Andrzej Jagodziński - accordion
Janusz Strobel - guitar
Tete-A-Tete
SRMT 2017
By Krzysztof Komorek
W pewnej knajpie, na uboczu, gdzie zawsze najważniejsza była muzyka, od lat mijali się dwaj Panowie. Stali bywalcy, którzy nigdy nie zamienili ze sobą słowa, ograniczając się do przyjacielskich skinięć głową. Wreszcie jednak stało się tak, że zasiedli do rozmowy. Rozmowy muzycznej. Taka oto poetycka historia zawarta w załączonej do wydawnictwa książeczce stanowi wstęp do rzeczywistych spotkań, które zaowocowały omawianą tu płytą. Spotkań dwóch muzycznych tuzów, artystów z ogromnym doświadczeniem: Janusza Strobla, gitarzysty i kompozytora z doświadczeniem jazzowym i klasycznym, oraz Andrzeja Jagodzińskiego, wybitnego pianisty, tym razem grającego jednak tylko na akordeonie.
Takie wydawnictwa z udziałem znakomitych muzyków, niewspółpracujących ze sobą na stałe, są na świecie czymś zwyczajnym. Ileż to już kapitalnych płyt znajduje się na półkach miłośników muzyki kameralnej, delikatnej, niespiesznej. Przykłady można by mnożyć, ale wymieńmy przy tej okazji chociażby klasyczne już nagrania Charliego Hadena z Gonzalo Rubalcabą czy Patem Methenym, tegoż Metheny’ego z Jimem Hallem czy Dave’a Hollanda z Kennym Barronem.
"Tete-A-Tete" świetnie wpisuje się w ten kontekst. Tym bardziej, że obaj muzycy również należą do moich ulubieńców: Janusz Strobla pamiętam jeszcze z czasów fascynacji dokonaniami duetu Alber – Strobel. Andrzej Jagodziński w oczywisty sposób kojarzy się z chopinowskimi interpretacjami w wykonaniu autorskiego tria, ale także właśnie z akordeonowymi występami – chociażby przy okazji płyt nagranych z Giovannim Mirabassim. Tutaj mamy dziewięć kompozycji – sześć Strobla i trzy Jagodzińskiego. Trzy kwadranse odprężającej muzyki. Czasem spokojnej, nastrojowej, niekiedy całkiem żwawej i radosnej. Z gitarą wybiegającą ku klimatom raz klasycznym, raz latynoskim, i akordeonem podążającym od czasu do czasu ku nowoczesnemu musette.
Brakowało mi zawsze takich płyt w wykonaniu naszych krajowych, jazzowych znakomitości. Rejestracji, nawet jednorazowych, spotkań wybitnych postaci i grania niewymuszonego jakąkolwiek presją. Mam nadzieję, że album z udziałem tego kapitalnego duetu będzie promyczkiem zwiastującym częstsze tego rodzaju wydawnictwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz