Nowicki/Święs/Frankiewicz - Overtones (2021)

Nowicki/Święs/Frankiewicz

Radek Nowicki - tenor saxophone
Andrzej Święs - bass
Sebastian Frankiewicz - drums

Overtones

AUDIO CAVE 2021/003

By Adam Baruch

This is the second album by the Polish Jazz trio comprising of saxophonist Radek Nowicki, bassist Andrzej Święs and drummer Sebastian Frankiewicz. The album presents nine original compositions, five by Nowicki, three by Święs and one by Frankiewicz.

Following the debut recorded and released almost a decade ago, this release offers a much more coherent and mature piece of music, based on excellent compositions and outstanding performances by the trio members. The music is mostly contemplative and develops slowly, but is wonderfully expressive and offers a most satisfying listening experience, which is a vast improvement in comparison to the earlier effort.

Although the saxophone trio is an extremely difficult vehicle to steer, this trio works just perfectly, offering a perfect balance between the three musicians. It is nothing like a lead instrument supported by a rhythm section, but from the very onset it becomes completely clear that they work in unison and shoulder to shoulder. As a result, the saxophone, bass and drums are fully present for the entire duration, recorded on the same level and offer an organic trio sound, which is very rarely achieved by other similar outfits.

It is usually expected from the saxophone to set the tone, but it is impossible to decide who is leading the trio at any given moment, while the music lasts. Święs paves the path with his deep and rounded pulsations and his performances here are absolutely stunning. Frankiewicz does not stay behind, driving the music lice a hurricane during the crescendo moments and pushing it gently during the delicate passages. Nowicki states the melodies gently and improvises with conviction and obvious Masterly touch.

Overall this is a great album from start to finish, with no dull moments in between, superbly played by three Masters of the trade, who push their abilities to the max. The music manages to create a unique sonic climate, and the no bullshit playing is convincing and strikes right where it is most effective. This is Polish/European Jazz at its best - Kudos my friends! Wholeheartedly recommended!

Gard Nilssen's Supersonic Orchestra - If You Listen Carefully The Music Is Yours (2020)

Gard Nilssen's Supersonic Orchestra

Eirik Hegdal - saxophones

Hanna Paulsberg - saxophone
Maciej Obara - alto saxophone
Goran Kajfes - trumpet
Ingebrigt Håker Flaten - bass

Ole Morten Vågan - bass
Gard Nilssen - drums, percussion

and others

If You Listen Carefully The Music Is Yours 

ODIN CD9572

By Piotr Wojdat

Gdy najnowsza płyta Garda Nilssena rozpoczyna się od utworu "Premium Processing Fee", moje myśli wracają do 2012 roku. To właśnie wtedy w ramach festiwalu Katowice JazzArt odbył się koncert grupy Power Of The Horns, który wielu spośród słuchaczy z pewnością zapadł w pamięci, a dla niektórych był wydarzeniem dużej rangi. Między masami dźwięków generowanych przez Supersonic Orchestra wyczuwalna jest podobna energia i przytłaczająca wręcz ekspresja, jak miało to miejsce w przypadku popularnych Powerów. Za sprawą wytwórni For Tune koncert Power Of The Horns został wydany na płycie "Alaman". Na czele formacji stanął trębacz Piotr Damasiewicz, a wśród plejady jedenastu muzyków jedną z wyróżniających się postaci był Maciej Obara. To właśnie osoba tego saksofonisty łączy oba wydawnictwa i sprawia, że porównanie obu orkiestr wydaje się zasadne.

Power Of The Horns uderzali z dużą mocą, norweski perkusista Gard Nilssen również zaczyna album z wysokiego C. Podobieństw jest zresztą więcej. Materiał, który został zarejestrowany na potrzeby "If You Listen Carefully The Music Is Yours", także pochodzi z koncertu. Supersonic Orchestra wystąpili w 2019 roku na Molde International Jazz Festival i był to debiut Nilssena w roli lidera tak dużego składu. Teraz mamy okazję przekonać się, jak artysta wywiązał się z tego zadania.

Samo nazwisko perkusisty Garda Nilssena ze zrozumiałych względów kojarzy nam się oczywiście z Maciejem Obarą i jego kwartetem. Najpierw panowie występowali razem pod szyldem Obara International, teraz wydają albumy w ECM ("Unloved" i "Three Crowns"). Norweg ma także na koncie kilka innych ciekawych projektów, na które warto zwrócić uwagę. Należy tu wymienić Cortex i Acoustic Unity. Z tą ostatnią grupą wydał zresztą w 2019 roku bardzo ciekawy album zatytułowany "To Whom Who Buys A Record".

Wspomniałem, że pod względem ekspresji nowy album Supersonic Orchestra przypomina dokonania Power Of The Horns. Takie wrażenia można odnieść na samym początku słuchania "If You Listen Carefully The Music Is Yours". Z czasem jednak dostrzegamy, jak z bardzo zróżnicowaną muzyką mamy tu do czynienia. Orkiestra włącza dodatkowy rytmiczny bieg i wciąga słuchaczy niemal w afrykański groove. Potem płynnie przechodzi w solowe partie poszczególnych instrumentalistów, jak i potężne zespołowe uderzenia. Słychać w tej muzyce inspiracje dokonaniami wielkich orkiestr jazzowych Charlesa Mingusa czy Charliego Hadena. Awangarda spotyka się tu z tradycją, a całość brzmi nowocześnie i jest w miarę przystępna nawet dla słuchaczy preferujących bardziej zachowawczą twórczość.

Myślę, że album orkiestry Nilssena, w której kluczową rolę odgrywa Maciej Obara, można spokojnie postawić na półce obok wydawnictw innych skandynawskich big bandów w rodzaju Fire! Orchestra, Large Unit czy Angles 9. Poziomem wykonawczym wcale im nie ustępuje. Słucha się go znakomicie i z dużym zainteresowaniem. Przydałoby się tylko, żeby zyskał na popularności i cieszył się podobnym wzięciem jak projekty Matsa Gustafssona. Życzmy tego Maciejowi Obarze i Gardowi Nilssenowi, bo naprawdę na to zasłużyli.

