Przed nami spotkanie muzyków, którzy się znają, grają ze sobą nie od dziś i łączą dwie muzyczne tradycje awangardowego jazzu z Chicago (DKV) i jego skandynawskiego wydania (The Thing).
THE THING
Oto trio w prawdziwym tego słowa znaczeniu. W The Thing nikt nie wysuwa się na pierwszy plan – tu każdy z muzyków jest integralna częścią pierwszej linii frontu. Choć ich muzykę klasyfikuje się jako jazz, The Thing nie przypomina niczego, co z jazzem zwykło się utożsamiać. Założone w 2000 r. w Sztokholmie trio tworzą dobrze znany polskiej publiczności Mats Gustafsson, kontrabasista Ingebrigt Håker Flaten oraz perkusista Paal Nilssen-Love. Zaczynając od autorskich interpretacji utworów trębacza Dona Cherry’ego, muzycy doszli do przeróbek piosenek tak odległych od jazzu wykonawców jak The Cramps, The White Stripes czy Lightning Bolt… W tym szaleństwie jest jednak metoda. Pochodzący z szwedzkiego miasta Umeå Gustafsson zbierał przecież pierwsze szlify w punkowych kapelach. Podobnie zresztą jak Nilssen-Love; oboje pozostają zaś zdeklarowanymi kolekcjonerami winyli, które zwożą kilogramami z całego świata. Jeśli dodać do tego jeszcze współpracę z takimi twórcami, jak Steve Albini (sięgnijcie po płytę „Bag It!”) oraz córkę trębacza, od którego zaczyna się historia grupy, czyli Neneh Cherry (która również ma punkowe korzenie), otrzymujemy esencję The Thing. W całym tym jazzie punk czai się tuż za rogiem.
DKV TRIO
To trio muzycznych poszukiwaczy, bez których trudno wyobrazić sobie chicagowską scenę improwizacji lat 90. Tworzą je Hamid Drake, Ken Vandermark oraz Kent Kessler. Obdarzeni po równo wielką pasją i sercem do muzyki artyści esencję swoich możliwości pokazują słuchaczom na koncertach. Idealnym jej odzwierciedleniem jest koncertowy album „Live in Wels & Chicago” (1998), który wyniósł DKV na wyżyny improwizowanego jazzu końca lat 90. Mistrzowski skład, którego przedstawiać nie trzeba, stawia od zawsze na spontaniczną improwizację. Efekty bliższe są jednak ustrukturalizowanej kompozycji, niż mogłoby się wydawać. W muzyce DKV natrafimy zarówno na funk, delta bluesa, brzmienia afrykańskie czy greckie, podążymy też tropem muzyki współczesnej. Z The Thing DKV łączy nie tylko odważne inkorporowanie odmiennych od jazzu wpływów do własnej twórczości. Chicagowskie trio ma w dorobku wspólny album z Gustafssonem i Nilssen-Lovem, który światło dzienne ujrzał na jesieni zeszłego roku. Na płycie „Schl8hof” towarzyszył im włoski basista Massimo Pupillo.
Bilety 60 zł w przedsprzedaży, 80 zł w dniu koncertu
This is a live recording of an exciting meeting between two Polish Improvised Music players: saxophonist Mikolaj Trzaska and bassist Rafal Mazur with Hungarian drummer Balazs Pandi associated with European avant-garde/alternative/improvised Rock. The concert was captured at the A38 Club in Budapest, which is in fact a ship anchored to a pier on the Danube River. The album includes six original improvised pieces, all credited to the three performers.
In many respects the music
captured here is more "conventional" that most of other projects,
which Trzaska is usually associated with. Probably the solid rhythmic drumming
by Pandi and fairly melodic bass lines by Mazur influenced Trzaska's
performance, moderating his untamed instincts. As a result the overall flow of
the mostly up-tempo material is quite accessible to open-minded Jazz listeners,
who usually don't plunge into Improvised Music.
As usual in such situations,
the level of cooperation between the musicians is what makes the resulting
music cohesive and focused. Trzaska is usually directed by a fine taste when
choosing his partners and this encounter is no different. The dynamic and
powerful rhythm section certainly pushes his playing into areas, which go back
to his days with the legendary ensemble Milosc.
Another aspect of this
recording is the contact between the burgeoning Improvised Music scene in Poland and the relatively smaller but very
interesting scene developing lately in Hungary, which deserves to be
discovered. Hopefully this album could serve as a trigger to more such
collaborations.
This is the second album by the young Danish Jazz guitarist/composer Esben Brandt, recorded in a quartet setting with Polish (resident in Denmark) trumpeter Tomasz Dabrowski, bassist Anders Christensen and drummer RJ Miller. The album features eight original compositions, all by Brandt.
The music is very open-minded
mixture of European lyricism and Scandinavian melancholy, with a set of slowly
developing melodic themes, which are vehicles for the quartet members to
stretch out and improvise quite freely. Obviously Brandt and Dabrowski are
featured as the main soloist, often playing side by side soloing simultaneously
or accompany each other while one of them takes the lead. They are very compatible
as musical partners and there is an obvious interaction happening between them
at all times, which is one of the many highlights of this album. The rhythm
section serves as a perfect vehicle for the quartet, keeping the music together
and moving it forward, especially during the unhurried passages, yet staying
respectfully in the background.
Although Brandt is wonderful
player, it is Dabrowski who performs most of the magical parts on this album,
which is hardly surprising considering his record during the last few years. His
unique tone and characteristic phrasing are by now shaping as his personal,
easily recognizable trademark, which for a musician of his age is truly
remarkable. But the album is a wonderful group effort and the teamwork present
is my all means remarkable.
Overall this is a superb
example of modern European Jazz, which combines tradition with freedom and sophistication,
pushing the boundaries of what we recognize as Jazz music both in composition
and performance. As usual the young age of the people involved is symbolic of
the fact that the music's future is passed from generation to generation, regardless
of the cruel reality and the world's indifference. A truly commendable job,
worth of praise and admiration!
Made In Chicago jest jedynym festiwalem w Europie prezentującym tak szeroko wielkie dziedzictwo chicagowskiego jazzu, we współpracy z Jazz Institute of Chicago, jedną z najważniejszych instytucji pozarządowych wspierających muzykę jazzową w USA. Do udziału w festiwalu co roku Estrada Poznańska zaprasza kilkunastu twórców. Są wśród nich młodzi utalentowani muzycy i legendy jazzu, większość gości po raz pierwszy na koncertach w Polsce. Koncerty - w ramach zmieniających się składów i grup - zaplanowano jako prezentację pełnego spektrum muzyki z Chicago - od klasyki po awangardę, od muzyki improwizowanej, poprzez blues, po jazz wokalny. Poprzednie edycje festiwalu wzbudziły zainteresowanie mediów i branży muzycznej w Polsce i na świecie. By uchwycić puls jazzu z Chicago, do Poznania przyjeżdżają przedstawiciele najważniejszych europejskich festiwali jazzowych, by potem zaprezentować muzyków na swoich scenach.
Poznań stał się dla muzyków z Chicago europejską stolicą jazzu. Na koncertach Made In Chicago wystąpiło już blisko 80 muzyków. Poznańscy fani jazzu mają wyjątkową okazję być na bieżąco z tym, co dzieje się na scenie Chicago, jak i poznawać jej bogatą historię. Koncertom towarzyszy program edukacyjny. Co roku, na finał festiwalu, jeden z muzyków przygotowuje premierowy program i staje na czele ad hoc powołanej orkiestry, złożonej ze wszystkich gości Made In Chicago. Jest w tym skromne nawiązanie do idei Experimental Band Muhala Richarda Abramsa z początków AACM. Do historii festiwali Made In Chicago przejdą z pewnością koncerty Harambee Project Nicole Mitchell - finał z roku 2006 i Cards For Orchestra Roscoe Mitchella - koncert finałowy z roku 2009.
Jazz nie może obyć się bez społeczności muzyków, nie istnieje też bez publiczności. Dzieje się zawsze "między" - między nutami, między stylami, między członkami bandu, między muzykami a publicznością, między początkiem a końcem koncertu. Nie tkwi w nutach, melodiach, konkretnych osobach, nie daje się go też zamknąć na płytach. Jest wolny, nie należy do nikogo i nikt nie może go sobie w żaden sposób przywłaszczyć. Wszystko, co możemy zrobić, by powstał wspaniały jazz, to stworzyć ku temu warunki, cała reszta zależy od muzyków i publiczności. Pamiętajmy przy tym, że jazz to nie tylko muzyka, ale też ryzykowna postawa artystyczna. Tu nie można cofnąć się, wygładzić, poprawić. Tu nie ma reguł, każdy koncert jest niewiadomą, zaskoczeniem. Ale co dla jednych jest źródłem obaw, innym daje wielką satysfakcję uczestniczenia w czymś wyjątkowym. Zapraszamy na niezwykły festiwal Made In Chicago.
