn from.

Overall this is a splendid debut album, catering to the listeners on the lighter side of the Jazz spectrum, but still excellent in every way, with an atypical lineup and sound, which is fresh and very effective. Wholeheartedly recommended!