Zapowiedź debiutanckiej płyty kompozytora i gitarzysty Daniela Nosewicza

We wrześniu 2021 r. będzie miała miejsce oficjalna premiera debiutanckiej płyty kompozytora, aranżera, dyrygenta i gitarzysty Daniela Nosewicza. W nagraniu albumu udział wzięli czołowi polscy muzycy jazzowi: pianista Michał Ciesielski, saksofonista i klarnecista Szymon Łukowski, kontrabasista Konrad Żołnierek i perkusista Sławek Koryzno, a także Budapest Scoring Orchestra. Gościnnie na płycie usłyszymy również trębacza Jerzego Małka. Miks i mastering materiału wykonał trzykrotny zdobywca nagrody Grammy, Dave Darlington.

Daniel Nosewicz - kompozytor, aranżer, dyrygent i gitarzysta. Urodził się 4 maja 1987 r. w Lidzbarku Warmińskim, gdzie ukończył I stopień Państwowej Szkoły Muzycznej w klasie fortepianu i gitary klasycznej. Edukację muzyczną kontynuował w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia w Olsztynie w klasie gitary Adama Giski. W 2013 roku ukończył studia z wyróżnieniem w Akademii Muzycznej w Gdańsku na kierunku Jazz i Muzyka Estradowa w klasie aranżacji i kompozycji prof. Leszka Kułakowskiego oraz w klasie gitary jazzowej dr. Macieja Grzywacza. W latach 2010/2011 student Royal Conservatoire de Musique de Bruxelles na Wydziale Jazzu w ramach programu Erasmus.

Laureat wielu konkursów międzynarodowych i ogólnopolskich, m.in: I NAGRODA na VII Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. Krzysztofa Komedy (2013 r.), finalista The 1st Annual Young European Bigband Composer Competition w Kopenhadze (2013 r.), Oticons Faculty Film Music Competition 2016r., Young Talent Award 2015 r., laureat programu stypendialnego Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego "Młoda Polska" (2020), laureat Stypendium Artystycznego Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego (2011 r.), II NAGRODA na Big Band Festival w Bydgoszczy (2009 r.), II NAGRODA na Ogólnopolskim Festiwalu Big Bandów w Nowym Tomyślu (2010 r.). 

W 2014 roku odbyła się premiera jego koncertu na gitarę i orkiestrę symfoniczną w Filharmonii Warmińsko-Mazurskiej podczas IX Międzynarodowego Kursu i Konkursu Gitarowego w Olsztynie. W 2015 roku aranżował i dyrygował orkiestrą podczas koncertu w 100. rocznicę urodzin Franka Sinatry w Operze Leśnej w Sopocie, gdzie wystąpili m. in. Kasia Cerekwicka, Kasia Wilk, Łukasz Zagrobelny, Sławek Uniatowski. Dyrygent, aranżer i kierownik muzyczny telewizyjnego programu "Hit Hit Hurra!" w TVP1, w którym występował m. in. z Edytą Górniak, Kayah, Natalią Szroeder, Zbigniewem Wodeckim, Ryszardem Rynkowskim, Michałem Szpakiem, Sound’n’Grace.

W 2016, 2017 i 2018 roku podczas festiwalu Blues Na Świecie dyrygował i aranżował dla czołówki europejskiego i światowego bluesa. W koncertach wzięli udział m.in.: Frank McComb, Lachy Doley, Matt Schofield, Mike Andersen, Sari Schorr, Ben Poole, Henrik Freichlader, Innes Sibun, Stanisław Soyka, Grażyna Łobaszewska, Natalia Przybysz i inni. W sierpniu 2018 r. jako aranżer i dyrygent wystąpił wraz z Orkiestrą podczas transmitowanego koncertu "The Best Of Sopot" w ramach Sopot Top Of The Top Festival, towarzysząc gwiazdom polskiej estrady. Na scenie Opery Leśnej wystąpili: Edyta Górniak, Natalia Szroeder, Kasia Kowalska, Kasia Cerekwicka, Patricia Kazadi, Kasia Wilk, Izabela Trojanowska, Sławek Uniatowski, Andrzej Piaseczny, Andrzej Dąbrowski oraz zespoły: Feel, Pectus i grupa VOX.

27 grudnia 2018 r. odbył się koncert "Muzyka Wolności" z okazji setnej rocznicy wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Na Stadionie Miejskim w Poznaniu wystąpili Perfect, Kayah, Edyta Górniak, Lady Pank , Andrzej Piaseczny, Maryla Rodowicz, Natalia Kukulska, Margaret, Kamil Bednarek, Natalia Szroeder, Kasia Kowalska, Michał Szpak, Varius Manx & Kasia Stankiewicz, Anna Wyszkoni, Lombard, Cleo, Stanisław Soyka, Sebastian Riedel, Kasia Wilk & Mezo, Sztywny Pal Azji, Ola Gintrowska oraz orkiestra symfoniczna pod kierownictwem muzycznym: Adama Sztaby, Daniela Nosewicza i Nikoli Kołodziejczyka. Organizatorem koncertu był Samorząd Województwa Wielkopolskiego. Wydarzenie było transmitowane przez telewizję TVN.

Michał Lewartowicz Quartet feat. Adam Wendt - Inspirations (2021)

Michał Lewartowicz Quartet feat. Adam Wendt

Michał Lewartowicz - guitar
Adam Wendt - saxophones
Rafał Czarnacki - keyboards
Jarosław Żarnowski - bass
Paweł Nowak - drums

Inspirations

SJ 053

By Adam Baruch

This is the debut album by Polish Fusion guitarist Michał Lewartowicz recorded with his quartet, which also includes keyboardist Rafał Czarnacki, bassist Jarosław Żarnowski and drummer Paweł Nowak. Saxophonist Adam Wendt guests on five tracks. The album presents eight original compositions, all by Lewartowicz.