17.11.2014, Scena na Piętrze, godz. 20.00.
LEE KONITZ – TRIBUTE TO BIRTH OF THE COOL – 65 YEARS LATER - KONCERT SPECJALNY.
Szczególny koncert „Tribute To Birth Of The Cool 65 lat później” z muzykiem - legendą Lee Konitza, członkiem legendarnej orkiestry jazzowa Milesa Davisa. Orkiestra w 1949 roku dokonała nagrań, które zadecydowały o powstaniu nowej ery w muzyce nazwanej cool jazz. Do dnia dzisiejszego niemal wszyscy członkowie zespołu Davisa odeszli. Ostatnim aktywnym muzycznie artystą, który uzyskał na przestrzeni lat status legendy saksofonu jazzowego jest Lee Konitz. 17.listopada zagra dla nas. Program koncertu zakłada dwie części podzielone przerwą. Część pierwszą wypełni koncert poznańskiego zespołu: Maciej Fortuna –trąbka, Maciej Kociński - sax alt, Robert "Borys" Błoszyk - sax Bari, Piotr Banyś – puzon, Piotr Rulewicz – tuba, Alicja Fortuna – waltornia, Krzysztof Dys – fortepian, Andrzej Konieczny – perkusja, Patryk Piłasiewicz –bass,dyrygent W trakcie koncertu zostanie zapowiedziany Lee Konitz, który wykonana partie solowe wspólnie z nonetem w co najmniej trzech utworach. Część drugą koncertu stanowić będzie występ Lee Konitz Quartet, w skład którego wchodzą ikony światowego jazzu: Dan Tepfer – fortepian, Jeremy Stratton –kontrabas, George Schuller – perkusja.
21.11.2014, Scena na Piętrze, godz. 19.00, FITTED SHARDS. FITTED SHARDS, Greg Ward - alto saxophone, Rob Clearfield – keyboards, Jeff Greene – bass, Quin Kirchner – drums.
Saksofonista altowy i kompozytor Greg Ward jawi się jako jeden z czołowych wirtuozów saksofonu swego pokolenia. Jego znakiem rozpoznawczym jest wyjątkowa wszechstronność, a szerokiespektrum uprawianych przez niego stylów obejmuje jazz nowoczesny, funk, latin, muzykę klasyczną, hinduską, klezmerską i afrykańską. W 2006 r. stworzył Fitted Shards, chicagowsko-nowojorski zespół w którego skład wchodzą pianista, keyboardzista i gitarzysta Rob Clearfield, grający na akustycznym i elektrycznym basie Jeff Greene oraz grający na perkusji i instrumentach perkusyjnych Quin Kirchner. Ward postawił sobie za cel stworzenie zespołu który nie tylko będzie wykonywał jego oryginalne, eklektyczne kompozycje lecz będzie również w stanie wypracować własny język improwizacji. Muzyka podąża we wszystkich kierunkach od patosu poprzez przesączające się polirytmiczne podteksty aż po dobitne fragmenty unisono. W 2010 r. zespół wydał swoją pierwszą płytę pt. „South Side Story”, która wzbudziła wielkie zainteresowanie krytyki. Zaowocowało to nagrodą „Płyta roku” dziennika Chicago Tribune. Zespół Fitted Shards ma również na koncie premierowe wykonanie zamówionej u Warda kompozycji (obejmującej m. in. „The Return") na Chicago Jazz Festival oraz – z Brazos Valley Symphony Orchestra – koncertu na kwartet jazzowy i orkiestrę smyczkową w College Station w Teksasie.
21.11.2014, Pawilon Nowa Gazownia, godz. 21.00, PROYECTO LIBRE. PROYECTO LIBRE: James Sanders – violin,Harrison Bankhead – cello, Joshua Abrams – bass, Avreaayl Ra – drums, Jean Christophe-LeRoy – percussion, Edward Wilkerson - sax.
Proyecto Libre Jamesa Sandersa działa na muzycznym terytorium, na którym krzyżują się dwa rodzaje muzyki rodem z Afryki: jazzowy ruch swobodnej improwizacji oraz muzyczne tradycje rodem z Kuby, Puerto Rico, Republiki Dominikany i innych wysp obszaru Karaibów. Do Proyecto Libre skrzypek Sanders wybrał muzyków, z którymi współpracował na obu tych polach, m. in. perkusistę Avreeayla Ra oraz grającego na instrumentach perkusyjnych Jeana-Christophe’a Leroya. Leroy od wielu lat gra muzykę afro-kubańską, afro-karaibską i zachodnioafrykańską w powiązaniu z tradycją zachodniej muzyki klasycznej oraz studiami w zakresie jazzu. Centralną postacią projektu jest basista i kompozytor Joshua Abrams, jeden z najbardziej pracowitych, twórczych i płodnych basistów na świecie, zaś brzmienie instrumentów smyczkowych podkreśla wirtuoz Harrison Bankhead grający na wiolonczeli. Sanders zgłębia nowe obszary dynamiki i muzycznych współzależności zapraszając do współpracy gościnnych muzyków, co czyni jego projekty jeszcze bardziej interesującymi. Tym razem rolę taką pełni saksofonista Edward Wilkerson.
22.11.2014, Scena na Piętrze, godz. 19.00, GRAY WILKERSON RA TRIO.
GRAY WILKERSON RA TRIO: Larry Gray – bass, Ed Wilkerson – sax, Avreeayl Ra – drums.
Chicago chlubi się tradycją wybitnych muzyków niższego rejestru jazzu, tj. basistów. Na długiej liście chicagowskich mistrzów basu znajdują się takie nazwiska, jak Wilbur Ware, Milt Hinton, Fred Hopkins i Malachi Favors, czy ulubieniec poznańskiej publiczności, Harrison Bankhead. Wśród niezliczonych znamienitych artystów, z jakimi współpracował Larry Gray, jedna z wybitnych osobowości dnia dzisiejszego, znajdujemy muzyków tej miary, co Ramsey Lewis, Roscoe Mitchell, McCoy Tyner, Jack DeJohnette czy Danilo Perez. Wieloletni członek AACM, niezastąpiony chicagowski innowator, perkusista Avreeayl Ra z niezwykłą precyzją i opanowaniem kształtuje oblicze wirującej wkoło muzyki. Potężne i nieco cierpkie brzmienie Edwarda Wilkersona to dziedzictwo długiej tradycji chicagowskich saksofonistów tenorowych. Wilkerson dał się poznać jako kompozytor i lider oktetu 8 Bold Souls; obecnie bierze udział w licznych przedsięwzięciach muzycznych odbywających się w Chicago. Gray skomponował niedawno suitę którą wykonuje ze swymi stałymi partnerami muzycznymi, Ra i Wilkersonem. Ośmioczęściowy utwór łączący partyturę z elementami improwizowanymi miał swoją premierę na Uniwersytecie Illinois w październiku 2013 r.
22.11.2014, Pawilon Nowa Gazownia , godz. 21.00, MARQUIS HILL BLACKTET.
MARQUIS HILL BLACKTET: Marquis Hill – trumpet, Christopher Mcbride – sax, Justin Thomas – vibes, Juan Pastor – percussion, Josh Ramos – bass, Makaya McCraven – drums.
Marquis Hill czuje się równie dobrze zarówno w muzycznej przeszłości jak i teraźniejszości, której nadaje własne, zmienne brzmienie. W wieku 27 lat jest już renomowanym i poszukiwanym wykonawcą na chicagowskiej scenie muzycznej. Jest również uznanym kompozytorem i aranżerem, a echa muzyki hip hop i rap, przy jakiej wzrastali członkowie zespołu, a które pobrzmiewają w wykonywanych przez Blacktet kompozycjach przybierają postać eleganckich dźwięków o pięknej fakturze. Marquisowi Hillowi towarzyszy zespół, który, jak pisze Peter Margasak, „zwarł szeregi wokół jego postbopowej wizji melodycznej. Czystą, wyrazistą barwę nadaje jej młody wibrafonista Justin Thomas, zaś energicznie napędzają i elastycznie podkreślają ją basista Josh Ramos i perkusista Makay McCraven. „Na linii frontu” towarzyszy Hillowi saksofonista altowy Christopher McBride, który często dołącza do niego w ciemnych, połyskujących fragmentach unisono bądź dorzuca improwizowane wstawki dopełniające ich wzajemne przemyślenia”. Na festiwalu skład zespołu uzupełni peruwiański perkusista Juan Pastor.
