Zbliża się Międzynarodowy Dzień Jazzu. W wielu miejscach będziemy ten dzień świętować na różne sposoby. Najczęsciej będą to wydarzenia koncertowe. Nieco inaczej podejdzie do tego Fundacja Słuchaj. Tego dnia na rynku ukaże się najnowszy album "City Of Gardens".
Płyta mieści nagranie koncertowe doskonale znanego tria RGG dokonane podczas ubiegłorocznej, dwunastej edycji katowickiego festiwalu Silesian Jazz. Na deskach sceny Sali Koncertowej Miasta Ogrodów stanął wówczas kwintet złożony z Łukasza Ojdany - fortepian, Macieja Garbowskiego – kontrabas i Krzysztofa Gradziuka – perkusjam oraz zaproszeni goście: pochodzący z Finlandii znakomity trębacz Verneri Pohjola, a także wirtuoz puzonu, Szwajcar Samuel Blaser. Obydwaj artyści to muzycy doskonale znani polskiej publiczności. Mieliśmy okazję słuchać ich wielokrotnie na naszych koncertowych scenach, zarówno festiwalowych, jak i klubowych, ale w takim zestawieniu wystąpili po raz pierwszy.
I tak to czasami się zdarza, że w efekcie takich spontanicznych spotkań powstaje muzyka mająca ten unikatowy powab niespotykanej świeżości, zostawiając na słuchaczu wrażenie, że muzycy grają z jednej strony jak natchnieni, otwierając przed publicznością nieznane przestrzenie, z drugiej tak jakby znali się od dekad i w toku wspólnej artystycznej podróży wypracowali własne brzmienie i homogeniczny dźwiękowy kosmos. Wiele z takich muzycznych spotkań koncertowych pozostanie tylko w pamięci uczestników koncertu. Tym razem rejestratory dźwięku były na czas włączone i zadziałały bez zastrzeżeń. W dniu, w którym świętujemy jazz, możemy świętować także płytowe narodziny projektu Contemporary Sonus.
This is the seventh installment of the archival series released by GAD Records, which presents the work of Polish Jazz vibraphonist / composer / bandleader Jerzy Milian. This chapter is dedicated to Milian's recordings from mid to late 1960s, done in Belgium with the Belgian (Radio & TV) BRT Jazz Orchestra, directed by Etienne Verschueren. The album presents six original compositions, three of which are three part suites, all composed by Milian. Milian would of course return to work with the BTR Jazz Orchestra in the 1980s, which is documented on the third installment of this series.
The music is a wonderful
orchestral Jazz, which at the time was considered as part of the searching
Third Stream, which was supposed to merge Jazz and contemporary Classical
Music, as initiated by the American composer Gunther Schuller in the late 1950s
and had many sympathizers among leading American Jazz musicians in the 1950s
and 1960s, but never became part of the mainstream of Jazz per se. Milian did
not follow the Third Stream conventions by the letter, but his complex
compositions and Jazzy improvisations by the orchestra on top of the scores can
be without doubt associated with the idiom.
In some respects Third Stream
was an attempt to Europeanize American Jazz and failed mostly due to the basic
cultural incompatibility between mainstream American Jazz and sophisticated
European contemporary Classical music, which Americans rejected but some
Europeans (Milian included, but also the great Polish composer Krzysztof
Penderecki and many others) embraced warmly.
Milian's compositions are
absolutely brilliant and remain completely valid half a Century later, as if
composed today. Sophisticated, elegant, clever and beautifully melodic, in some
cases incorporating Polish Folklore sources, this music is alive and kicking as
it was at the time it was created. The BTR Jazz Orchestra included many
excellent instrumentalists, who performed the difficult music without a hitch. Overall this is an incredible
piece of Polish/European Jazz history, which absolutely deserves to be heard
and studied. With Milian's recent passing it is even more important to document
his work and bring it to the public. For orchestral Jazz enthusiasts this album
is an absolute must!
Konstantin Kostov - piano
Paweł Pańta - double bass
Cezary Konrad - drums
Konwersacje
SRMT 2017
By Krzysztof Komorek
"Konwersacje" to pierwsza wydana w Polsce płyta, dzięki której słuchacze mają możność poznania Konstantina Kostova. Bułgarski pianista, wykładowca monachijskiej Hochschule für Musik und Theater, nagrywał już w Niemczech ze swoimi rodakami. Miał też możliwość współpracy z polskimi muzykami, a na "Konwersacjach" skład klasycznego tria uzupełnia doświadczona, zgrana sekcja rytmiczna Paweł Pańta – Cezary Konrad. Album firmuje swoimi nazwiskami cała trójka i rzeczywiście łatwo stwierdzić można, że choć oryginalne kompozycje niemal bez wyjątku są autorstwa pianisty (poza perkusyjnym monologiem), to płyta jest rozmową trzech równoprawnych muzyków, a nie dyskusją zdominowaną głosem fortepianu.
Przyznam, że na samym początku, jeszcze przed rozpoczęciem odsłuchu, koncepcja wydawnictwa trochę drażniła. Lista utworów sugerowała nieco bezładny miszmasz: Chopin, Gershwin, Albinioni, Monk, solowe interludia i zespołowe improwizacje. Tylko godzina grania i aż piętnaście utworów, z czego jedna trzecia, sądząc z czasów trwania, ma charakter muzycznych przerywników. Jednak z tego niezbyt zachęcającego początku objawił się nadspodziewanie ciekawy i dobry album.
Najmocniejszymi punktami płyty są cztery tytułowe "Conversations" charakterem odchodzące nieco od pozostałych, bardziej melodyjnych nagrań. Najbliższa ich klimatom jest interpretacja monkowskiego "Evidence". Dwa wykonane solo przez Kostova "Piano Monologs", choć są tutaj wyraźnie wyodrębnione – nie tylko tytułem – potraktować można jako wstępy do pojawiających się po nich "Consolation" i wspomnianego już utworu Monka. Jako miłośnik rozbudowanych form nieco żałuję, że nie są po prostu długimi, solowymi intrami do tych nagrań, płynnie przechodzącymi w zespołowe interpretacje właściwych tematów.