The music is typical Fusion, based on solid, very melodic compositions, full of catchy riffs, well put together and not less impressive than any music of this kind made across the pond in the last four decades or so. These young musicians know their stuff and are able to express the Fusion Groove like clockwork. Lewartowicz is familiar with all the tricks of the trade and has all the sound gadgets one would expect to be in his arsenal. The rest of the quartet follows suit and veteran Wendt shows that his chops are completely up to date.

Overall this is a perfect Fusion album, that fans of the idiom will love to bits for sure. The music is catchy, the playing impressive and professional, and it is fun to listen to. It is definitely a solid debut album, reflecting the inspirations that guided Lewartowicz so far. One can only hope that now, once Lewartowicz proved his abilities, his future projects will move forward towards more ambitious territories, since honestly Fusion has not moved an inch since it was first invented a very long time ago.

T/Aboret - Cyjanotypia (2021)

T/Aboret

Natalia Czekała - piano, vocals
Karolina Matuszkiewicz - strings, vocals
Maciej Szczyciński - double bass
Krzysztof Guzewicz - percussion

and

Andrzej Lewocki - palmas (5)

Łukasz Korybalski - trumpet (8)



Cyjanotypia

PRIVATE EDITION 2021

By Adam Baruch

This is the debut album by Polish Jazz quartet T/Aboret comprising of pianist/vocalist Natalia Czekała, string instruments player/vocalist Karolina Matuszkiewicz, bassist Maciej Szczyciński and percussionist Krzysztof Guzewicz. A couple of guest players appear on two tracks. The album presents nine tracks, which are a mixture of arrangements of folk songs and original compositions. The music was recorded at the fabulous Monochrom Studio and engineered by Ignacy Gruszecki, offering the usual excellent sound quality.

The music is heavily soaked in Polish Folklore, especially that of the Kurpie region, which already was featured as the central theme of two excellent Polish Jazz albums: "Bukoliki" and "Kurpian Songs & Meditations". In fact, the quartet’s music manages to incorporate the Folklore so closely into their musical fabric, that it is impossible to distinguish which of the tracks are arrangements of Folk melodies and which are original compositions.

The group members play on a plethora of instruments, especially Matuszkiewicz, most of which are associated with folk music. The overall acoustic sound is serene, deeply melancholic and beautifully melodic, with the Jazz elements appearing as an undercurrent accent, rather than the main facet of the music. This album is one of several recent Polish Jazz releases, which emphasize the popularity of the trend of returning to the musical roots, in which young musicians find a remedy for the constant pressure of the global noise and emptiness of uniform non-culture.

Overall this is a highly aesthetic, delicate and beautifully designed piece of embracing music, which offers an immediate, embraceable aural experience, respectful of tradition and Culture in general. Definitely a breath of fresh air and a most promising debut effort! 

Webster/Oleszak/Doskocz/Lisle - Karate (2020)

Webster/Oleszak/Doskocz/Lisle

Colin Webster - alto saxophone
Witold Oleszak - Hammond organ
Paweł Doskocz - electric guitar
Andrew Lisle - drums

Karate

RAW TONK 2020

By Andrzej Nowak

Zapraszamy do Poznania na pierwszy koncert drugiego dnia 3. edycji Spontaneous Music Festival, która odbyła się jesienią 2019 roku. Na scenie klubu Dragon kwartet stworzony na potrzeby tego akurat miejsca i czasu, a zatem definitywnie ad hoc, o uroczej nazwie własnej Karate: Colin Webster (saksofon altowy), Witold Oleszak (organy Hammonda), Paweł Doskocz (gitara elektryczna) oraz Andrew Lisle (perkusja). Koncert składa się z dwóch części, głównej i rozbudowanego encore, trwających łącznie 35 minut i 22 sekundy.

Pierwsze dźwięki dostarcza perkusja, tuż obok szumi gitarowy amplifikator, subtelnie prycha saksofon. Dynamika rodzi się po dwóch minutach, głównie z woli gitary i bystrych talerzy. Po chwili pierwszy dźwięk wydają organy, pozornie pasywne, ale siejące grozę. Grające na przeciwległych flankach gitara i właśnie organy mkną po szczęście stopione w jeden strumień post-fusion-rocka, niesione dynamiką perkusji. Saksofon na chwilę milknie, a gdy wraca, całość opowieści po raz pierwszy łapie oddech spokoju, jakkolwiek na niedługą chwilą. Gitara i organy znów znajdują wspólny, tym razem nieco oniryczny, punkt widzenia i zaczynają mącić pozorny ład improwizacji. Saksofon i perkusja wgryzają się w to z mistrzowską precyzją. Cały kwartet definitywnie pracuje tu na świetnej komunikacji wewnętrznej. 

Wraz z wybiciem 11 minuty muzycy dość zdecydowanie wchodzą w obszar zbliżony do ciszy. Zaczyna się na gra na małe pola bez udziału gitary. Dobrze iskrzy na linii saksofon-organy. Gitara powraca z małym kwasem pomiędzy strunami i z miejsca sieje błyskotliwy zamęt. Kolejna eksplozja emocji dzieje się na wyjątkowo delikatnym podkładzie perkusyjnym. Krok ku wytłumieniu czyni tym razem Hammond, zwinnie gasząc płomień niedawnej erupcji i wypuszczając na łowy duet saksofonu i perkusji, który przez pewien czas pozostawać będzie w mglistym stadium dramaturgicznego bezruchu. Finałowa kipiel seta zasadniczego skrzy się lotem wznoszącym altu, a gaśnie niemal perfekcyjnie, na raz, wprost w objęciach burzliwych oklasków.