23.11.2014, Scena na Piętrze, godz. 18.00, OUR ROOTS.
OUR ROOTS: Geoff Bradfield - saxophones, Clark Sommers – bass, Makaya McCraven – drums, Joel Adams – trombone, Marquis Hill – trumpet.
Projekt kierowany przez saksofonistę Geoffa Bradfielda zawdzięcza swoją nazwę wydanej w 1965 r. przez wytwórnię Atlantic Record płycie chicagowskiego muzyka Clifforda Jordana pt. „These Are My Roots: The Music of Lead Belly”. Bradfield sięga do korzeni muzyki na rolniczym Południu Stanów Zjednoczonych, tj. do spirituals, bluesa, zaśpiewów robotników rolnych i więźniów, lecz przenosi tę ideę w XXI wiek i przepuszcza przez filtr współczesności. Jak pisze Neil Tesser, „choć Bradfield jest wielce cenionym solistą, w ostatnich kilku latach dał się również poznać jako znakomity kompozytor. Jego utwory, które łączą rozmach z dbałością o szczegół, napisane są bardzo precyzyjnie, a jednocześnie mienią się różnymi barwami”. Zespół tworzą: basista Clark Sommers, perkusista Makaya McCraven, trębacz Marquis Hill, puzonista Joel Adams oraz grający na drewnianych instrumentach dętych lider Geoff Bradfield.
23.11.2014, Pawilon Nowa Gazownia, godz.20.00, ORBERT DAVIS: POZNAN JAZZ PHILHARMONIC CHAMBER GROUP.
W 2009 r. trębacz, kompozytor i pedagog Orbert Davis przywiózł do Poznania jazzowy trzon swej 55-osobowej orkiestry tzw. trzeciego nurtu Chicago Jazz Philharmonic. Zwieńczeniem tygodniowej pracy ze studentami Akademii Muzycznej im. Ignacego Jana Paderewskiego był występ w Auli Nova. Przedsięwzięcie, które miało być okazją do międzykulturowej wymiany i koncertowego wykonania kompozycji Davisa, dało wszystkim uczestnikom poczucie kulturowej wspólnoty i zaowocowało trwałymi więzami przyjaźni. Była to dla wielu studentów pierwsza okazja do zetknięcia się z jazzem, która zaowocowała zadzierzgnięciem trwałych więzów współpracy muzyków z Chicago ze studentami z Poznania. W kolejnym roku Davis zaprosił poznańską perkusistkę Mariannę Sorokę do występu na Chicago Jazz Festival; od lat utrzymuje również kontakt z wieloma studentami biorącymi udział w przedsięwzięciu. Tym razem Davis powraca by połączyć dwanaścioro z nich ze swą sekcją rytmiczną, którą tworzą basista Stewart Miller, perkusista Ernie Adams oraz pianista Leandro Lopez Varady. Zaprezentują oni repertuar z biblioteki CJP Chamber Ensemble, w tym fragmenty niedawno wydanej płyty „Sketches of Spain, Revisited”. Można oczekiwać nieoczekiwanego.
Rob Brown - alto saxophone
Daniel Levin - cello
Jacek Mazurkiewcz - contrabass
Day In The Life Of A City
MPI029
By Dirk Blasejezak
I really like the cello in jazz music. The Enterout Trio is even after five years still on heavy rotation at my player. For this reason, I was really looking forward to this album, for not only the cello is unusual, but also the very general formation you probably won't find very often.
I was especially interested in Jacek Mazurkiewicz. His innovative - but fortunately not destructive - handling of the bass had me noticing him a while ago, even though he didn't appear on many recordings. This however has changed with the latest Pulsarus ... and 3FoNIA I'm very much anticipating! Rob Brown certainly doesn't have to be introduced and Daniel Levin, with whom Rob Brown has often collaborated in recent years, is an internationally acknowledged musician.
Nevertheless, I was somehow disappointed by this album. The pieces seem to lack a concept. And I mean that as Free Jazz fan. It makes a difference whether you improvise together freely or whether you play side by side without listining to each other. But that is exactly the impression I get here on the majority of the tracks. There are fortunately exceptions: "Friction" or "Stretchy" are examples of songs that I like. Here the three created something together, something I rarely experience on the other tracks of this album. The quieter pieces seem to suit the trio more. Maybe it's the sparse use of the saxophone on these tracks, or maybe the “younger ones” simply have more in common, especially a musical language. All in all I had hoped for much more of this album.
This is the seventh album by Polish vocalist/composer/lyricist Krystyna Stanko, marking a new direction in her career with an ambitious exploration of her Kashubian roots combined with her already established Jazz accomplishments. The Kashubians are an ethnic minority living in the North of Poland (Pomerania), which uses a regional language formally recognized in Poland as an official language, being the only one of many other languages/dialects to be awarded such status. On this album Stanko is accompanied by a wonderful trio comprising of her regular cohorts: vibraphonist/composer Dominik Bukowski, legendary bassist/composer Piotr Lemanczyk and drummer Przemyslaw Jarosz. In addition several guest musicians are featured, including trumpeter Marcin Gawdzis. The album has thirteen tracks, four of which are parts of an improvised suite based on a legend written by Aleksander Majkowski, a leading Kashubian literary figure before WWII. These four tracks are split throughout the first half of the album and are co-composed by the core quartet members. Of the remaining tracks three are traditional songs arranged by Stanko, another three are composed by Lemanczyk, two by Stanko and one by Bukowski. Stanko wrote the lyrics to all the songs composed by her and also to those composed by Lemanczyk and Bukowski.
It becomes immediately apparent
from the very start of this album that Stanko made a conscious decision to
embark upon a new voyage, quite different form the Jazz & Poetry genre,
that dominated her marvelous album "Kropla Slowa" released a couple
of years earlier. Although some of the songs present here, especially those
composed by Lemanczyk, are somewhat similar in their lyricism and melodic
qualities to the songs from the earlier album, the majority of the material and
more importantly the overall feel and atmosphere are dramatically different,
with the utilization of strong ethnic elements, both musical and verbal. It is
quite obvious that Stanko wishes to present a tribute to her roots and expose
the listeners to the mysticism and beauty of the Kashubian culture. The four
parts suite also exposes her more improvisational nature, with so far had only
limited exposure in her work, but which turns out to be quite fascinating.
Stanko's vocal performances
are, as usual, wonderful throughout the album, exposing a wide rage of her
sensual voice, from whisper and caress to energetic vocalese. She is in full
bloom as a vocalist and has very few competitors on the Polish scene as of now.
The instrumentalists are also superb from start to finish with Lemanczyk being
simply sensational in every capacity, both as time keeper, melody supporter and
creator of beautiful notes, all right on the spot. Bukowski uses his electronic
instrument, the xylosynth, which enables him to produce a great variety of
sounds often similar to those produced by a keyboard, but with a different
attack, which add a lot of diverse sound colors to the proceedings. Jarosz turns
out to be a sensitive and supportive drummer, who is always there, when needed.
Sadly I must conclude my
assessment of this wonderful album on a sad note; it seems that this one will
not be received as warmly and enthusiastically as its predecessor, simply for
the reason that it crossed the invisible line between sophisticated and elegant
entertainment and Art. The listeners might, unfortunately, find parts of this
album to be too strange and less accessible, as will probably some learned
critics. All I can say at this point is: well done girl, kudos, ignore those
ignoramuses and just do your own thing. And of course a big thank you!
On our blog we try to present you with the richness of our jazz scene. One of its peculiarities is that both musicians and critics are very open to what is in jazz experimental, avantgarde and free. That's why when few years ago Łukasz Kępiński, a friend of mine with whom we both worked at that time at RadioJAZZ.FM (now he resides in Glasgow), asked me what I think about him preparing the mixtape with Polish jazz I immediately became enthusiastic and at the same time started to persuade him to mix Polish contemporary jazz music. I wanted especially for foreign public to be able to get acquainted with this incredible resurgence of creativity that took place here in last few years.