Nieco kontrowersyjnie, acz bardzo oryginalnie, wypada "I Got Rhythm" Gerswina. Za to znakomitym zakończeniem jest "Recado Bossa Nova" brazylijskiego klasyka, pianisty i kompozytora Djalmy Ferreiry. Dobre wykonania bronią koncepcji płyty, choć według mnie mogłaby być ona jeszcze lepsza, gdyby chociażby zrezygnować z interpretacji klasycznych i aż za dobrze znanych kompozycji Albinioniego i Chopina, a w zamian za to rozbudować "konwersacyjną" zawartość płyty.
This is the debut album by the Polish ensemble Sophia Grand Club, comprising of rapper Eskaubei (a.k.a. Bartłomiej Skubisz), saxophonist Bartłomiej Prucnal, keyboardist Kuba Płużek, veteran bassist Vitold Rek and drummer Maksymilian Olszewski. The album presents eight original compositions, four by Płużek, three by Rek, one co-composed by Płużek and Rek and one improvised piece credited to all members of the ensemble. Seven of the numbers feature lyrics by Eskaubei and one is an instrumental.
Musically the album continues
the formula set up by Eskaubei with his two albums recorded with Tomek Nowak
Quartet for the For Tune Label, i.e. Jazz tunes featuring Rap and spoken word
amalgamating the genres into a new musical entity. Płużek, who proves to be one
of the most versatile players / composers on the young Polish Jazz scene,
delivers again some fiery Jazz / Funk tunes and Rek adds his more melancholic
contributions, together creating a wonderful collection of highly effective musical
vistas.
Eskaubei yet again delivers a
set of meaningful texts, touching upon deeply troublesome problems of
contemporary life, social relationships, loneliness, injustice and many others.
It is a pity the lyrics were not included in the album's artwork, as they are
definitely worth reading on their own. These lyrics could be seen as
contemporary revelation of what we once called "protest songs" fifty
of so years ago, just to show that the world is nothing like a TV commercial,
then or today.
The instrumental work is also
first rate, with Prucnal delivering some soulful solos and elegant accompaniment,
Pluzek is master of the ceremony with his keyboards providing most of the
melodic and harmonic framework, Rek plays wonderful bass parts, which are both
very Jazzy and superbly Funky at the same time, and finally Olszewski adds his
polyrhythmic Groove to keep things moving ahead.
Overall this is another superb
album by Eskaubei and his instrumental cohorts, which proves that Rap can be a
meaningful idiom, both musically and textually. Highly recommended to
open-minded listeners, who like to be told the truth straight in their faces,
which even the Funk doesn't make much easier to digest. Well done again!
This is the fourth album by American guitarist/composer Dan Phillips and his trio with Polish (resident in US) bassist Krzysztof Pabian and American drummer Tim Mulvenna. The album presents eight original compositions, all by the leader.
The music is a highly sophisticated Jazz-Rock Fusion, with a lot of space for improvisation and excellent guitar riffs, which make it highly accessible in spite of its complex contents. The basic melodic themes stated at the beginning of each track are than expanded by the trio into lengthy improvisations, which remain coherent and highly organized for the entire duration.
The individual performances are brilliant all the way through. Phillips manages to create a unique guitar sound, which includes a lot of reverb and echo, quite different from most straightforward Jazz / Fusion guitar sounds used by other players. Although he plays quite densely there is enough space left to be able to hear the brilliant bass and drums parts, which are nothing short of virtuosity. Pabian builds a solid ground upon which the entire sound of the trio is based, playing often shoulder to shoulder with the guitar at the same level of complexity. His plucking sound is round and beautifully melodic and his arco work (which he sadly uses way too seldom) is superb. Mulvenna is a very busy drummer and yet he manages to stay at the same level of intensity with the trio members, ornamenting the tunes with his polyrhythmic, but perfectly timed drum parts.
Overall this is a brilliant Fusion album, which offers a unique musical concept and sound, something very rarely found these days. Guitar freaks, Fusion lovers and music connoisseurs in general should really enjoy this album in full, especially in view of the fact that it reaches a limited audience in today's highly competitive and narrow minded music market and deserves to do much better. Highly recommended!
Piotr Wyleżoł - rhodes piano Andy Middleton (USA) - saksofon
Max Mucha - kontrabas Łukasz Żyta - perkusja 26 kwietnia, godz. 20:00, Klub Muzyczny 4Art Gliwice
Bilety: 20 zł przedsprzedaż / 25 zł w dniu koncertu
Najnowszy projekt Piotra Wyleżoła, czyli Human Things w Śląskim Jazz Clubie w ramach cyklu Czwartek Jazzowy z Gwiazdą. Na otwarcie sezonu. Jak nowy to projekt? Dość powiedzieć, że album ukazał się 9 marca 2018 w najbardziej prestiżowej i legendarnej serii w historii polskiego jazzu "Polish Jazz". Oficjalna, koncertowa premiera miała miejsce dzień później, 10 marca 2018 w Teatrze Muzycznym ROMA w Warszawie, z udziałem całej plejady gwiazd. Koncert poprowadził red. Mariusz Owczarek z Radiowej Trójki. Na Śląsku projekt pojawi się w maju w sali NOSPR w Katowicach oraz w Teatrze Ziemi Rybnickiej, ale zanim do tego dojdzie, 26 kwietnia Śląska premiera w Śląskim Jazz Clubie w ramach cyklu Czwartek Jazzowy z Gwiazdą.
Piotr Wyleżoł karierę na scenie jazzowej rozpoczął jeszcze w okresie studiów, w zespołach m.in. Janusza Muniaka, Jarka Śmietany i Marka Bałaty. Jako student był laureatem licznych konkursów i festiwali jazzowych: Jazz Juniors w Krakowie (I nagroda), Festiwal Standardów Jazzowych w Siedlcach (I nagroda), „Klucz do Kariery” – Pomorska Jesień Jazzowa, Jazz nad Odrą we Wrocławiu (nagroda indywidualna dla najlepszego instrumentalisty), Międzynarodowy Konkurs Improwizacji Jazzowej (Katowice). Od początku swojej działalności artystycznej lider własnego trio. W 2001 roku ukazała się pierwsza autorska płyta pianisty „Yearning“ nagrana wspólnie z Adamem Kowalewskim na kontrabasie i Łukaszem Żytą na perkusji. Już wtedy prasa nie szczędziła ciepłych słów: „To jeden z najciekawszych debiutanckich albumów. Trio złożone z młodych polskich muzyków zbudowało nastrój godny największych osiągnięć w swym gatunku.” (Jazz Forum 11.2001).