Dogrywka, która potrwa ponad 10 minut, w swej początkowej fazie stawia na subtelność i zaniechanie. Drobne intro perkusji z tamburynem, mała gitara, Hammond, który snuje strugę cienia i alt oddychający na stronie. Najczarniejszy z klawiszy buduje nastrój, reszta czyni swobodne zdobienia, kreśląc uroczy post-free-fusion flow. W wyniku splotu tajemniczych intryg (Oleszak, nie bez udziału Lisle’a) improwizacja zaczyna jednak nabierać mocy i dynamiki, wszak nikomu nie zależy tu na rychłym zakończeniu. Ostatni interwał tego smakowitego koncertu, znów tworzony nad wyraz kolektywnie, wrze i pędzi na złamanie karku, po czym zostaje równie efektownie zakończony. I tym razem muzycy mogą liczyć na nieskromne oklaski.

Gembalski/Iwański/Majchrzak/Zduniak - 1999 Harmolodic Odyssey (2020)

Gembalski / Iwański / Majchrzak / Zduniak

Henryk Gembalski - violin
Janusz Yanina Iwański - guitar
Krzysztof Majchrzak - bass
Michał Zduniak - drums

1999 Harmolodic Odyssey

MTJ 11977

By Adam Baruch

This is an archival album by a Polish Jazz quartet comprising of violinist Henryk Gembalski, guitarist Janusz Yanina Iwański, bassist Krzysztof Majchrzak and drummer Michał Zduniak. The album presents five lengthy improvised pieces, co-credited to the participating musicians. The music was recorded live and waited for over twenty years to be finally released. It is dedicated to the memory of Zduniak, who sadly passed in 2006.

Polish political martyrology created the "cursed soldiers" idiom to commemorate the lesser known heroes of the struggle for independence, but many Polish Culture champions, who acted over the years on the margins of the Polish post WWII State sanctioned mainstream Culture never won the proper recognition, neither collectively as a movement nor individually as fighters for intellectual freedom. Polish Jazz is of course no different. In parallel to the Jazz activities overseen by the State recognized Polish Jazz Society, which controlled the local scene with an iron fist, many less conformist Jazz musicians managed to create their own, mostly Avant-Garde oriented facet of Polish Jazz, which enjoyed many creative peaks. People like Andrzej Mitan, Andrzej Przybielski and many others were almost completely anonymous on the Polish Jazz scene for decades, and even today are known only to a handful of hardcore specialists.

The musicians on this album also belong to the league, which operated mostly on the outskirts of the Polish Jazz mainstream, taking part in ensembles like Labirynt, Tie Break, Free Cooperation and others, playing exactly what they wanted to, regardless if it fit any "party line" or not, and often suffering the consequences.

The music is a mixture of Fusion and Avant-Garde, or Avant-Garde Jazz-Rock Fusion, which is a wonderful amalgam of the four individual voices, with diverse stylistic accents, which creates a forceful statement, losing nothing of its intensity and innovation over time. Between Gembalski, who represents the Free Jazz approach, Iwański, who is a Rocker at heart, Majchrzak, who is a Fusion kicks-ass and Zduniak, who is simply a brilliant drummer beyond classification, the music is a highly concentrated exchange of individual soloing and ensemble playing, which although demanding, is unique and superbly uplifting, with energies equaling an erupting volcano.

Overall this is excellent document of the lesser travelled path of Polish Jazz, that rightfully deserves to be a part of the documented history of the genre. Good to see it finally available and hopefully more of such hidden gems will float to the surface. It would be a Cultural crime to have this music doomed as forgotten.

Krzysztof Lenczowski Trio - Lost Journey (2021)

Krzysztof Lenczowski Trio

Krzysztof Lenczowski - cello, guitar
Kajetan Galas - Hammond organ
Bartek Staromiejski - drums

Lost Journey

REQUIEM/LYDIAN 2021/17

By Adam Baruch

This is the third album as a leader by Polish Jazz cellist/composer (and now also guitarist) Krzysztof Lenczowski, primarily known as a member of the superb Atom String Quartet, but with a rich and exciting recording legacy of dozens of albums by top Polish artists. This album finds him in an exciting organ trio format with the wonderful organist Kajetan Galas and drummer Bartek Staromiejski. The album presents ten original compositions, all by Lenczowski.

The music is absolutely delightful, like a ten-course meal in a tree-star Michelin restaurant. Each and every of those compositions is completely different and the diversity is simply astounding, including Classical Music, Rock, Prog, Fusion, World and other influences, skillfully exploited to create a dazzling kaleidoscope of sounds.

It is hard to believe that all this music is performed by just three instrumentalists, which emphasizes their individual skills and talents. Lenczowski is a brilliant cellist of course but here he demonstrates amazing scale of different sounds he is able to create on his cello. Galas, whom I have been following closely for a few years now, is a stunning talent, able to express a myriad of feelings using the keyboards. Staromiejski adds his robust drumming to drive the music steadily through the rapid turns and twists and frequent mood changes with sensitivity and skill.

It is very difficult to accurately define this music stylistically, and for luck of a better term, it would probably be best described as Jazz-Rock Fusion, although that might not do the music justice, as it is way more rich in textures than what usually passes as Fusion. The leagues of Prog fans should also feel perfectly comfortable with this music, as in fact should all lovers of ambitious melodic music, full of surprising vistas and virtuosic performances.

There are very few musicians today, who can match Lenczowski’s compositional ingenuity and chameleonic cross-genre and cross-idiom approach. A retrospective glance at his recorded legacy so far is already highly impressive, and one can never guess what he will come up with next - which of course is one of his many virtues. Overall this is an absolute gem of an album, which a great appeal to all Artistic souls out there, of all ages and all musical affiliations. I can’t imagine anybody not loving this music, and if they don’t I am really sorry for them.