But it was not without problems. Old recordings are much easier accessible. It is not only that it is easier to find them but also in purely musical terms it was more simple to mix the music of past decades as it was more predictable as far as tempos, duration of pieces and general form are concerned. So I asked a lot from Łukasz and he correctly judged he needs some time and his first tapes contained a very tasty mix of new and old mainstream recordings that found its way to ears of few thousands (sic!) listeners both in Poland and abroad (check this link to listen to them). However when I saw this mixtape released I was especially excited as clearly Łukasz decided it is a time to confront himself with very ambitious task of mixing what is the newest, most daring and fresh in Polish jazz music NOW! Interestingly the music he chose for this tape is largely coincident with what we as a Polish Jazz Blog team picked up as the best albums of 2013 (check link for our Polish Jazz Top Ten Albums 2013). So in this way by listening this great tape in a bit more than an hour you can also discover for yourself what was the best in Polish jazz (according to us) last year!
07.11.2014 r. godz.19:02 miejsce: Dom Kultury w Sadkach ul.Strażacka 11.
Wyjątkowe miejsce, wyjątkowa publika i wyjątkowi artyści. Tak w skrócie można powiedzieć o piątej odsłonie Zaduszek Jazzowych w Sadkach. LXMP - krautrockowi kamikadze i ich współczesna porywająca interpretacja kultowej płyt Herbie Hancocka "Future Shock" oraz fenomenalni Mitch & Mitch i ich turbo country oznacza jedno: ośmiu Mitchów na scenie, furia, szaleństwo i niczym nie skrępowana zabawa, bo czas Zaduszek to czas radości. Wielki świat w małych Sadkach, nie przegapcie tego !!!
Mitch & Mitch
Fenomen Mitch & Mitch trudno zdefiniować. Jedno jest pewne. Są jednym z najciekawszych i najbardziej nieprzewidywalnych muzycznych zjawisk ostatniej dekady, a ich koncerty - energetyczne i pełne humoru - to prawdziwa uczta. "Micze" brawurowo mieszają gatunki - od jazzu i muzyki filmowej przez klimaty awangardowo-eksperymentalne, aż po punk rock i muzykę elektroniczną. Zespół powstał w 2002 r. i tworzą go ukrywający się pod pseudonimami znakomici muzy cy polskiej sceny niezależnej. W 2007, by wykonać na żywo podkład muzyczny do niemego filmu amerykańskiego z roku 1925 r. zatytułowanego " Zaginiony świat ", skład grupy został rozszerzony do 10-osobowego combo z rozbudowanym instrumentarium (sekcją dętą i wibrafonem ). Muzycy występujący w zespole ukrywają się pod pseudonimami bazującymi na imieniu Mitch. Przybywszy na koncert, słuchacz orientuje się jednak, że korzeń zespołu stanowią dobrze znane postaci warszawskiej alternatywy. Frontmanem i basistą grupy (grającej bez wokalisty) jest Macio Moretti znany z zespołów ParisTetris, Shofar, Starzy Singers czy Alte Zachen, a drugi założyciel Mitchów Bartek Magneto gra na gitarze. Do tego na pierwszej linii są Bartek Weber i Piotr Kaliński, a za perkusją Jarosław Kozłowski. Razem z Combo, w którym grywają tak renomowani muzycy, jak Marcin Masecki, Kamil Szuszkiewicz czy Tomasz Ziętek, zespół liczy dziewięć osób. Do tego goście. Mitch & Mitch łączą rozkoszną przyjemność grania z erudycją muzyczną i niesłychaną, widowiskową techniką. To zdecydowanie najciekawsze muzyczne zjawisko ostatniej dekady. Energia, poczucie humoru, oryginalne kompozycje i wspaniałe instrumentarium sprawiają, że koncert dziewięcioosobowego combo to prawdziwa uczta, którą trzeba zobaczyć i przeżyć.
LXMP
14 maja 2010 Lado ABC wydało ich płytę zatytułowaną zgodnie z prawdą "Trois Suites + Une Miniature", a zawierającą nieco ponad 20 minut muzyki. W 2012 zespół wydał dwa albumy (z planowanej serii czterech) jako trio ze specjalnie zapraszanymi do tego celu gośćmi (dwaj pierwsi to Chad Popple i Kazuhisa Uchihashi). Jednym z ostatnich projektów była reinterpretacja klasycznego albumu Herbie Hancocka "Future Shock" na zamówienie Unsound Festival, która w wersji płytowej ukaże się na wiosnę 2013.
Po koncercie głównym zapraszamy na recital Tobiasza Staniszewskiego, który odbędzie się w Restauracji Rarytas w Sadkach.
Tobiasz Staniszewski - wokalista, muzyk, kompozytor, autor tekstów. Miłośnik bluesa, soulu, nie stroniący od innych gatunków muzycznych. Przez ostatnie lata występował w Anglii. Współpracował z Vince'm Freemanem, gwiazdą sceny Indie i znanego z The Voice UK a także z Mollie Marriot i muzykami sceny Americana. Skomponował muzykę do wielu etiud filmowych.
Ciężko oprzeć się wrażeniu, że polscy jazzmani decydując się na wykorzystanie formuły tria realizują swoje muzyczne koncepcje sięgając po sprawdzone, uświęcone nimbem tradycji zestawienia instrumentalne, w których prócz kontrabasu i perkusji znaleźć możemy saksofon, trąbkę, gitarę, czy - w najbardziej klasycznej formule - fortepian. Nic w tym złego, a często, jak to ma miejsce w przypadku np. tria RGG czy małych składów Macieja Fortuny i Dominika Wani, bardzo wiele dobrego w postaci wybornej muzyki. Jeśli tylko muzycy uruchomią pokłady swojej wyobraźni i wrażliwości żadna formuła sama w sobie nigdy nie okaże się dla nich stylistyczną klatką. Z drugiej jednak strony określone zestawienie może stać się istotnym bodźcem, otwierającym przed muzykami zupełnie nowe perspektywy w warstwie harmonicznej i improwizacyjnej. Skuteczności jego oddziaływania dowodzą płytowe owoce formacji współtworzonych przez polskich trębaczy - Tomasza Dąbrowskiego (Hunger Pangs, 3D) i Wojciecha Jachnę.
Płyta "Sundial" to świadectwo muzycznej dojrzałości Jachny, jazzowemu słuchaczowi znanego przede wszystkim z takich formacji jak Contemporary Noise Sextet, Sing Sing Penelope tudzież z duetowej współpracy z perkusistą Jackiem Buhlem. Świadectwo - dodajmy - zasługujące na bardzo wysoką notę, bo muzyka, którą współtworzy on w improwizującym dialogu ze swoimi niezwykle utalentowanymi młodymi towarzyszami, pianistą Grzegorzem Tarwidem i perkusistą Albertem Karchem jest doprawdy wysokiej próby. Trębacz, jak na nieformalnego lidera przystało, pozostawia młodzianom wiele przestrzeni. W imponujący sposób wykorzystuje ją zwłaszcza Tarwid, który w swojej grze umiejętnie łączy monumentalny rozmach z nastrojową, oszczędną prostotą, sprawnie balansując pomiędzy spuścizną szopenowskiej i komedowskiej liryki a tym, co najlepsze we współczesnej improwizującej pianistyce. Jego interakcja ze zdecydowanym, ale momentami frapująco przydymionym soundem Jachny stanowi oś pasjonującej dramaturgii krążka, przywołującej w pamięci intrygujący klimat nagrań skandynawsko-brytyjskiego kwartetu Tomasza Stańki.
Materiał zarejestrowany na pierwszym krążku tria to jednak, abstrahując już od dalszych porównań, przede wszystkim muzyka bardzo świadomie tworzona przez Jachnę, Tarwida i Karcha, urzekająca jednocześnie harmoniczną różnorodnością i spójnością zespołowej narracji. "Sundial" - jakkolwiek górnolotnie to nie zabrzmi - jak mało który z tegorocznych płytowych debiutów zasługuje na miano nowej jakości w polskim jazzie.