W październiku 2009 roku nakładem renomowanej wytwórni Fresh Sound Records ukazała się trzecia płyta tria pianisty, zatytułowana „Children’s Episodes”. Płyta wydana została w serii New Talent, w której można znaleźć takie nazwiska, jak Brad Mehldau, Kurt Rosenwinkel czy Chris Cheek. Warto nadmienić, że Piotr Wyleżoł jest pierwszym Polakiem, który dostał się do tego zaszczytnego grona. Płyta ta została również nominowana do nagrody Fryderyk 2010 w kategorii Jazzowy Album Roku. W dyskografii Piotra Wyleżoła jako lidera, poza studyjnymi płytami tria, znajdują się również dwa albumy koncertowe. Pierwszy to „Quintet Live“, która ukazał się w 2010 roku z gościnnym udziałem Adama Pierończyka (sax) oraz Davida Doruzki (git.), oraz zarejestrowany podczas festiwalu „Jazz w Gdyni“ recital na dwa fortepiany ze Sławkiem Jaskułke i wydany pod nazwą DuoDram.
Podczas dotychczasowej obecności na profesjonalnej scenie jazzowej miał okazję współpracować z wieloma jej osobistościami, takimi jak: Billy Hart, Edd Schuller, Janusz Muniak, Tomasz Szukalski, Jarosław Śmietana, Tomasz Stańko, Jan Ptaszyn Wróblewski, Grzegorz Nagórski, Kazimierz Jonkisz, Andrzej Cudzich, Adam Pierończyk, Gary Bartz, John Purcell, Urszula Dudziak, Mika Urbaniak, Marek Bałata, Ewa Bem, Piotr Baron, Antymos Apostolis, Nigel Kennedy, Steve Logan, Monty Watters, Bennie Maupin, Janis Siegel i inni. W latach 2005 - 2012 regularnie współpracował z Nigelem Kennedy’m, biorąc udział w jego autorskich projektach, a także koncertach muzyki klasycznej, m.in. jako klawesynista w repertuarze J.S.Bacha czy A.Vivaldiego. Od 2007 prowadzi klasę fortepianu w Katedrze Jazzu i Muzyki Współczesnej Akademii Muzycznej w Krakowie.
Wojciech Lichtański - alto saxophone
Thomas Winther Andersen - double bass
Henning Luther - drums
(Extra) Ordinary Songs
PRIVATE EDITION 2018
By Alek Jastrzębski
Czy piosenki mogą przeżyć rozłąkę ze słowami? Z pewnością nie wszystkie i nie zawsze. Na szczęście tym, które usłyszymy na trzeciej płycie formacji Mateusz Puławski Lunar Quartet, słowa, zdawałoby się, nigdy nie były potrzebne. Może dlatego, że, jak zdradza tytuł, to po prostu (Extra) Ordinary Songs?
Mateusz Puławski po raz kolejny zabiera nas w niesamowitą podróż, i tym razem niemal dosłownie, bo oprowadza po... swoich podróżach. A w zasadzie częstuje nas muzycznymi owocami, zrodzonymi z nasion, zasianych w wyobraźni gitarzysty przez te wyprawy. Wykiełkowało z nich osiem całkowicie instrumentalnych utworów. Całkowicie, gdyż w odróżnieniu od dwóch poprzednich płyt, tym razem próżno szukać między dźwiękami głosu belgijskiej wokalistki Esther Van Hees. Co ciekawe, nie ujmuje to płycie liryzmu. Niewątpliwa w tym zasługa muzyków i zmysłu kompozycyjnego Puławskiego, który już poprzednimi albumami udowodnił, że nie brakuje mu pomysłów i dodatkowo wie, jak uchronić słuchacza przed monotonią.
Gitarzysta ponownie serwuje nam kalejdoskop uczuć, emocji i wrażeń, opakowanych w piękne melodie, zabawy rytmem i nieprzewidywalne zwroty formy. Czuć w tej muzyce dużo wolności, ale przemyślanej, niepozbawionej refleksji i sensu. Można w niej dostrzec ciekawe efekty stylistyczne, jak np. w "Tomatoes Growing Red Lips Growing Green", w którym dzieje się dużo, a jednocześnie da się w nim wyczuć powiew słodkiego lenistwa. Nie zabrakło też miejsca na eksperymenty brzmieniowe w postaci różnych efektów nakładanych kolejno na gitarę, jak podczas solówki w "Filettino To Charles Bridge". Choć moim faworytem jest pełne uroku i przewrotności "O Kotku", którego początek jest pomysłowo oparty na pewnej znanej melodii o pewnym nie mniej znanym kotku. Mam też wrażenie, że utwór trafnie oddaje to, co może dziać się w kociej świadomości.
Tradycyjnie najwięcej smaczków i frajdy znajdą na krążku miłośnicy jazzowej gitary, co nie umniejsza oczywiście biegłości pozostałych muzyków. Miło przysłuchiwać się rozwojowi młodego artysty, który wyraźnie kontynuuje muzyczne eksploracje gryfu, co słychać zarówno w umiejętnym i pomysłowym łączeniu gry akordowej z solówkami, jak i w świetnych improwizacjach. I zdaję sobie sprawę, że podobne rzeczy pisałem w przypadku poprzednich płyt Puławskiego, ale jestem przekonany, że właśnie te elementy, świadczące o nieprzeciętnym zrozumieniu i opanowaniu instrumentu, są szczególnie godne uwypuklenia.
"(Extra) Ordinary Songs" stanowi dobry przykład bogactwa drzemiącego w muzyce instrumentalnej. Jej nieoczywistość od zawsze sprawia mi ogromną przyjemność. Bo choć tytuły utworów mogą nieco nakierowywać myśli słuchaczy w stronę konkretnej interpretacji dźwięków, to jednak niemal zawsze wyłapiemy wśród nich także echa naszych własnych historii. Dzięki temu, słuchając tej samej płyty, każdy z nas może słuchać tak naprawdę innej opowieści. Ja z pewnością słyszę tu kolejną pozycję obowiązkową dla entuzjastów jazzowego szarpania strun.
This is the debut album by the Polish duo comprising of Wacław Zimpel and Jakub Ziołek, two prominent names on the Polish/European Avant-garde scene since years. Zimpel produced a plethora of recordings in various musical environments like Jazz and World Music and Ziołek is predominantly known as a member of the Innercity Ensemble and other Rock oriented projects. On this album both musicians play a multitude of instruments each: Zimpel various clarinets and keyboards and Ziołek guitars, synthesizers as well as performs the vocals. The album presents just four compositions, three of which feature English lyrics (i.e. are songs of sort), one composed by Ziołek and three co-composed by Zimpel and Ziołek.