Mateusz Pospieszalski - Tam i Sam (2020)

Mateusz Pospieszalski

Mateusz Pospieszalski - alto saxophone, bass clarinet (10)

Tam i Sam

POLSKI RAP 04

By Adam Baruch

This is a solo (au naturel saxophone and Nature) album by veteran Polish Jazz saxophonist / flautist / composer Mateusz Pospieszalski, recorded outdoors in several locations. The album presents nine (one appearing twice) original compositions / improvisations, all by Pospieszalski, featuring the natural ambience and Nature sounds of the beautiful Polish landscape during the late autumn of the pandemic year and according to the social distancing protocol.

Pospieszalski belongs to the highly respected Polish Jazz oppositionists, beautiful freaks and proud Avant-Gardists, who over time created some of the most interesting music on the local scene with ensembles like Free Cooperation, Tie Break, Graal, Voo Voo and others, as well as cinematic and theatre music, a truly vast scope of creativity.

This album presents Pospieszalski at the most intimate setting, not only completely solo, but also without the comfort and protection of a studio environment or concert audience. This is perhaps the reason the music sounds so brutally honest and penetrating, devoid of any mannerism or showmanship.

The music is deeply lyrical, almost gloomy and desperate, perhaps a reflection of the atmosphere influenced by the pandemic, which took from us the most basic need of human contact. I cannot, of course, speak for the creator of this music, only as a listener, but it seems that the music carries universal human emotions, in this case of sadness and grief. It is a great artistry to be able to express grief through music, as heartbreakingly and boldly as present on this album. Perhaps one day in the future, this album will become an aural testimony of what 2020 was all about, like Allen Ginsberg’s “Howl” remains a testimony of the Beat Generation.

The is no doubt that this album is a monumental achievement in the already impressive legacy of Pospieszalski’s work. Probably not intended as such, as in most cases of important achievements, this intimate statement shouts more loudly than gigantic productions, which often turn to be hollow. My deepest respect and thanks for this gift of music are accompanied by a wholehearted recommendation to all music lovers to get a copy of this album, since there are but a few singular statements of such emotional authority out there as this one!

Jazz w Rybniku (2014)

"Jazz w Rybniku"
Czesław Gawlik, Anna Małecka
Rybnicka Agencja Wydawnicza

By Krzysztof Komorek

Sześć dekad historii jazzu w Rybniku prezentuje książka autorstwa Czesława Gawlika - muzyka i osoby od lat zaangażowanej w promocję kultury - oraz Anny Małeckiej - dziennikarki i autorki związanej ze sceną jazzową od strony organizacyjnej, a przez pewien czas również artystycznej - jako wykonawca.

Pierwsza, najobszerniejsza, cześć opracowania skupia się na przedstawieniu historii rybnickiego jazzu. Jako ciekawostkę warto wspomnieć, że autorom udało się znaleźć rybnickie wzmianki jazzowe jeszcze z lat 1920-30. Jednak zasadnicza narracja historyczna rozpoczyna się w roku 1954 od powstania kwintetu rytmicznego w jednym z lokalnych domów kultury. W poszczególnych rozdziałach Gawlik i Małecka opisują miejsca, wydarzenia i osoby, które wiążą się z powstaniem rybnickiego jazzu. Dokładnie przedstawiane są programy cyklicznych imprez, które odbywały się w regionie, nie brakuje również przypomnienia najważniejszych wydarzeń z konkretnych obiektów regularnie goszczących muzykę jazzową.

Druga część wydawnictwa skupia się na teraźniejszości rybnickiej sceny jazzowej. Przywoływane są najświeższe koncerty oraz ostatnie edycje festiwali (Silesian Jazz Meeting). Jeden z rozdziałów poświęcono Rybnickiej Szkole Jazzu i Muzyki Rozrywkowej. Autorzy nie zapomnieli również o "okolicach jazzu" - tytułując tak jeden z fragmentów, opowiadający o działaniach dotyczących bluesa i muzyki gospel. Tę cześć publikacji zamyka zestawienie biogramów najważniejszych osób związanych z jazzem w Rybniku. Krótka, trzecia część podsumowuje całość zbiorem barwnych anegdot. Co ciekawe i oryginalne, pomyślano również o miejscu na notatki, dzięki czemu treść można uzupełniać i aktualizować już we własnym zakresie.

Ogromną zaletą książki jest bardzo bogaty materiał archiwalny, uzupełniający główny wywód. Zdjęcia, reprodukcje plakatów, artykułów prasowych robią duże wrażenie. Należy docenić wysiłek autorów włożony w ich zgromadzenie i opracowanie. Uznanie wyrazić należy również za przygotowanie szerokiego indeksu nazwisk (co wbrew pozorom nie jest ostatnio oczywistą praktyką wydawniczą). "Jazz w Rybniku" to ważna i absolutnie cenna publikacja. Niezbędnik dla zainteresowanych jazzem w szerszym znaczeniu, jako zjawiskiem. Nieoceniona pomoc dla pasjonatów i profesjonalistów.   

Impro Session #3 - Abyss, Wojtek Kurek i Wolne Pokoje

Abyss - Water Thrown Into Space (2020)

Maja Laura Jaryczewska - piano, synth

Szymon Zalewski - bass

Artur Paszkowski - drums

PRIVATE EDITION 2020

By Andrzej Nowak

"Woda w kosmosie" to album stworzony przez muzyków, którzy niechybnie po raz pierwszy zagościli w odtwarzaczach redakcji. Całość to efekt improwizowanych sesji, jakie artyści przeprowadzili w czasach jeszcze przez pandemią (jesienią 2019), jak i w lockdownowych warunkach roku kolejnego, które - jak pokazuje szereg przykładów - potrafią wpływać niezwykle silnie na kreatywność muzyków, zwłaszcza w obszarze improwizacji.