Kuba Sokołowski - piano
Szymon Nidzworski - tenor & soprano saxophones
Mateusz Dobosz - double bass
Patryk Dobosz - drums
Cinderella
FOR TUNE 0036
By Kuba Sokołowski
Jest spokojny, jesienny czas. Pierwszy rok studiów. Fortepian. Czarny i mistyczny. Muzyka klasyczna, radość studiowania. Ale w duszy gra jazz. Poznaję Mateusza, wiele rozmawiamy o muzyce. Kontrabas ma kształt kobiety, pięknej, majestatycznej i tajemniczej. Kobiecy pierwiastek w muzyce jazzowej. Poruszając struny kontrabasu, Mateusz nadaje muzyce jazzowej nowy wymiar. Rodzi się pomysł zagrania w duecie. Fortepian zaczyna żyć nowym życiem. Jest kolejny burzliwy dzień. Tworzyć i grać, pokazywać światu, zarażać. Dołącza do nas Patryk, brat Mateusza. Chłopak czuje perkusję, a ona nie pozostaje mu dłużna. Od tej chwili zaczyna się jazzowa przygoda w trio. Gramy to, co czujemy, każdy wkłada cząstkę siebie. Każdy pieści grą swój instrument. Mijają miesiące, korytarz uczelniany zaczyna rozbrzmiewać oszałamiającym dźwiękiem saksofonu. To Szymon. Jest w nim coś magicznego. Muzyczna całość. Młody, nieprzeciętnie zdolny dęciak. Zaczynamy rozmawiać o koncercie w kwartecie, rodzi się pomysł „Magnolii”. Te same ideały, dążenia. Inspiracją dla Magnolii staje się muzyka, towarzysząca ceremoniom pogrzebowym, grana przez czarne orkiestry. Kolebka jazzu, staje się „naszą” kolebką. I ona cały czas kołysze.
This is the debut album by Polish Jazz vibraphonist/composer Dominik Bukowski, recorded with an excellent ensemble which comprises of saxophonists Wojciech Staroniewicz and Lukasz Poprawski, bassist Piotr Lemanczyk, drummer Hubert Zemler and Pawel Grabowski who employs live electronics. The album presents nine original compositions, all by Bukowski except for one track being co-credited to Grabowski, which is a soundtrack to a short film, which is also included as part of this enhanced CD.
The music is absolutely
stunning, typical melancholic Polish Jazz at its best, with beautifully woven
melodies, which are then developed by the ensemble to form serene soundscapes, many
of which could serve as soundtracks of imaginary movies, not only the last
track on the album, which is a soundtrack in reality. Bukowski emerges from the
very first moments of this album as an important composer, which of course
would be reconfirmed time after time in the years that followed this recording.
The personal contributions by
the musicians involved in making this album are all first class. Bukowski
deliberately takes a step back and solos rather sparingly, but when he takes
the lead his performance is mesmerizing. Most of the solos are performed by Staroniewicz,
who is definitely one of the best players in the country with an incredible
melodic lyrical tone and virtuosic improvisational qualities. Lemanczyk, again
one of the finest players in Poland,
does his bass magic like a dream. Zemler plays carefully and intelligently in
the background in order to keep the delicate balance this music so much depends
on intact. The electronic / sampled ornamentations are all non-obtrusive and
well suited to the atmosphere of the music, fitting very well into the overall
ambience.
Overall this is a superb debut
and a fantastic Polish Jazz album, which is mostly overlooked in retrospect,
definitely deserving an honorable place on the short list of best albums
recorded during the first decade of the 21st Century. Those fans of
Polish Jazz that missed getting it at the time: it's never too late for great
music!
Gdybym napisał, że bracia Ireneusz i Tomasz Swoboda poczynają sobie na rynku muzycznym swobodnie, mogłoby to zabrzmieć niczym naciągany żart z nazwiska, tyle że nic lepiej nie pasuje. Po czterech latach od poprzedniej płyty "Salt" na albumie "Expositions" z szopą na uboczu na okładce (przypomina mi to klimatem „działkowe” cykle fotografii bodaj Igora Omuleckiego) nawet nie próbują grać z oczekiwaniami słuchaczy i proponują znów coś innego, co właściwie trudno sklasyfikować nawet jako muzykę jednoznacznie gitarową, nie mówiąc już o prostych etykietkach typu post-rock. Delikatne współbrzmienia gitary i perkusji (na ten minimalistyczny wybór lepiej byłoby jednak powiedzieć: elementy perkusji), z których stopniowo wynikają coraz większe napięcia. W Polsce tego typu graniem interesowała się przez moment Ścianka i – na szerszą skalę – Kristen. Jedyne bratnie dusze i do tego od razu też bracia (Rychliccy, zresztą nowa płyta tych drugich zapowiada się świetnie). Z jednymi i drugimi zresztą rynek nie obszedł się tak, jak na to zasłużyli – działając na Zachodzie z pewnością mieliby więcej szans.
"Expositions" brzmi w każdym razie jak organizm w ewolucji - gitary grają tu muzykę elektroniczną, w środkowej części płyty ("S79", "B49bis") łapiąc jakiś rodzaj motoryki nawiązującej do niemieckiego grania z lat 70., ale to bardzo luźne skojarzenie - "C52/53" i tak utopi je za chwilę w pulsacjach fal eteru, a "S60" w gęstszym dronie rzeźbionym fakturą gitar i spuentowanym sprzężeniem w finale. Ile z tego autorzy zaplanowali, a ile wyimprowizowali? Całość wydaje się zbyt czysta, minimalistyczna jak na efekt improwizacji, ale słychać w tym zarazem, no właśnie, spontaniczność i swobodę niezaplanowanych sesji dobrze znających się muzyków. Tytuły o znaczeniu czysto porządkowym zdają się to potwierdzać.
Miksem i nagraniem zajął się dobry znajomy zespołu Marcin Dymiter. Wytłoczony w Niemczech i przystępnie wyceniony gruby winyl można kupić tutaj, a posłuchać/ściągnąć wcześniej tutaj. Słuszna polityka, która nie odbierze duetowi starych fanów i – jak sama płyta – może tylko ich grono poszerzyć.
W moim mieszkaniu, mimo niewielkich rozmiarów i ciągłego zamieszania powodowanego przez nieustanne porządki żony i nieuleczalne bałaganiarstwo córki, zawsze się miejsce znaleźć musi na szachownicę. Nieraz można mnie zastać jak zastygły w bezruchu ze zmarszczonym czołem wpatruję się w nią i co robię? Z reguły staram się ujrzeć pozycję jaka na niej będzie za kilka, a nawet kilkanaście ruchów. Lecz przyznam się, że te wysiłki są często bezowocne. Moja myśl zamiast zmierzać prostą drogą w głąb szachowej pozycji gubi się w labiryncie wariantów i pamięci zbyt słabej by je ogarnąć. Wzdycham wtedy cieżko, a jeśli akurat w pobliżu przechodzi żona słyszę: “Przegrywasz kochanie? To po co grasz?”
Dobre pytanie! Liczenie wariantów to tortura i nieraz zazdroszczę mistrzowi świata w szachach 23-letniemu Magnusowi Carlsenowi, któremu to przychodzi z dziecinną łatwością. Jednak nawet i geniusz z Norwegii zwany Mozartem szachów nie może się równać ze… smartfonem w mojej kieszeni! Ilość bowiem obliczeń jakie może w sekundzie dokonać znajdujący się w nim komputerowy procesor sprawia, że najpotężniejszy nawet ludzki mózg nie ma szans i musi ulec, chociaż podejrzewam po znacznie dłuższej walce niż ta, którą mógłby zaoferować Wasz felietonista.
Nie po to jednak w szachy gram, by w szranki stawać z maszyną. I nieraz wpatrując się długo w szachownicę, wierzcie mi, niczego nie liczę, nie zgłębiam, nie analizuję. Nie myślę o niczym… konkretnym! Oczywiście nie mogę się do tego przyznać mojej cudownej małżonce, która zaraz zapędziłaby mnie do zmywania, odkurzania lub mycia okien. Zanurzony w swojej podświadomości, dla której szachowa pozycja jest tylko pretekstem wałęsam się, kluczę bez celu i planu tak jakbym nie robił nic innego jak śnił na jawie. I wtedy nagle jak grom z jasnego niekiedy przychodzi… eureka! Oto dylemat, nad którym mój świadomy, logiczny, próbujący ogarnąć niezliczone warianty umysł pochylał się bezskutecznie zostaje rozwiązany dzięki intuicji, działającej w ukryciu podświadomości, dzięki marzeniom i snom.
