There is no doubt that Jazz and Poetry were meant for each other. Both are, after all, the enfants terribles of their respective Art Forms, music and literature. Both embody the impossible balance between intellectual and emotional, both led the Avant-Garde movements in their respective fields and their amalgamation into the Jazz & Poetry idiom was simply inevitable. Therefore it is hardly surprising that Jazz & Poetry played a pivotal role during the 1960s Renaissance of the post WWII Culture in Poland and continues to be a vital ingredient of the local milieu ever since.
The music and the poetry present on this album are a wonderful example of the vivacity of the contemporary Jazz & Poetry idiom in Poland and in many respects one of the most ambitious attempts of its kind to date. The poetry of Miron Białoszewski, one of Poland´s twentieth Century most important literary figures, is not only expressive and profound but also difficult, complex and often controversial. His unconventional usage of language structures, word games and other idiosyncratic characteristics of his Avant-Garde approach to poetry make his poems extremely awkward to combine with music, requiring an acrobatic ability both from the composer and the vocalist.
Gary Guthman, an American composer/arranger/trumpeter and a Jazz veteran living in Warsaw, deserves the highest praise for coalescing Białoszewski´s words with his music, presenting a coherent, harmonious musical flow which compliments the poetry wonderfully. What is even more astonishing is that the music is beautifully melodic and swinging, in contrast to the Avant-Garde spirit of the poetry itself. Perhaps it is a reflection of Białoszewski´s passion of music, which is inherently embedded in his poetry, despite its external enmity.
Sasha Strunin is of course the absolute Diva of this project, singing the thorny, complicated texts with elegance, flair and incredible passion. Her depth of expression and the power of phrasing are truly hair-raising, blood-curdling and spine-chilling. Her total and unconditional dedication to this project is a beacon other Artist should follow. A relative newcomer to the Polish Jazz idiom, Sasha is today surely one of its greatest treasures.
This is an album by veteran Polish Jazz vibraphonist/composer Dominik Bukowski recorded in a quartet setting with younger musicians: trumpeter Emil Miszk, bassist Adam Żuchowski and drummer Patryk Dobosz. The album presents nine pieces, seven of which are original compositions by Bukowski, one is co-composed by all four members of the quartet and one is an arrangement of a composition by Polish Classical Music composer Andrzej Panufnik.
The music on this album was inspired
by the human experience of emigration, of leaving someone's home and country
and moving to another place, a process millions of Poles went through in modern
history for a variety of reasons and as a result of economic, political,
religious and personal pressures. This, Bukowski's sixth album as
a leader, repeats the lineup of his previous album "Sufia", with
Miszk replacing Amir ElSaffar and the rhythm section remaining in place. Miszk,
who makes an impressive mark on the local scene lately, is in charge of most of
the solo parts, as expected.
The music continues the path
set by Bukowski many years ago, which is based on the characteristic Polish
lyricism and melancholy, but keeps changing and developing from one album to
the next. The recording of the preceding album made a distinctive mark on
Bukowski's music with the inclusion of odd time signatures and strong World
Music influences, which are also present here. But the music is in general more
daring and adventurous, which can be perhaps credited also to the presence of
the young players.
The challenging task of
creating a "concept album", which presents a coherent sequence of
compositions with a common context uniting them, is achieved here remarkably
well and the atmosphere of "storytelling" is felt distinctly,
emphasized by the inclusion of the spoken word parts. The feeling of
uncertainty, fear and outlandishness is present very vividly, expressing the mental
state of émigrés, surly at the early stages of their new lives, but often
lastingly. Therefore this album deserves a somewhat different perspective than
a purely musical creation.
Overall this is a momentous piece
of Art, powerful both musically and as a document of human emotional states,
which deserves a serious and attentive listening. Although the texts are almost
exclusively in Polish, their meaning is universal enough to be felt without
actually understand the verbal context. As someone who went through the process
of emigration I can of course relate to this album more directly and
emotionally than those who didn't experience emigration in person, but I am
sure that the power of this music is completely universal. Thank you Dominik for this
wonderful gift of music and human sensitivity!