The music is much more tamed,
melodic and "conventional" than one might expect from these two
musicians. Heavily soaked in World Music, with Far East
and Mediterranean sonic vistas dominating the proceedings, the complex
multilayered musical fabric is gentle and as usual with Zimpel based on cyclic
repetitions a la serial music and minimalism. The resulting kaleidoscope of
sounds is breathtakingly beautiful and absorbing, meditative and enthralling.
Zimpel plays several exquisite
clarinet solos, which sound superbly evocative backed by layers of synthesized reverberations.
His power of expression is stunningly articulated throughout and is one of the
key foci of this music, but certainly not the only one. This music works so
well since it is a sum of many different ingredients, some acoustic and other
electronic, which magically complement each other, creating a result that is
greater than the sum of these parts.
Ziołek sings the vocal parts
like some of the Progressive Rock heroes of the 1970s, with a reverberating (almost)
falsetto. These vocal parts and the synthesizer work in the background, as well
as the overall feel of this music would have earned it a prominent place on the
Prog scene, if this album was recorded fifty years earlier. Perhaps this is the
true New Prog, not the dreadful Neo Prog that some people are trying to create?
This album is a very powerful
musical experience, in every respect. It has taken me by surprise, which
happens very rarely, and I am sure many other people will share this opinion as
well. It is definitely one of the strongest musical statements of 2017, way
beyond any genre classification or attempt to describe it. It is in fact so
powerful and meaningful, that my puny attempt to convey the meaning of this
music is somewhat pathetic.
This is the debut album as a
leader by Czech trumpeter / composer Štěpánka Balcarová, recorded with a septet
comprising of Czech and Polish Jazz musicians: vocalist Małgorzata Hutek,
saxophonist Marcel Bárta, flautist Robert Fischmann, pianist Nikola
Kołodziejczyk, bassist Jaromir Honzák and drummer Grzegorz Masłowski. As the
title suggests, the album presents nine poems by Polish/Jewish poet Julian
Tuwim, which were made into songs with original music composed by Balcarová.
The album is a typical Jazz
& Poetry project, which apparently is a specialty of the Eastern European
region (Poland
especially), and which keeps the wondrous and much neglected elsewhere idiom
alive and kicking. Of course tackling Tuwim's poems, who after all was the most
important 20th Century Polish poet, is an extremely risky
undertaking, especially in view of the fact that his poems were already made
into songs countless times before by some of the best composers out there. Balcarová decided to compose music to Tuwim's early poetry, published (with one
exception) between 1918 and 1923, which are more rarely used as sources of
songs, and therefore she brings forward to the public eye a lesser known facet
of his poetry.
I am happy to say that Balcarová managed to create a consistent song cycle, with her music being very
appropriate to the poetic contents. The music is full of melancholy, perhaps
even a bit too somber at times, since these poems are considered as optimistic
and vital in comparison to Tuwim's later work, which was full of cynicism and
resentment. Nevertheless the music, as already mentioned, is more than
appropriate in this context and its melodic qualities, which incorporate strong
Eastern European folkloristic motifs, is definitely impressive. The
polyrhythmic compositions are the most successful and interesting musically,
but they are a minority.
The instrumental work is also
very solid from start to finish, with excellent solo parts by the players and
supportive rhythm section. Kołodziejczyk is definitely the key player, who
keeps the harmonic structures in place and accompanies the vocals amicably,
adding some splendid solo parts on the fly. The vocals suffer from some problems:
they are way too theatrical and loud; there is way too much vibrato and almost
no reference between the actual lyrics (poems) and the way they are expressed.
Hutek sings forcefully even in the most intimate moments, which at its extreme
manifestations is pretty annoying. I'd rather have these texts whispered rather
than sung the way they are. But to be fair these texts are extremely difficult
and combined with the music, which also is often challenging, Hutek does the
best she can to make it work and overall, with a bit of acquired taste, does
fine.
But this album is all about the
music, first and foremost, and as such it is a splendid piece of work, that
deserves to be heard and enjoyed. Beautifully packaged and with a booklet that
includes the original poems in Polish and Czech and English translations, this
is a piece of Culture that true connoisseurs of the Jazz & Poetry idiom
would absolutely love to have in their collections. Wholeheartedly recommended!
Leszek Kułakowski - piano
Andy Middleton - tenor & soprano saxophones
Jerzy Małek - trumpet, flugelhorn
Piotr Kułakowski - double bass
Tomasz Sowiński - drums
This is a live album by veteran Polish Jazz pianist / composer / bandleader / educator Leszek Kułakowski recorded in a classic quintet setting with American (resident in Vienna) saxophonist Andy Middleton, trumpeter Jerzy Małek, bassist Piotr Kułakowski (Leszek's son) and drummer Tomasz Sowiński. Together they perform six original compositions, all by Leszek Kułakowski. The sound quality of the live recording is excellent.
The music is all within the
boundaries of contemporary modern mainstream Jazz, with melody based
compositions which serve as basis for the quintet to carry the tunes in orderly
manner and present individual solos. Kułakowski is a superb composer and his
elegant tunes sound as if they originate from a collection of standards, but in
fact are his originals.
The performances are all
spotless of course, as expected from these highly experienced and talented
musicians. Middleton, who is also an educator, same as Kułakowski, has a
wonderful tone and elegant flow, and his solos are a true delight. Małek is
also a superb player and his phrasing is full of emotion and skill. Kułakowski
is a very original pianist, who plays remarkably not only when soloing but also
while accompanying his colleagues. Piotr Kułakowski is one of the best bassists
on the crowded Polish Jazz scene and his pulsations are always right on the
money. Sowiński is exactly the right drummer for this quintet, pushing the
other players during the up-tempo numbers and gently paving the way during the
ballads. In short a mainstream A-Team, which delivers nothing but the best.
This album slaughters a few
"holy cows", namely: "European musicians can't swing",
"Those who can't play teach" and other popular misconceptions. Any
true Jazz lover listening to this album should be completely satisfied in every
respect.