Tak, tak, nie śmiejcie się, bo że w taki sposób często przychodzą najlepsze pomysły powiedzą Wam nie tylko szachiści, felietoniści, ale i muzycy, a szczególnie jazzowi. Dlaczego szczególnie? W muzyce klasycznej nazbyt często masz partyturę i jak poza nią wykroczysz to dostajesz od dyrygenta obuchem w głowę. Z kolei w muzyce pop często musisz śpiewać tę samą piosenkę czterdzieści lat pod rząd, bo tego pragnie publiczność i Twój menago. Ale w jazzie Świętym Graalem jest zagranie czegoś w sposób w jaki jeszcze nikt inny tego nie zrobił, nadanie muzyce piętna swojej indywidualności i ciągłe zmiany, zmiany, zmiany. To właśnie jest esencją free w jazzie, a nie kinetyczna fryta, od której bolą uszy.
Lecz to free - tę wewnętrzną wolność - która takie granie umożliwia nie jest wcale łatwo osiągnąć. “Jak się to Pani udało?” - zapytałem Krystyny Stańko, do której zadzwoniłem zachwycony jej najnowszym albumum “Snik”. “Wow!” - wykrzyknęła zdziwiona - “jak to miło, że to właśnie Pan dzwoni.” “No tak” - pomyślałem z goryczą - “czyż Rzeźnikowi Mainstreamu może się podobać taki album?” A właśnie, że może, bo już przy okazji jej poprzednich płyt jak choćby wydanej w 2010 roku “Secretly” pisałem byłem: “Jej głos jest raczej delikatny i stonowany dlatego idzie w ślady takich wokalistek jak Patricia Barber, Diana Krall czy Norah Jones, które osiągały niespotykany efekt budując na nastroju, emocjach i brzmieniach mieszczących się w tonacji molowej”. Jednak szczerze mówiąc czegoś mi brakowało, a tym czymś była spontaniczność i swobodna gra fantazji, o którą tak często wołam w jazzie, muzyce i życiu w ogóle. “To wszystko znajduję na Pani najnowszej płycie” - podsumowałem. “Miło mi” - odparła pogodnie - “rzeczywiście na tym moim albumie najwięcej jest chyba improwizacji. Towarzyszący mi muzycy, zreszta jak wiesz wyśmienici - kontrabasista Piotr Lemańczyk, wibrafonista Dominik Bukowski i perkusista Przemek Jarosz - z którymi gramy razem od lat, niewiele wiedzieli o tym co ma się zadziać w czasie sesji. Nagrywaliśmy “na setkę” czyli wszyscy razem, tak, by w studiu odtworzyć atmosferę jazzowego koncertu, o którego sukcesie decyduje spontaniczna interakcja między muzykami”.
I to się udało - pomyślałem - czuć jak muzyka płynie lekko i bez wysiłku, nie trzymając się koryta, lecz rozlewając szeroko jak woda w jeziorze, czystym i głębokim jakich wiele, pięknych i tajemniczych, znajdziemy na Kaszubach. “To właśnie stamtąd pochodził mój dziadek - powiedziała Krystyna - miał tam ludową orkiestrę, z którą chodził od wsi do wsi, od miasteczka do miasteczka”. Zdziwiłby się Miles Davis słysząc jak dobrze kaszubskie nuty współgrają z jazzem i nie tylko. Ucieszyłby się i Zbyszek Namysłowski, że nie tylko Kujawy, ale i Kaszuby są funky i dzięki nagraniem takim jak te kultura ludowa ciągle żyje, a nie jest czymś martwym stojącym na półce w którejś z licznych Cepelii. “To było moje marzenie” - zakończyła naszą króką rozmowę Krystyna Stańko - “czyli po kaszubsku po prostu Snik”.
Zapraszamy na koncert tria Wojciech Jachna (trąbka)/Grzegorz Tarwid (fortepian)/Albert Karch (perkusja). Będzie to przedpremierowy występ formacji promujący debiutancki album "Sundial", którego oficjalna premiera została zaplanowana na 20.10.2014. Płyta zostanie wydana nakładem wytwórni ForTune Records.
Wojciech Jachna - ur. w 1976 roku w Bydgoszczy. Absolwent Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego na wydziale Historii. Swoją przygodę muzyczną zaczyna jako gitarzysta w grupach punkowych i alternatywnych - PoGoleniu, La Verte, Hyde. W obliczu artystycznej klęski rockowych odmian muzyki rozpoczyna przygodę z jazzem. Pobiera nauki gry na instrumencie, u trębaczy o różnych podejściach muzycznych - m.in. Janusz Zdunek, Piotr Wojtasik, Marcin Gawdzis czy Miłosz Gawryłkiewicz. Od 2013 roku Absolwent wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej na Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy. Równocześnie zaczyna grać muzykę: w latach 2002-2006 nagrywa i koncertuje z bydgoskim zespołem reggae Dubska, z którym nagrywa 4 płyty: "Nie Zmul Dna", "Live in Mózg", "Dubska" i "Avocado". W latach 2004-2006 gra i koncertuje z trójmiejską grupą Mordy, z którą nagrywa album "Anthrology". Od 2004 roku członek bydgoskiego Sing Sing Penelope, z którym gra i nagrywa płyty: "Sing Sing Penelope", "Music for Umbrellas", "We remember krzesełko", oraz nagrany w łódzkim klubie Jazzga, album z nestorem bydgoskiego free jazzu Andrzejem Przybielskim "Stirli People in Jazzga". 2012 rok przynosi piąty album zespołu "This is the Music – vol.1”. Od 2005 roku członek Contemporary Noise Quintet/Sextet, z którym to zespołem wydaje trzy płyty: "Pig Inside the Gentleman" , "Unaffected Thought Flow", oraz” Ghostwriter's Joke”. W 2009 roku zakłada wspólnie z Jackiem Buhlem duet Jachna/Buhl z którym wydaje cztery płyty - „Pan Jabu”, "Niedokończone Książki”, "Tapes" oraz "Atropina". Od 2011 rok członek improwizującego kolektywu Innercity Ensemble, z którym wydaje świetnie przyjętą płytę „Katahdin” oraz „II”.
Grzegorz Tarwid - pianista i kompozytor, absolwent Wydziału Jazzu przy Bednarskiej w klasie Andrzeja Jagodzińskiego i Michała Tokaja, aktualnie kształci się w Rytmisk Musikkonservatorium w Kopenhadze. Grał z czołówką polskich muzyków jazzowych - w zespole Zbigniewa Namysłowskiego, z którym odbył trasę po Ukrainie; Piotrem Rodowiczem, gościnnie Grzegorzem Karnasem czy Kazimierzem Jonkiszem. Lider własnego tria, członek wielu innych projektów. Występował na festiwalach w Polsce i za granicą, w tym Dusseldorf Jazz Rally, Warsaw Summer Jazz Days.
Albert Karch - perkusista, najlepiej czuje się w kameralistyce okołojazzowej, a jego zainteresowania krążą wokół muzyki klasycznej. Student prestiżowego Rytmisk Musikkonservatorium w Kopenhadze, kształcił się również na Wydziale Jazzu przy Bednarskiej w Warszawie. Na jesień 2014 planowana jest premiera debiutanckiej płyty "Sundial" tria, które współtworzy wraz z Wojciechem Jachną i Grzegorzem Tarwidem. Miał okazję występować na festiwalach - Katowice JazzArt Festival, Tarnogórskich Spotkaniach Jazzowych, Jazz Juniors i inne. Laureat I nagrody podczas Azoty Tarnów Jazz Contest z zespołem FreeO, I nagrody z (zespołem Sound of Affection) oraz wyróżnienia na Europejskich Integracjach Muzycznych w Żyrardowie, I nagrody w kategorii wiekowej podczas Stickman best drum figter w Poznaniu.
Tomasz Pawlicki - flute, computer
Mateusz Szwankowski - clarinet, bass clarinet
Jacek Buhl - drums, percussion
Efekt Księżyca
REQUIEM 75/2014
By Dirk Blasejezak
The moon seems to have a very calming effect on this trio. The introduction into the album makes you feel as if you slowly sink into the darkness. On top of the immensely soothing music of the first pieces appear sounds and noises that are hard to identify and yet do not provoke any anxiety. And although there are faster pieces waiting in the course of the album, the overall impression is a very relaxed, but never boring one.
These are wonderful and unusual pieces, each of which receives the time it takes to fully develop. That way the three musicians are able to dive into all levels of the individual pieces, to lay open the finest nuances and to weave complex sound patterns. Because of its artistic complexity the music on this album may well be compared with chamber music. It shows how fine the line in art often is, as you can safely play this album to a friend of contemporary classical music - the difference lies almost solely in the composition technique. On the one hand you have the individual composer, providing note for note for all the instruments, on the other hand we have these three musicians playing together and composing - everyone for his own instrument but still as a group. That's why musical improvisation is often also called "instant composing"...