Wojciech Brzoska - voice
Łukasz Marciniak - electric guitar
Marcin Markiewicz - trumpet
Wpław
Fundacja Kaisera Söze 2019
By Jędrzej Janicki
Przyznać muszę, że album "Brodzenie" tria Brzoska / Marciniak / Markiewicz to nagranie, do którego wracam wyjątkowo często. Z niekłamaną więc radością powitałem informację o pojawieniu się płyty "Wpław" – kolejnego wydawnictwa tego niezwykłego składu. Muzykom już na "Brodzeniu" udało się wytworzyć niepowtarzalną strukturę grania, która zgrabnie wymykała się wszelkim stylistycznym szufladom i muzycznym ograniczeniom. "Wpław" można traktować jako rozwinięcie i dopracowanie tego przepięknego języka, w którym przemawia do nas muzyka formacji.
Jak mówi stare porzekadło, zwycięskiego składu się nie zmienia. Na płytach "Brodzenie" i "Wpław" pojawiają się ci sami artyści – poeta Wojciech Brzoska (to właśnie wokół recytowanej przez niego autorskiej poezji zbudowana jest cała koncepcja muzyczna), gitarzysta Łukasz Marciniak oraz trębacz Marcin Markiewicz. W sposobie pisania Brzoski zwraca uwagę niezwykła dbałość i szacunek wobec słowa. Całe napięcie budowane jest w przemyślany sposób, które z pozornej leniwości przechodzi w dziką intensywność. Rzecz jasna, zespół ten w żadnym razie nie jest teatrem jednego aktora, wszak Marciniak i Markiewicz również muszą zagospodarować naprawdę kawał muzycznej przestrzeni. W ich dźwiękowych ilustracjach dominują transowe, hipnotyczne wręcz struktury, które z każdą kolejną sekundą zaskakują coraz bardziej.
Brzmienie i poetyka składu zogniskowane są w znakomitym utworze "Dwóch mija się z psami". Pozornie prosta historia opowiedziana jest w przejmujący sposób, zmieniając ją ze zwykłej sytuacji w kadr rodem z filmu noir. Jednostajny podkład z zagrywkami trąbki to perfekcyjnie dobrane tło dla rozgrywającej się sceny. W podobnej, tylko nieco gęstszej, atmosferze utrzymany jest kompozycja "Czarna magia" – trzeba przyznać, że artyści najlepiej odnajdują się w mrocznych i powolnych utworach, wszelkie przejawy "skoczności" (jak np. w utworze "Klan") wypadają jednak nieco gorzej i mniej przekonująco.
"Wpław" to skok na wyjątkowo głęboka wodę. Już nawet nie tyle dla samych muzyków, co dla odbiorców tego wydawnictwa. To magiczne współbrzmienie znakomitej poezji z minimalistyczną i transową muzyką wciąga i pochłania bez reszty. Potrafi drażnić, niepokoić, straszyć – jednym słowem, trafia do najgłębiej skrywanych pokładów uczuć i emocji. Obcowanie z albumem "Wpław" wymaga pewnej odwagi, lecz w efekcie zapewnia przeżycia, które daleko wykraczają poza zwykłą przyjemność ze słuchania bardzo dobrej płyty.
This is an ambitious Jazz-World Fusion project by Polish multi-instrumentalist / composer / arranger / conductor Mikołaj Blajda, which reflects his fascination with Arab culture in general and Arabic music in particular. The project is carried out by a large ensemble, which combines musicians originating from Arab countries, like vocalists Rasm Al-Mashan (living in Poland) and Wissem Karoui, oud player Amine Mraihi and qanun player Hamza Mraihi, who are joined by Polish Jazz musicians like flautist/saxophonist Leszek HeFi Wiśniowski, drummer Paweł Dobrowolski and duduk player Paweł Solecki. A string quartet also takes part in the recording and the leader plays keyboards, bass, flugelhorn and percussion instruments. The album presents nine original compositions all composed by Blajda and arranged by him, and is relatively short lasting well under forty minutes.