Abyss to przykład twórczości, która z jednej strony istotnie łechta podniebienie konesera bystrej muzyki z powabem swobodnej kreacji, z drugiej wciąż stawia pytania i sieje wątpliwości natury czysto artystycznej. To bowiem zwinne połącznie muzyki "post-fusion" (świetny bas, zwinna perkusja) z niebanalną, nienachalną i naprawdę ciekawą warstwą syntetycznych dźwięków budowanych przez syntezator, na które w ramach deseru (a może wątku naczelnego?) nakładany jest - jakby na etapie post-produkcji - strumień czystej, kameralnej pianistyki, na ogół szczędzącej nam poważniejszych porcji improwizacji. Efekt chwilami bywa intrygujący, w innych momentach sytuacja dramaturgiczna aż prosi się o to, by coś w niej zmienić. Na przykład, choćby jedynie przesunąć akcenty - syntezatorowe wojny światów na pierwszy plan, piano w backgroundzie. Ale dość tych recenzenckich egzegez - wskażmy najciekawsze wodne przygody trójki młodych, polskich muzyków.

Niemal każdy z utworów zaczyna się udaną basową introdukcją, istotnie współtworzoną przez elektroakustyczne zdobienia, płynące ze strony syntezatora (choćby trzecia, czwarta i siódma część). Niezłą czujnością dramaturgiczną, prawie w każdym przypadku, wykazuje się drummer. Wchodzi zawsze w punkt, zdobi narrację plastrami ciekawych dźwięków, a jak trzeba - intensyfikuje akcję. Abyss definitywnie lepiej radzi sobie w dynamicznych pasażach (jak w części piątej), niż w około jazzowych meta spowolnieniach (które na ogół narzuca piano często wchodzące do gry po pewnym czasie). Zdecydowanie najciekawszym utworem na płycie jest część ostatnia i wcale nie szkodzi jej fakt, iż jest najkrótsza. Zaczyna ją echo post-techno, które płynie do nas z nieznanych lądów. W ten kontekst pięknie wślizguje się bas, a zaraz potem perkusja, która łamie rytm, rwie frazy, sieje zdrowy ferment. Syntetyka dokłada tu warstwę zjawisk quasi plądrofonicznych. Muzycy śmiało brną do przodu, jakby starali się wskazywać drogę na przyszłość. Opowieść gaśnie po dwóch minutach, nim fortepian zdoła wydać z siebie jakikolwiek dźwięk. 

Wojtek Kurek - Buoyancy (2021)

Wojtek Kurek - drums, percussion, max MSP patch

PAWLACZ PERSKI PPT 51

Umiejętność stylowego łączenia dźwięków akustycznych i syntetycznych w procesie improwizacji nie jest cechą, którą muzycy wysysają z mlekiem matki. Ba, nawet pobieżna analiza przypadków wskazuje, iż zdolność ta występuje w przyrodzie niezwykle rzadko. 

Warszawski perkusista Wojtek Kurek nie tylko dostarcza nam fantastycznych nagrań w duetach i triach, świetnie potrafi wkomponowywać się w zdradliwe składy ad hoc, podsuwane mu przez organizatorów spontanicznych festiwalach dziwnej muzyki, ale nagrywa także solowe płyty, którymi zadaje kłam teorii, iż nie da się udanie łączyć żywego i martwego dźwięku w procesie improwizacji. Dodatkowo, na płycie "Buoyancy" pokazuje także, iż jest zręcznym konstruktorem specjalnych urządzeń generujących elektroakustyczne frazy. Na rzeczonym bowiem nagraniu wyczarowuje dźwięki przy pomocy zestawu perkusyjnego wspartego autorskimi efektami stworzonymi w środowisku MAX/MSP, które przetwarzają materiał akustyczny w czasie rzeczywistym.

Partnerem Wojtka w utworze otwarcia zdaje się być metronom, który regularnym stuk-puk daje życie akustycznej improwizacji. Tło rodzi się tu systematycznie z każdym jego uderzeniem, jakby z kropli wody, z dygoczącej wilgoci dekonstruowanych fraz. Na tym tle budowany jest drumming, który niesie za sobą smugę pogłosu. W kolejnym epizodzie hydrauliczne konotacje znów dają znać o sobie. Słyszymy perkusję, która brzmi jak zanurzony w wodzie kontrabas. Lepka ciecz wokół niego kreuje urokliwy ambient. Z kolei w części czwartej muzyk umieszcza na werblu przedmioty i daje im nowe życie, tuż po śmierci ich akustycznego wymiaru. Rezonans, szum, oddychające ciało muzyka, a na finał dark ambient budowany dźwiękami talerzy i miseczek. Zaraz potem, w wyjątkowo krótkim interludium, perkusjonalne świecidełka płyną wilgotnym strumieniem repetycji. Wreszcie kluczowa, dziewięciominutowa epopeja - perkusyjny trans, który rodzi się w strugach szorstkiego ambientu, w tajemniczych okolicznościach elektroakustyki. Z morza falującej syntetyki wyłania się rytualne bębnienie, taniec, który zdaje się nie mieć końca. W finale słyszymy dzwon pokutny, który wybija ostatnią godzinę, zanurza nas w mroku, nie dając nadziei na wybudzenie. 

Wolne Pokoje - Obiekty Rozmyte (2020)

Robert Demidziuk - tenor saxophone, guitar, bass, xylophone, synth, field recording, korg wavedrum, acoustic laptop, voice, drums

PLAŻA ZACHODNIA 2020

Za dźwięki w formie bliżej niezidentyfikowanych "Obiektów Rozmytych", pomieszczone we wciąż Wolnych Pokojach nieustannie wolnego Miasta Gdańsk, odpowiada jeden człowiek - Robert Demidziuk. Krótka, siedmioczęściowa opowieść zdaje się być dość precyzyjnie zaplanowana, raz za razem skutecznie zdobiona jednak zabiegami aranżacyjnymi, noszącymi znamiona improwizacji. 

"Obiekty" to morze syntetyki, posiadającej silny drive i strumienie akustyki, które chwilami płyną głównym nurtem, ale częściej chowają się w mgławicach post-syntetycznego ambientu, zdobiącego narracyjny background. To cienie electro, kreowane połamanymi strukturami rytmicznymi, które dobrze zderzają się z dźwiękami sfuzzowanego basu i post-metalowym drummingiem. Raz za razem pojawia się tu zmutowany dźwięk saksofonu, który kreśli pół drony, rysuje pętle i intersująco zdobi ów niekiedy plądrofoniczny drums'n'bass. 