And even if the band's name allows associations with the tritone, the diabolus in musica, you have to have no fear that it is too straining, because this is one of the rare examples where the musicians develop a wonderful whole with free play. Of course we are already used to this from Jacek Buhl and his great collaborations with Wojtek Jachna and also from Tomasz Pawlicki’s contributions to the Ecstasy Project or Maestro Trytony. Only Mateusz Szwankowski didn't appear that often yet, but still he seems to be exactly right one for this shot. Especially his bass clarinet is in many parts responsible for the slightly dark foundation of the pieces, but often he also accounts for the surprising accents. This album is an unconditional recommendation to everyone for whom Jazz doesn't necessarily have to swing and for those who are open to more demanding notes.
Dwunasta edycja międzynarodowego festiwalu Jazzowa Jesień w Bielsku-Białej pod dyrekcją artystyczną Tomasza Stańki potrwa 5 dni, od 11 do 15 listopada. Szóstego dnia festiwalu odbędzie się koncert jazzu tradycyjnego.
Tytuł dwunastej edycji: nowe wymiary, podsumowuje kompozycję programu tegorocznego festiwalu. Gwiazdy, które przybędą do Bielska-Białej z projektami, eksplorują nie tylko brzmienia i znaczenia w samej muzyce, ale także jej konteksty historyczne, kulturowe czy duchowe, które nadają ich sztuce nowe wymiary.
Swoim najnowszym albumem „Guitar In The Space Age” Bill Frisell sięga w przeszłość i eksploruje muzykę w epoce eksploracji kosmicznej. Na płycie można usłyszeć parę kompozycji gitarzysty, ale jego główny materiał stanowią utwory z lat 50. i 60., m.in. Charliego Christiana, The Byrds, The Beach Boys i innych, którzy w tym czasie byli główną inspiracją gitarzysty, wytyczając nowe kierunki rozwoju instrumentu. – Minionej wiosny skończyłem 63 lata. I po więcej niż pięćdziesięciu latach gry czuję się uprawniony, by raz jeszcze zagrać muzykę, która ukształtowała moją świadomość przez te wszystkie lata formacji. Zagrać ją tak, jakby to był pierwszy raz w moim życiu… i zrobić to dobrze – deklaruje Frisell. Bielski koncert (11 listopada) będzie jednym z pierwszych po premierze albumu, która zaplanowana jest na 6 października.
Drugi z gigantów tegorocznej Jesieni Gary Burton gościł już w Bielsku-Białej w 2009 roku, w duecie z Chickiem Corea. Tym razem, wirtuoz wibrafonu wystąpi w środę (12 listopada) wieczorem z Gary Burton Quartet. Burton jest jednym z najwybitniejszych wibrafonistów w historii jazzu. Jego muzyka łączy jazzowy rytm i harmonię z rockową mocą. Zasłynął techniką gry na czterech pałeczkach, przez co wydaje się, jakby na instrumencie grały dwie lub trzy osoby. W uformowanym 10 lat temu kwartecie towarzyszą mu znakomici muzycy o wieloletnim doświadczeniu: Julian Lage, Jorge Roeder oraz Marcus Gilmore, wnuk wybitnego amerykańskiego perkusisty Roya Haynesa. Sam Burton został uhonorowany siedmioma nagrodami Grammy. Jest także wiceprezesem prestiżowego Berklee College of Music w Bostonie.
Nowym wymiarem w najnowszym projekcie Louisa Sclavisa jest element Irański. Ten wybitny francuski klarnecista powraca na bielską scenę po dziewięciu latach z nowym projektem. Nie rezygnując z właściwej sobie mocy i energii eksploruje nieznane wcześniej terytoria dźwięku. Zgłębiając zagadnienia historii i tradycji migracji podejmuje wątek nomadycznej wyprawy na bliski wschód, jako wyobrażeniowej, muzycznej podróży: jak najdalej - oraz z powrotem do jazzu.
Saksofonista Mark Turner odwiedza festiwal po raz trzeci. Tym razem z repertuarem z najnowszego albumu Mark Turner Quartet „Lathe Of Heaven”, wydanego w sierpniu tego roku nakładem ECM. Zespół podejmuje motywy historii i narracji oraz ich mocy, która tkwi w tym, co niewypowiedziane. Turner przywołuje tu także bluesa jako wymiar sacrum, przypominając legendę Steve'a Wondera.
Tord Gustavsen jest jednym z najznakomitszych i najsłynniejszych norweskich pianistów. Najnowsza płyta jego kwartetu, „Extended Circle”, to album, który oddaje kolejny etap przemiany i ewolucji Gustavsena jako kompozytora i instrumentalisty. Oparty na introspekcji i dyscyplinie, zgłębianiu raczej niż poszerzaniu sfery poszukiwań, album rozkwita w subtelnościach, które nadają jego muzyce niespodziewanej mocy.
Po raz pierwszy w historii festiwalu, jego dyrektor artystyczny Tomasz Stańko wystąpi drugi raz z tym samym projektem, Nowojorskim Kwartetem. Jest to formacja, z którą nagrał album „Wisława” (ECM, 2013). Kwartet jest w obecnie w trasie, jednocześnie przygotowując się do nagrania nowej płyty. W Bielsku-Białej będzie można usłyszeć nowe kompozycje trębacza. 2014 to ważny rok w karierze Stańko także ze względu na nagrody i wyróżnienia, m.in. Prix du Musicien Européen (Nagrodę Europejskiego Muzyka Roku) przyznaną przez l’Académie du jazz (Akademię Jazzu) pod przewodnictwem François Lacharme, za obecne osiągnięcia i całokształt pracy czy też honorową nagrodę Preis der deutschen Schallplattenkritik (PdSK), przyznaną przez niezależne stowarzyszenie ponad 140. dziennikarzy muzycznych z Niemiec, Austrii i Szwajcarii.
Na zakończenie głównej części festiwalu wystąpią dwa bardzo różne projekty: awangardowy duet znakomitych włoskich instrumentalistów oraz nowojorski kwintet, który przedstawi swoje ujęcie klasyki jazzu. Giovanni Guidi & Gianluca Petrella to przygodowy i wybuchowy duet fortepianu i puzonu, który sięga ekstremów: odległych brzmień pustynnych krain z jednego końca, a z drugiego: zakamarków przestrzeni wirtualnych, z ich własną, cyfrową akustyką. „Sound Prints”, album Joe Lovano & Dave Douglas Quintet, to projekt zainspirowany kompozycjami Wayne’a Shortera, odpowiedź muzyków na jego Footprints. Splatają się w nim trzy unikalne trajektorie: inspiracja żywą legendą Shortera, silne osobowości Lovano i Douglasa oraz Joeya Barona, a także świeżość wschodzących muzyków: Lindy Oh oraz Lawrence Fieldsa.
Polish Jazz enthusiasts are familiar with electronic producer and live performer An On Bast (real name Anna Suda) thanks to a series of wonderful recordings she made with trumpeter Maciej Fortuna, where her extraordinary creations met the Jazz idiom. But before recording with Fortuna she was already a world famous artists, performer and recording artist of her own accord with an ongoing career since 2006. An On Bast recorded this solo album after the recordings with Fortuna and its release also marks a debut on her own record label called Ghost Kitchen. It includes eleven relatively short tracks, all composed by her.
Contemporary electronic/ambient music is rarely interesting to me, as it is based mostly on schematic,
very predictable sound formulas and rhythmic patterns. The great Godfathers of
electronic music, like Karlheinz Stockhausen, Edgar Varese and many others, started
the electronic explorations to expand the borders of sound as known to the
human ear, but by the end of the 20th Century it was completely
bastardized, commercialized and vandalized by the Pop (non)Culture of the time,
becoming more of a noise pollution than music in any respect.
Of course there are always
exceptions and An On Bast is for me one of them. Her electronic/ambient
sounds are aesthetically pleasing; non aggressive and diverse enough to keep
the attention of the listener rather than hypnotize him by a drone like
repetitious mechanical sound poison. There is enough melodic element,
development and variety to keep things interesting for the duration of the
album, and listening to it becomes quite a fun after a while, especially in a
relaxed, hassle-free environment, like driving or late night listening.
Although I hope An On Bast will
continue her involvement with the Jazz world in the future, her electronic
works are now another avenue of soundscapes I find worth following. Well done!