Side Note: Since a few
years, every December, Leszek Kułakowski, Andy Middleton and me meet in
Katowice to serve as jury members of the International Jazz Composition
Competition, held at the local Jazz Academy (together with Jerzy Jarosik, the
head of the Jazz Department of the Academy and our host, and fantastic
trumpeter / educator Piotr Wojtasik). Over the years we not only forged a
wonderful friendship between ourselves, discussed music and life for endless
hours and of course managed to consume many a gallon of beer, vodka and
eventually anything that is humanly drinkable. Who says Jazz is not a platform
of friendship.
Mateusz Gawęda - piano
Alan Wykpisz - double bass
Grzegorz Pałka - drums
Falstart
AUDIO CAVE 004-2018
By Krzysztof Komorek
Jakiś czas szukałem klucza do odczytania tej płyty. Ot, choćby zastanawiając się nad rozwikłaniem sensu tytułu albumu. Bywa to czasem zgubne, bo można zupełnie rozminąć się z zamierzeniami twórcy, ale tym razem, ów tytułowy "Falstart" pasuje mi do nieustannych zaskoczeń, jakie funduje słuchaczowi trio. Do ustawicznego wypychania odbiorcy z komfortowej strefy wpisania muzyki w określone ramy.
"Nie tak szybko! Falstart" zdaje się mówić Mateusz Gawęda moim odczuciom. Spodobało się? To… robimy woltę. Zmieniamy wszystko o sto osiemdziesiąt stopni. Z ballady przeskakujemy w ponure tony, a potem w elektronikę i zgrzytliwe, przesterowane dźwięki ("White Volvo"). Współczesną muzykę improwizowaną przełamiemy melodią, by bardzo szybko rozmyślić się i powrócić w pierwotne rejony ("Falstart"). Fortepianowy motyw, który zdaje się być zaledwie intrygującym wstępem, nie zostanie rozwinięty aż do końca czterominutowej kompozycji. Za to pianista stworzy z niego zarówno tło dla kapitalnej, dynamicznej solówki perkusji, a z drugiej strony spokojny, przepiękny solowy finał ("Old House" – zaczynający płytę, mój faworyt spośród całości).
Gawęda nie okopuje się na bezpiecznych pozycjach i jednocześnie nie pozwala na to odbiorcy. Cały czas zmuszając do skupienia, uważnego słuchania, wyłapywania drobiazgów, szczegółów, niuansów. Muszę jednak przyznać, choć nie dotyczy to mnie, że takie rozwiązanie ma jedną wadę: mniej cierpliwych słuchaczy ustawiczne zmiany mogą dość szybko zniechęcić.
Prawie godzina muzyki, siedem utworów, wszystkie to oryginalne kompozycje lidera tria. Druga płyta zespołu stanowi rozwinięcie formuły znanej z debiutanckiego albumu zespołu "Overnight Tales". Nie jest to jednak prosta kontynuacja. Inaczej bowiem zostały rozłożone akcenty, przeważa inna stylistyka. Więcej jest muzyki improwizowanej, śmielej idącej w kierunku awangardy. Wyraźnie zaznacza się odważne korzystanie z preparacji instrumentów czy elektroniki.
Aktywności Mateusza Gawędy można obserwować z podziwem, śmiało stawiając go w czołówce najbardziej zapracowanych polskich muzyków. Jednocześnie jego nazwisko powoli staje się gwarantem, że prezentowany projekt będzie wydarzeniem co najmniej ciekawym, bez wątpliwości interesującym, pełnym emocji i wrażeń. Komplementy należą się także pozostałym dwóm członkom tria (Alan Wykpisz i Grzegorz Pałka zagrali także na debiutanckiej płycie zespołu). Na opisywanym tu albumie znakomicie uzupełnili Gawędę - zarówno jako klasyczna sekcja rytmiczna, jak i w charakterze solistów. Stała współpraca studyjna i koncertowa zaowocowała albumem, któremu miana falstartu przypisać nie sposób.
This is an album by Polish guitarist/composer Marek Napiórkowski, recorded (as the title suggests) with a Polish/American quartet, which also includes Cuban (resident in NY) pianist Manuel Valera, Polish bassist Robert Kubiszyn and American drummer Clarence Penn. American saxophonist Chris Potter guests on one track. The album presents seven original compositions, six by Napiórkowski and one by Kubiszyn.
The music presents a collection
of beautifully melodic tunes, as appropriate for Napiórkowski's already well
established composing career, which all suite ideally his virtuosic guitar
performances. Floating between genres and changing moods, the music eventually
could be best described as Fusion, but of course in case of Napiórkowski that
is only fitting for lack of a better term, as his music is way richer and
ambitious than the usual Fusion efforts. The tunes are full of twists and
turns, tempo changes and complex harmonic structures, that produce an overall
powerful and broad sound, which keeps the listener on his toes from start to
finish.
All the musicians participating
in this project are Masters of their trade and their playing here is
professional and perfect in every respect. The focus is obviously on Napiórkowski,
but this is definitely a group effort in every respect and the leader shares
the responsibilities with his partners on an equal foot. Valera is a magnificent pianist, with an
incredibly sensitive touch on the keyboard and a soulful lyricism, which are
ideal for this music. Kubiszyn is a highly melodic bassist, very sensitive to
the intricacies this music requires and always there where his support is
needed. Penn is exquisitely dynamic, always there behind the players, but never
obtrusive or overwhelming beyond the call of duty.
Overall this is a wonderful
album which is a true pleasure to listen to, calling for repeated listening
sessions in order to get the depth and complexity of these performances
absorbed in full. Fusion fans the world over should be melting to the sound of
this music playing in the background, not to mention guitar diehards, who are
in for a treat. But beyond the guitar artistry and group performances, the
music is what stays in the long term! Hats off Maestro!
This is the debut album as a leader by young Polish bassist Robert Szewczuga, recorded in a trio setting with keyboardist Michał Rorat and drummer Paweł Dobrowolski. Several guest musicians are featured on selected tracks. The album presents ten original compositions, presumably all by Szewczuga, although that is not mentioned on the album's artwork.
The music is all within the
Fusion/Funk/Groove framework, based on solid melodies, which serve as
vehicles for the lengthy improvisations, mostly by the leader. The relaxed
atmosphere and beautiful sound quality add to the overall effect, creating an
album that is a real pleasure to listen to from start to finish.
Szewczuga makes sure that his
electric bass playing remains the focal point of this recording, playing with
virtuosity and vigor that bring fond memories of Jaco Pastorius' work. Both
Rorat and Dobrowolski stand shoulder to shoulder with the leader and support
him exactly as appropriate within this environment, emphasizing the Funk and
Groove elements. The track featuring Apostolis Anthimos on guitar is a classic
Fusion tune and a great example of what can still be achieved in that idiom
today. The track featuring the vocalist Ghostman is a wonderful reminder of his
quality and a longing for more of his recorded work.