W drugiej części nagrania co rusz natrafiamy na dubowe obłoki ciekawych dźwięków, które definitywnie dodają całości uroku. Bywa, że opowieść Roberta brzmi jak stary, dobry Bill Laswell, tu napotykający na gitarowe szaleństwa swojego wieloletniego kompana Bucketheada. Skojarzenie na pozór wydaje się dość karkołomne, gdyż de facto nie słyszymy w nagraniu ani charakterystycznego dołu basu, ani świergoczącej silnym prądem gitary, ale klimat nagrania ewidentnie ma wiele wspólnego z soundem nowojorskiego Downtown lat 90. ubiegłego stulecia i jego improwizującego post-electro-jazz-rocka. Nagranie wydaje się być punktem wyjścia do dalszych poszukiwań. Kierunek ciekawy - osobiście urozmaiciłbym wszakże arsenał dostępnych środków wyrazu. 

Patrycja Ziniewicz - List Do Czarnego Anioła (2020)

Patrycja Ziniewicz

Patrycja Ziniewicz - vocal
Jan Jarecki - piano
Filip Arasimowicz - double bass
Kacper Skolik - drums
with
Dariusz Herbasz - tenor & baritone saxophones
Marcin Janek - clarinet
Weronika Kulpa - cello

List Do Czarnego Anioła

PRIVATE EDITION 5900378715047

By Adam Baruch

This is the debut album by Polish vocalist Patrycja Ziniewicz recorded with a classic Jazz piano trio comprising of pianist Jan Jarecki, bassist Filip Arasimowicz and drummer Kacper Skolik. Three other musicians guest on selected tracks. The album presents thirteen songs, associated as the title suggests (Eng. "Letter To The Black Angel"), with the repertoire of iconic Polish vocalist Ewa Demarczyk, nicknamed "Black Angel", who died a few months after this album was recorded.

Anybody familiar with Polish Culture is of course aware of the unique status achieved by Demarczyk, which sets her apart from everything that happened on the Polish Cultural landscape, high and above on an unreachable pedestal. Her phenomenal interpretation of Polish Poetry and idiosyncratic vocal style, combined with music that was composed (in most cases) specifically for her, is absolutely untouchable and beyond any attempt of being mimicked. The question if her repertoire can be interpreted remains open. Before anything else can be said, the sheer audacity displayed by Ziniewicz by her attempt to tackle this unsurmountable task must be admitted - she surely has "big balls" (gender aside), the question is if that is sufficient.

Ziniewicz certainly does not attempt to impersonate Demarczyk, and offers her own interpretation of these songs, which are very far from Demarczyk’s theatrics and extremism. The general idea is to Jazz up these songs, but surprisingly the transformation into Jazz is only partial, and is directly evident on just a few of the songs. That creates an impression of going halfway, rather than presenting a coherent concept. Another problem is the fact, that most of these songs, once performed by Demarczyk in her highly eccentric way, become icons in themselves, and any attempt to perform them will immediately call for a comparison, which of course is impossible. Lofty Angels, Black, Blue or any others are simply best left alone.

Ziniewicz is a very gifted vocalist, that goes beyond saying, with an obvious zets, a strong voice with an impressive range, obviously appropriate for the musical stage. She is still very young and will surely crystalize her own stylistic finesse. But Demarczyk did not sing songs from musicals; she was even beyond cabaret or sung poetry, with which she was associated for a lack of a better term, she was simply herself, a mixture of an Angel and a Devil in the flesh. The piano trio sounds the best when the musicians start to swing and even manage to insert an occasional solo, but for the rest of the way they remain pretty unremarkable - professional and technically highly proficient, but nothing special.

Overall this album leaves me undecided and with a lot of unanswered questions. These are magnificent songs and the lyrics are pearls of Polish Poetry, so what is here not to like. Is this music as good as the original? Surely not, that is, as already sated, simply impossible. Is it worth listening to? Sure thing, it is even enjoyable if one manages to free oneself from hearing the original in the back of one’s mind. Was this a wise decision? Personally I doubt it, as with all the courage and effort, the task was sadly underrated and proved to be too daunting. But thank you young Lady for trying and for looking up to the best. I am already curious to hear your next album, just don’t give up and remember… this is a long journey up the hill. God bless!

Gniewomir Tomczyk/Project - Pieces Of My Journey (2020)

Gniewomir Tomczyk/Project

MIN t - vocals
Maciej Kądziela - saxophone
Zdzisław Kalinowski - keyboards
Gniewomir Tomczyk - drums

and others

Pieces Of My Journey

SOLITON 1038

By Adam Baruch

This is the third album by Polish Jazz drummer/composer Gniewomir Tomczyk, recorded with a core quartet including vocalist MIN t (a.k.a. Martyna Kubicz), saxophonist Maciej Kądziela and keyboardist Zdzisław Kalinowski. A long list of guests appears on selected tracks. The album presents nine original compositions, eight composed or co-composed by Tomczyk and one by Kądziela. There are also six bonus tracks which are either remixes or radio edits of the album’s tracks.

The music shows clearly the path Tomczyk has been following since the start of his career, moving gradually away from the traditional concept of Jazz into contemporary Pop. Although his music still carries some marginal Jazz accents, the emphasis is on production, contemporary sound and highly melodic contents.

Although not exactly my cup of poison, the music is professionally put together and Tomczyk knows exactly what he is doing. Make no mistake, he is quite an accomplished Jazz drummer is he wants to be, but obviously his current desire is to produce elegant and quite sophisticated Pop music, which is every iota as good as the best accomplishments in this area over the pond and anywhere else around the globe, without being disgusting and plainly primitive, as most Pop productions are these days. Large parts of this music are instrumental and there are some nice solo parts by Kądziela and the guest artists, with makes the music shift between Jazz-Pop Fusion and Smooth Jazz, with a bit of Avant-Garde touch for good measure, which awaits the listener just when he is blissfully floating towards the horizon.