Jacob Young
Jacob Young - guitars
Trygve Seim - tenor & soprano saxophones
Marcin Wasilewski - piano
Sławomir Kurkiewicz - double bass
Michał Miśkiewicz - drums
Forever Young
ECM 2366 By John Kelman
While all groups aim for the kind of collective chemistry that can make, for example, five people speak with a single voice, how they get there can vary significantly. In some cases there's instantaneous chemistry; in other cases, it comes from pre-existing relationships amongst various permutations and combinations of its members; in still other instances it is something that simply develops over time. On "Forever Young", guitarist Jacob Young leverages both the relationships that have come before amongst the members of his quintet and a clear and immediate connection shared by its five members. A fine addition to an ECM discography that began with "Evening Falls" (2004) and continued with "Sideways" (2008) - two recordings that featured a completely different lineup - "Forever Young" leverages the strengths of what came before while simultaneously asserting its own independence.
If anything, "Forever Young" provides Young with even greater freedom than on his previous ECM outings, where he was the sole chordal instrument. Here, Young recruits pianist Marcin Wasilewski's trio - a group that, despite being on the shy side of forty, has been together for two decades and has, consequently, evolved both a chemistry and a language all its own, both in collaboration with trumpeter Tomasz Stanko on recordings including "Suspended Night" (ECM, 2004) and "Lontano" (ECM, 2006), as well as with its own triptych of superlative standalone releases (also on ECM), the most recent being "Faithfull" (2011).
With a second chordal instrument in the mix, Young is relieved of the responsibility of constantly supporting his fellow band mates, though it's not as if he's abandoned the role entirely; in fact, one of Forever Young's biggest strengths is how Young and Wasilewski manage to continually complement each other without ever running into one another, a rare quality also shared by guitarist John Abercrombie and pianist Marc Copland on "39 Steps" (ECM, 2013). On the deceptive "Sofia's Dance" - deceptive because, although it's largely based on a simple, two-chord Phrygian vamp with a theme that begins as a similarly straightforward melody, its conclusion adds an unexpected Mid-Eastern-tinged twist - Young's nylon-string guitar meshes empathically with Wasilewski's accompaniment during saxophonist Trygve Seim's characteristically taciturn solo, and gently underscores the pianist's own feature.
But the chemistry doesn't stop there. Seim - an ECM leader in his own right, with a slowly growing discography that includes the masterful large ensemble music of "Sangam" (2005) and more intimate duo date with pianist Andreas Utnem, "Purcor: Songs for Saxophone and Piano" (2010) - has a shared history with Young on the guitarist's pre-ECM recordings "Pieces of Time" (Curling Legs, 1997) and "Glow" (Curling Legs, 2001), as well as with Wasilewski and his trio's bassist, Slawomir Kurkiewicz, as members of drummer Manu Katche's quintet heard on "Playground" (ECM, 2007).
The intervening years since "Sideways" have seen Young demonstrate a much broader, more electrified purview, in particular in his collective trio with expat British keyboardist Roy Powell and Norwegian drummer Jarle Vespestad (Tord Gustavsen Quartet, Farmers Market), first with "Anthem" (PVY, 2011) and, more recently, with the trio renamed as InterStatic and releasing even more extreme music on the upstart British label RareNoiseRecords. But here, on "Forever Young", while the guitarist does mix some electric guitar work with the acoustic instruments that have helped to define his previous two ECM recordings, like "Evening Falls" and "Sideways", it's a warmer, hollow body tone that continues to assert the importance of the late Jim Hall on Young's formative years.
While there are hints of the darkness and melancholy that made his previous ECM outings so appealing, with Wasilewski's trio in tow "Forever Young" also demonstrates a more outgoing nature on tracks like "Bounce", where Young's muted electric guitar chords drive a change-heavy song with a brighter disposition. "We Were Dancing" follows, with Young employing a similar supporting approach before opening up into one of his most impressive solos of the set, a slightly tart-toned electric feature that allows the guitarist's virtuosic abilities freer rein.
If "Forever Young" proves anything, it's that the tendency to whitewash anything coming out of Norway as "Nordic Cool" is just that: whitewashing. Young may adhere to a generally sparer approach with his ECM recordings, but if there's a single word to describe his music it's warm, whether it's his own tone, the refined elegance of Wasilewski's trio or the patiently unfolding energy of Seim's playing throughout the set. It's also a recording whose language speaks clearly to at least some adherence to the American tradition, especially on pieces like the brighter "1970" and "Time Changes."
For those unfamiliar with Young's extracurricular activities, "Forever Young" demonstrates an ability to simmer in a way that his previous ECM recordings did not. It also represents a first outing by a quintet with plenty of potential; hopefully six years won't have to pass before this intimate yet delicately expressionistic quintet can once again reconvene.
Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej i Sztuk Wizualnych "Mózg Festival" to spotkanie artystów tworzących i poruszających się we wszystkich rejonach muzyki współczesnej, sztuki performance, audio i wideo instalacji, w których muzyka odgrywa istotną rolę. Do udziału w festiwalu zapraszani są artyści z całego świata, gdyż jednym z założeń festiwalu jest jego wielokulturowość oraz prezentacje sprzyjające poznawaniu i rozumieniu wieloaspektowości kultur. Festiwal prezentuje najnowsze techniki wykonawcze oraz połączenia interdyscyplinarne w nawiązaniu i poszanowaniu dla tradycji.
Do udziału w festiwalu zapraszane są wybitne indywidualności świata sztuki oraz młodzi artyści, których dotychczasowe działania noszą znamiona wyjątkowych. Nieodzownym, w naszym odczuciu, elementem festiwalu jest udział artystów lokalnych, spełniających powyższe założenia. Wszystkie działania artystyczne traktowane są jako środek, który prowadzić ma do głębszego poznania otaczającej nas rzeczywistości i przemian zachodzących na świecie. Festiwal posiada otwartą formułę stylistyczną. Wykładnikiem w doborze artystów są: autentyczność prezentowanej sztuki (działania autorskie) oraz najwyższy poziom wykonawczy.
Mając w pamięci słowa profesora Bogusława Schaeffera, jednego z największych współczesnych kompozytorów polskich, iż tradycję należy szanować, ale pamiętać trzeba, iż tradycję tworzymy także tu i teraz, jako cel stawiamy sobie dobierać artystów w taki sposób aby prezentować sztukę autorską i nowatorską, z poszanowaniem najważniejszych osiągnięć czasu, który minął.
Tegoroczna 10 edycja będzie miała 2 odsłony: 6 listopada festiwal odbywać się będzie w Teatrze Powszechnym w Warszawie, 7 i 8 to Bydgoszcz, gdzie po raz pierwszy główne koncerty odbędą się w Pomorskim Domu Sztuki przy ul. Gdańskiej 20. Festiwalowi towarzyszyć będą warsztaty, pokazy filmowe oraz wieczory muzyki improwizowanej, które odbywać się będą w Akademii Muzycznej oraz oczywiście w klubie “Mózg”.
Program festiwalu:
06.11.2014 Teatr Powszechny Warszawa
Mała Scena:
19:30 - Elżbieta Jabłońska - instalacja
20:00 - Jerzy Mazzoll/Sławek Janicki/Qba Janicki (Warszawa/Bydgoszcz) - koncert
20:45 - Michael Lytle & Eyal Maoz (Nowy Jork) - koncert
21:30 - Sylvie Courvoisier & Mark Feldman (Nowy Jork) - koncert
22:15 - Tirvyous Wagon (Bydgoszcz/Warszawa/Kraków/Poznań) - koncert
23:00 - Sylvie Courvoisier/Mark Feldman/Jerzy Mazzoll/Sławek Janicki/Qba Janicki - koncert
00:00 - Grzegorz Pleszyński (Bydgoszcz) - instalacja/performance
Klub Mózg, Warszawa ul. Jana Zamoyskiego 20
00:45 - Jae Ho Youn (Seul/Warszawa) - koncert
07.11.2014 Dom Sztuki, Bydgoszcz ul. Gdańska 20
1. Trio Fortepanowe Tomasza Gwincinskiego – koncert/performance - 20.00
2. Trzy Tony – koncert (Bydgoszcz) – 21:00
3. Kazuchisa Uchihachi & Jerzy Rogiewicz – koncert (Tokio/Warszawa) – 22:00
4. Sylvie Courvoiser & Mark Feldmann – koncert (Nowy York) 23:00