Overall this is an excellent
album, which is fun to listen to and proudly represents the role of electric
bass in contemporary music, which sadly is often overlooked. Szewczuga's
exquisite sensitivity, which is well demonstrated by his work as a sideman, is
even more prominent herein. For electric bassists and fans
of the instrument this is an absolute must, an orgy of talent and virtuosity.
Wholeheartedly recommended!
Maciej Obara - alto saxophone
Dominik Wania - piano
Ole Morten Vågan - double bass
Gard Nilssen - drums
Unloved
ECM 2573
By Krzysztof Komorek
Przetoczyło się przez polskie media (nie tylko te branżowo związane z jazzem) mnóstwo publikacji dotyczących albumu "Unloved" kwartetu Macieja Obary. Wywiadów, zapowiedzi, recenzji. I choć płyta często wysoko lokowała się w rocznych podsumowaniach krajowego jazzu (także na polish-jazz.blogspot.com) to zdarzały się i – dogłębnie uzasadnione – głosy krytyki. Największe emocje już opadły, więc warto odnieść się trochę do tego, co pisano o "Unloved", zanim – tu zdradzę pointę recenzji – uzasadnię, dlaczego mnie płyta ta się podoba.
Krytykowano sam album i otoczkę jego publikacji. Umniejszano znaczenie debiutu w ECM, kwestionując aktualną pozycję tej wytwórni w świecie jazzu. Zgodzę się, że ECM nie jest dziś może centrum twórczego fermentu w samym jazzie, ale wystarczy spojrzeć uważnie na katalog, by dostrzec, jak wiele świetnej muzyki cały czas jest tam wydawane. Zresztą głosy dziennikarzy za oceanem nadal uznają zarówno Manfreda Eichera, jak i jego firmę za najważniejszych producenta i wydawnictwo – patrz ankiety krytyków Downbeatu i Jazz Times podsumowujące rok 2017. A przecież amerykańska krytyka nieskora jest do wyróżnień "obcokrajowców".
Zgoda, debiut w ECM nie gwarantuje światowego sukcesu, ale jaki jest sens umniejszania bytności zespołu Obary w katalogu ECM? Przecież choćby utorowanie przez "Unloved" drogi do rychłego wydania autorskiej płyty Dominika Wani we współpracy z wydawnictwem Eichera, to pierwszy z brzegu i nie jedyny pozytyw zaistnienia kwartetu Obary w ECM. Znalazłem też głosy pomstujące, że pisało się o "Unloved" nieproporcjonalnie dużo. Tak jakby było coś złego w tym, że polski jazz, prawdziwy jazz, zaistniał w miejscach nieskorych do najmniejszej choćby o nim wzmianki. Pozytywnym aspektem tej sytuacji było dla mnie także to, że pośrednio wymusiła ona wsłuchanie się uważnie w głos sprawcy całego "zamieszania". Przecież tak jak analizując literaturę zwracamy wielokrotnie uwagę na konteksty, tak i w muzyce poznanie tego, co działo się "wokół" płyty, choćby na etapie pracy nad nią, pozwala na pełniejszy, bardziej świadomy odbiór dzieła.
Oczywiście była też stricte merytoryczna, rzeczowa krytyka, odnosząca się do warstwy artystycznej. Zwracano przede wszystkim uwagę na zmianę stylu grania kwartetu. Owszem, to płyta różniąca się od poprzednich albumów tego składu. Porównania są zresztą dość łatwe, bowiem większość materiału z "Unloved" można było posłuchać na wcześniejszych, koncertowych rejestracjach Obara International (najnowszy album zawiera tylko jeden utwór premierowy). To prawda, nie zawsze jest to ta sama muzyka. Ot, choćby nie ma tu trąbki Toma Arthursa z rejestracji występu w Mińsku Mazowieckim. I już tylko to diametralnie zmienia poszczególne kompozycje. Czy jednak Maciej Obara stracił pazur? Czy delikatniejszy, acz przejmujący głos, budzi mniej emocji niż donośny krzyk?
Przyznaję, że na początku sam miałem wątpliwości, co do odbioru tej płyty. Pomógł mi mały eksperyment. Słuchałem na przemian, porównując utwór po utworze, "Unloved" i wcześniejsze, koncertowe nagrania. Zestawiając znaną chropowatość z teraźniejszą, gładką subtelnością. Obydwa konteksty zdały mi się piękne, każdy na swój własny sposób. Zresztą druga część ECM-owkiego debiutu Obary ze "Sleepwalker" i "Echoes", z genialną grą Dominika Wani, niemal nie odbiega od wcześniejszych dokonań kwartetu. Można notabene zauważyć, że – stylistycznie – właśnie Dominik Wania jest tutaj swoistym łącznikiem z przeszłością. Pierwsze cztery utwory – w tym tytułowy "Unloved" Komedy, jedyna kompozycja, która nie wyszła spod pióra lidera zespołu – są łagodne, nastrojowe, piękne. Zapytam przekornie: czy piękno może być złe?
Koniec końców, krytyka sztuki ma jednak to do siebie, że wkraczamy na poziom dyskursu o gustach. Mogę zrozumieć, że "Unloved" zupełnie może się komuś nie podobać, ale nie umiem zaakceptować autorytarnej krytyki, mówiącej, że to bezwzględnie słaby album. Maciej Obara w jednej ze swych wypowiedzi poprzedzających premierę stwierdził, że płyta ta będzie albo kochana, albo znielubiona. Tak się też stało. "Unloved" nie pozostawia słuchacza obojętnym, nie jest nijakim nagraniem, które nie wzbudzi żadnych emocji. Ja pozostaję po stronie zauroczenia.