As already said earlier, this is not "strictly" Jazz, but at least it does not pretend to be so. It operates within clearly defined cross-genre borders, offering its own rules and production values, which are highly effective. I really enjoy this music, here it is, I admit it! It has its time and its place and does not replace my love for Jazz or Classic Rock or anything else, but I do appreciate the effort and talent put into it and completely non-snobbishly enjoy it. And as usual I don’t give a damn what others think. Well done!

Tomasz Chyła Quintet - da Vinci (2021)

Tomasz Chyła Quintet

Tomasz Chyła - violin, voice
Emil Miszk - trumpet, percussion
Krzysztof Hadrych - guitar
Konrad Żołnierek - double bass
Sławomir Koryzno - drums, modular synth
with Vocal Ensemble Art'n'Voices

da Vinci

ALPAKA 014

By Krzysztof Komorek

Tomasz Chyła, trzy lata po znakomitym poprzednim studyjnym albumie swojego kwintetu, prezentuje nowy materiał, podobnie do poprzednich projektów, zaskakując wieloma złożonymi aspektami najnowszej produkcji. Pierwszą niespodzianką są personalia. Ze starego składu zespołu pozostał tylko perkusista  Sławek Koryzno. W prezentowanych tu nagraniach skrzypkowi towarzyszyli: kontrabasista Konrad Żołnierek, znany już z poprzedniego cyfrowego wydawnictwa z rejestracją występu w Studiu Koncertowym Trójki, trębacz Emil Miszk, muzyk o ugruntowanej renomie zarówno sidemana jak i lidera, którego śmiało można zaliczyć do czołówki krajowej sceny jazzowej, oraz debiutant Krzysztof Hadrych, gitarzysta, student Tomasza Chyły. 

Sięgnąwszy wstecz w historię artystycznych działań lidera kwintetu, można skonstatować, że z nowym składem powracają znane już z początków kariery skrzypka personalne konfiguracje. Na płycie wystąpił również zespół wokalny Art'n'Voices, którego członkiem jest na co dzień Chyła. Warto przy tym wspomnieć, że  prowadzi on jako dyrygent również dwa inne chóry, których udział w projekcie "da Vinci" był planowany, jednak powstrzymany został przez pandemiczne ograniczenia. 

Poprzednie studyjne nagrania skrzypka ("Circlesongs") koncentrowały się na formie. Tym razem tytuł płyty sugeruje, że koncepcja artystyczna zasadza się na inspiracji postacią Leonarda da Vinci. Nawet materiały prasowe kierują uwagę odbiorcy ku zbieżności istnienia niezliczonych talentów da Vinciego z artystyczną wszechstronnością lidera kwintetu. Sam Tomasz Chyła w wywiadach nie ucieka od takich interpretacji, deklaruje jednak, że album bardziej odnosi się do zainteresowania całym okresem renesansu. 

Słynny artysta jest tu więc przywołany jako postać symboliczna, co do istotności której dla epoki odrodzenia, ale i dla historii ludzkości, wątpliwości mieć trudno. Przed słuchaczem (i jednocześnie recenzentem) koncepcyjność płyty otwiera liczne możliwości snucia analogii i odniesień. Trzeba oczywiście uważać, by w tych enuncjacjach nie popaść w pułapkę przesady. Jednak można śmiało stwierdzić, że zarówno założenia albumu, jak i gotowe już kompozycje (w formie w jakiej znalazły się na płycie) tego typu rozważaniom sprzyjają.   

Tytuły utworów odnoszą się raczej do renesansowych obszarów zainteresowań i działań mistrza Leonarda i jemu podobnych. Nie ma w nich bezpośrednich nawiązań - poza jednym wyjątkiem - do konkretnych prac. Ów wyjątek to druga na płycie "Macchina Volante". Ostre, przeszywające, gitarowe brzmienie, kapitalnie korespondujące z ponadczasowością wynalazków Leonarda. Szaleńcza, rockowa gitara na pierwszym planie wyrywa się ku przestworzom na kształt tytułowej maszyny latającej, pędząc naprzód niczym współczesna jej emanacja obleczona w postać super samochodu Pagani Huayra BC. 

Z renesansową wszechstronnością zderzać się będziemy na "da Vincim" w różnych przejawach. Muzyka raz wprowadza nas w nastrój podniosłości, by za chwilę uderzyć energetyczną pasją. Przebijają z kolejnych nagrań echa dzieł o tematyce religijnej,  zaangażowania w nauki matematyczne (kapitalne "Strong Algorithms" z wykorzystaniem syntezatorów modularnych, które dla mnie w pełni oddają skomplikowaną, acz uporządkowaną naturę matematyki), odkryć geograficznych (kompozycja "Amerigo" poświęcona odkrywcy Amerigo Vespucciemu - fantastyczne zobrazowanie wyprawy w nieznane, oczekiwań, trudów, nadziei, napotkanego piękna, ale i towarzyszących temu przeciwieństw). 

Takie alegorie nasuwają się  przy słuchaniu tego albumu dość często. To muzyka zrodzona z bogatej wyobraźni i otwierająca szerokie możliwości przed imaginacją słuchacza. "da Vinci" jest układanką skomplikowaną, ale za to złożoną i funkcjonującą z niezwykłą precyzją. Wszystkie elementy - a myślę tu zarówno o samym dziele, jak i każdym z wykonawców - są tu perfekcyjnie dopasowane i potrzebne. Płyta - co oczywiste - wymaga skupienia podczas słuchania - bez tego nie ma szans, by odkryć i docenić niuanse poszczególnych opowieści. Ale za skupienie odpłaci się bogactwem wrażeń i satysfakcji, nawet bez przypisywania nagraniom jakiejkolwiek domniemanej symboliki.