Thomas Kolarczyk Ensemble Viktor Wolf - clarinet, bass clarinet
Otto Hirte - alto saxophone, flute, alto clarinet
Sławek Pezda - tenor saxophone
Thomas Kolarczyk - double bass
Kuba Gudz - drums
Halbträume
DOUBLE MOON 71194
By Maciej Nowotny
Kiedy przed laty dodawaliśmy na blogu kategorię przeznaczoną specjalnie dla debiutantów mieliśmy wątpliwości, czy w ogóle będą dla niej wartościowi kandydaci. Obawy te okazały się płonne. Kolejne lata przyniosły prawdziwe tsunami wartościowych debiutów na blogu, wśród których wymienić można nazwiska tej miary co Sebastian Zawadzki, Nikola Kołodziejczyk, Maciej Kądziela, Grzegorz Tarwid, Michał Ciesielski, Franciszek Pospieszalski, Kasia Pietrzko i wielu innych (pełną listę wyróżnionych przez nas debiutów możecie znaleźć pod tym linkiem). Dzisiaj chcemy odnotować kolejny dojrzały artystycznie debiut, tym razem kontrabasisty Thomasa Kolarczyka.
Urodzony w Niemczech, ale mający polskie korzenie, muzyk należy do kohorty tych naszych młodych artystów, dla których granice państwowe, polityczne, etniczne są podobnie jak te między muzycznymi gatunkami po to, by je przekraczać. Studiuje, pracuje i muzykuje w Berlinie, który w ostatnich latach stał się magnesem dla wielu polskich młodych niespokojnych duchów. Z tego, co przeczytałem w jednym z wywiadów, nie zamyka się wcale w jazzowej wieży z kości słoniowej, lecz aktywnie penetruje bogatą berlińską scenę muzyczną, grając nie tylko w formacjach jazzowych czy też improwizujących, ale też rockowych, folkowych czy nawet tych z pogranicza muzyki klasycznej.
Co najważniejsze, wszystkie te zasymilowane wpływy słychać w muzyce. Może nawet nie tyle w warstwie narracyjnej, bezpośrednio melodyjnej czy rytmicznej, lecz bardziej w złożoności kompozycji, w ich dojrzałym ujęciu, a także w jakości wykonania. Oczywiście sekcja rytmiczna jest bardzo silnym punktem tego zespołu, a tworzy ją współpracujący od wielu lat z Thomasem perkusista Kuba Gudz. Pamiętam ich z wydanej w 2012 roku płyty "Tone Raw", którą recenzował Adam Baruch, już wtedy przepowiadający tym muzykom dużą przyszłość.
Siłą rzeczy jednak o obliczu tego zespołu stanowią instrumenty dęte: Sławek Pezda na saksofonie tenorowym, Otto Hirte na saksofonie altowym i Viktor Wolf na klarnecie. To wszystko świetni instrumentaliści potrafiący dobrze wpasować się w stworzoną przez lidera koncepcję. Szczególnie charyzmatyczny jest Wolf, który swoją osobowością odcisnął wyraźne piętno na tym albumie, chociaż niekiedy jego quasi klezmerskie wstawki mnie drażniły.
Generalnie najbardziej na tym albumie podobały mi się kompozycje i te momenty, gdy muzycy czujnie się słuchając, to podążali za liniami wytyczonymi przez Kolarczyka, to odchodzili od nich improwizując. Złożoność tej muzyki, świeżość, nawiązania stylistyczne do legendarnego Art Ensemble Of Chicago (kompozycja "Berlin Is Full Of Lonely People") i ich licznych europejskich permutacji, szczególnie brotzmanowskich, skutecznie przykuwały moją uwagę. Brakowało mi może tak bliskich sercu nut słowiańskich: emocjonalności, entuzjazmu, melancholii posuniętej do szaleństwa i przekształcającej się w ekstazę. Tylko że to więcej mówi o piszącym te słowa niż o Thomasie, który nagrał obiecującą płytę i któremu bardzo życzę, by podążając tak wytyczoną ścieżką, w pełni zrealizował swój bez wątpienia duży potencjał.
Christopher Dell - wibrafon Marcin Oleś - kontrabas Bartłomiej Oleś - perkusja
Już dzisiaj kolejna znakomita premiera płytowa w katalogu wytwórni Audio Cave. Bracia Oleś oraz Christopher Dell, kontynuując rozpoczętą w roku 2011 współpracę, sięgnęli po utwory jednego z najwybitniejszych dwudziestowiecznych kompozytorów - Henryka Mikołaja Góreckiego.
Album "Górecki Ahead" jest próbą odczytania spuścizny Mistrza w nowy sposób i ukazania jej w odmiennym niż dotychczas świetle. Płyta ta to jednocześnie dowód, jak żywotna i inspirująca jest współcześnie muzyka kompozytora, zwłaszcza jeśli jej interpretacji podejmują się artyści, u których biegłość instrumentalna idzie w parze z kreatywnością, wyobraźnią i potrzebą tworzenia autorskiej wypowiedzi artystycznej. "Górecki Ahead" nie jest kolejnym z wielu albumów wypełnionych muzyką klasyczną, przearanżowaną na jazzową modłę. Muzycy odpowiedzialni za projekt sięgnęli znacznie głębiej.
W swojej kontemplacji twórczości Góreckiego dotarli do żywego, bijącego serca tej muzyki, budując wokół niego nowy krwiobieg, będący czymś na kształt bytu równoległego wobec dzieł Mistrza. W interpretacji tria, niekiedy znacząco odmiennej od oryginału, w wyważony, inteligentny i pełen finezji sposób ujawnia się delikatna równowaga pomiędzy wiernością muzycznej idei kompozytora, a przynależną sztuce jazzowej swobodą wypowiedzi.
Słuchając zawartej na albumie muzyki łatwo możemy ulec wrażeniu, że obcujemy z dziełem muzycznym od zarania przeznaczonym dla kameralnego składu jazzowego. Płynnie przenikają się tu różne muzyczne światy, a granica między nimi ulega całkowitemu zatarciu. "Górecki Ahead" to album pionierski jeśli chodzi o sposób prezentacji i percepcji muzyki wybitnego artysty. Udowadniający jak gdyby mimochodem uniwersalizm jego twórczości i sztuczność międzygatunkowych granic.
This is an album by renowned Polish trumpeter / composer / bandleader Antoni Gralak, one of the most colorful and fascinating figures on the independent / avant garde / anti establishment Polish music scene, who participated in many musical projects like Tie Break, Free Cooperation, Young Power, Graal, Yeshe and others. Completely unpredictably, as always, this album finds Gralak, who plays trumpet, bass guitar and keyboards, in the company of three Indian musicians who play tabla, sitar and shehnai (Indian reed instrument) respectively and Polish percussionist Zbigniew Brysiak. The album presents eight original compositions, all by Gralak.
The music is heavily influenced
by ethnic Indian musical motifs, incorporating Jazz improvisations, Drum &
Bass, electronics and other elements, creating a fascinating amalgam of melodies
and rhythms, which sounds exotic, vibrant and exciting. The folkloristic,
innate to Indian music, improvisations intertwine with Gralak's Jazzy playing
quite naturally and create a cross-cultural dialogue. Parts of this music bring
forward a reminiscence of the Miles Davis sessions featuring Badal Roy, which
also showed some Indian influence, albeit much more subtle than here.
Of course Indian music is never
simplistic and its meditative nature requires attentive listening and
submission, which is not easy to a Western ear, even when slightly dressed up
in Western ornament. Some listeners might find this music somewhat monotonic in
the long range, but hopefully the majority will be able to embrace it and enjoy
it in full, as it surely deserves to reach as many listeners as possible.
Overall the album shows another
facet of the multitude of Gralak's talents and musical worlds, which always was
his personal signature. The restless search for new discoveries and diverse
environments is the trademark of progress in Art in general and in music in
particular, and Gralak deserves the title of the Great Wanderer probably more
than most of his Polish contemporaries. If anybody can sit still while
listening to this album, he is either in coma or dead already.
This is the debut album by Polish saxophonist/composer Łukasz Juźko, recorded in a quartet setting with pianist Michał Wróblewski, bassist Bartosz Świątek and drummer Sebastian Kuchczyński. The album presents nine original compositions, presumably all by the leader, although the album's artwork does not state it. The album is beautifully recorded and the sound quality is truly remarkable.
The music is a highly melodic
mainstream Jazz, easy on the ear, romantic and basically belonging to the
Smooth Jazz idiom, which of course does not mean, contrary to popular opinion,
that the music is not ambitious or well played, far from it. The compositions
are all very well structured and coherent harmonically and serve as perfect vehicles
for the improvisations created by Juźko and Wróblewski.
All four instrumentalist are
excellent, playing as well as can be expected from these well educated and
talented young musicians, who already have remarkable achievements behind them.
Juźko has a nice tone, and his tenor saxophone performances sound highly
professional and inspired. Wróblewski is a superb pianist and his chord
structures and solos are simply perfectly suited for this music. The rhythm
session also performs brilliantly, with a strong rhythmic signature, which
gives the music quite a kick. Overall this is an impressive
debut album, which presents Juźko as a mature composer and player, and which
shows a lot of potential for his future endeavors. Highly recommended to
connoisseurs of melodic Jazz and ageless romantics!
Ray Dickaty - conductor
Patryk Zakrocki - violin, viola, conductor
Olgierd Dokalski - trumpet
Marcin Albert Steczkowski - cornet
Jan Małkowski - alto saxophone
Maciej Rodakowski - tenor saxophone
Mateusz Franczak - tenor saxophone
Piotr Mełech - Bb & bass clarinet
Zbigniew Chojnacki - accordion
Jacek Mazurkiewicz - bass
Ksawery Wójciński - bass
Michał Kasperek - drums
Dominik Mokrzewski - drums
and others
CSW 14.03.2015
FSR 2017/10
By Piotr Wojdat
Mimo, że twórcą i główną siłą napędową Warsaw Improvisers Orchestra jest saksofonista Ray Dickaty, to nie z jego powodu pojawia się w tym miejscu recenzja albumu tego imponującego liczebnie stołecznego kolektywu. "CSW 14.03.2015" to ważna płyta z co najmniej dwóch powodów: grają na niej czołowi jazzowi improwizatorzy, eksperymentatorzy i artyści, którzy w taki czy inny sposób związani są z warszawska sceną i nierzadko spotykali się ze sobą na różnego rodzaju impro mitingach i quasi rezydencji w klubie Chmury. Z tego poniekąd wynika drugi powód pozwalający myśleć o tej płycie jako o istotnej dla słuchacza - ten album jest jak lokalny dokument muzyczny. Szczęśliwie przedstawia on scenę warszawską w korzystnym świetle, ale też pokazuje, czym żył jazzowy underground w ostatnich latach.
Ideą Warsaw Improvisers Orchestra jest granie muzyki możliwie spontanicznej. Takiej, która wypływa z serca, a nie z głowy. Dopuszczane są co prawda odpowiednie wzajemne nakierowania, podpowiedzi, ale pomysłem Raya Dickaty’ego było wydobycie w tym przypadku z 29-osobowego zespołu jak najwięcej jakości muzycznej. Swobodna improwizacja w ramach orkiestry to nie jest rzecz jasna temat nowy, ale uchwycić taki moment, jakim był koncert kolektywu w warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej z 2015 roku, czyli w dwa lata po powstaniu Warsaw Improvisers Orchestra, to pomysł, który przyniósł dobre rezultaty.
Na zawartość tego albumu składają się trzy kompozycje i każda nawiązuje tytułem do poprzedniej, razem tworząc zdanie "This That and the Other…". Mamy zatem do czynienia z utworami, które mogą funkcjonować jako odrębne kompozycje, ale przede wszystkim tworzą jedną całość. Są rezultatem konceptu Dickaty’ego na muzykę spontaniczną. Jazz jest jednym z jej składników. Wokalizy, elektronika, nawiązania do muzyki współczesnej to również istotne elementy stanowiące o jej wartości.
This is an album presenting a solo piano recital by Polish (resident in Canada) Jazz pianist / composer Adam Makowicz, recorded live by the Polish Radio during his visit in Poland. The album includes sixteen relatively short pieces, nine of which are original compositions by Makowicz and seven are his interpretations of Jazz standards.
After being a part of the
Polish Jazz core in its formative years, Makowicz left Poland in the late 1970s, first for the US and later moved to Canada. He is the only Jazz
musician of Polish origin, who managed to achieve relative success and a
respectful position in America,
most probably due to the fact that stylistically his playing is as
"American" as they come, based on the great legacy of the classic
Jazz piano Masters, which he masterly reproduces.
The music is all wonderfully
melodic and well within the mainstream idiom, easy on the ear and smooth as a
baby's behind, overflowing with arpeggios and strong left hand rhythmic stride,
in short exactly what the fans of such music love to hear. The original
compositions by Makowicz sound exactly as if they belong to the standards in
the Real Book. There is no innovation or experimentation, but everything is
played with taste and perfection as expected. Overall this is a classic solo
piano album, excellently performed and well recorded which should bring joy to
mainstream Jazz lovers and melodic solo piano recordings enthusiasts.