As someone who hears original
Arabic music on a daily basis and lives in a geographical location soaked in
Arabic culture, my perspective on this music is obviously quite different from
that of Polish/European public. Therefore I have to start by stating that the
music on this album has relatively little in common with original Arabic music.
It is a Jazz-World fusion project which incorporates some Oriental/Middle
Eastern musical elements, which may sound exotic and carry certain mysticism to
a European listener, but it does not go beyond that as far as being close to
the origin.
Having said that, the album is
a most welcome and certainly beautifully weaved attempt to bring Cultures
together and offers gorgeous melodic themes and excellent performances by all
the musicians involved. European listeners should enjoy the wonderful melodic contents
spiced with the oriental elements, as well as the Jazzier improvised parts,
which come together to create a most enjoyable musical amalgam. The vocal parts
are among the highlights of the album.
Overall this is an ingenious
attempt to bring the riches of Arabic music one step closer to listeners who
have no opportunity to discover them from other sources. It also breaks the
xenophobic barriers between People, emphasizing the universality of Music and
its beauty, which crosses boundaries much easier that ideologies. The album
offers intelligent, well constructed music, which is accessible but makes no
opportunistic compromises. For listeners who are open to music reaching beyond
their immediate environment this is a most enjoyable adventure.
7 września jako zapowiedź V edycji festiwalu Jazz&Literatura w Sali lustrzanej Muzeum Zamkowego w Pszczynie odbędzie się koncert solowy wybitnego argentyńskiego pianisty i kompozytora Julio Mazziottiego.
Uznany na arenie międzynarodowej pianista urodził się w 1960 roku w mieście Mendoza w Argentynie. Jako dziecko rozpoczął lekcje muzyki u słynnego mistrza Tito Francia, a następnie kontynuował naukę w liceum muzycznym i Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej przy uniwersytecie U.N.C. Dwudziestoletni Julio występował w składach grających rock progresywny, wśród których jednym z najbardziej wyróżniających się był kwintet La Veta, łączący elementy jazzu z muzyką klasyczną. W roku 1994 Mazzioti założył Julio Mazziotti Trío. W tym samym czasie rozpoczął także występy solowe, wydając w 1997 swój pierwszy solowy album "Un nuevo día". Kolejne solowe płyty to "El Último Héroe" (2001), "Antología de un Guerrero" (2005) i "La Llave de la Próxima Puerta” (2009). We wrześniu 2011 roku odbył tournée po Stanach Zjednoczonych z amerykańską pianistką Suzanne Ciani i nagrał tam swój piąty album solowy "El Amo de Las Hadas".
Obecnie Mazziotti regularnie koncertuje w Stanach Zjednoczonych, Europie i Ameryce Południowej. Jest również znany z licznych koncertów charytatywnych. Jest też twórcą cyklu "Julio Mazziotti toca el Piano" dla Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Mendozie. Cykl trwał 7 lat, w przeciągu których tysiące zwiedzających miało możliwość uczestniczyć w sobotnich koncertach muzyki pianisty, jak i folkloru argentyńskiego i muzyki filmowej. W 2017 roku Mazziotti prezentował swój nowy projekt Muzyka dla Zmiany Świata w Real Sociedad Económica Matritense de Amigos del País w Madrycie i w Real Academia de Ciencias, Bellas Letras y Nobles Artes w Kordobie. Utwory Mazziottiego zostały wybrane do prezentacji w kategorii "Inspiracje Muzyczne" podczas 8. Międzynarodowego Festiwalu Pianistycznego Guadalquivir. W 2018 roku Mazziotti, wraz ze swoim projektem Muzyka dla Zmiany Świata, został wyselekcjonowany, aby zaprezentować swoje utwory w Konsulacie Argentyny w Nowym Jorku.
This is the debut album by
young Polish Jazz trumpeter Paweł Palcowski recorded in a quintet setting with
saxophonist Jakub Łępa, pianist Bogusław Kaczmar, bassist Maciej Kitajewski and
veteran drummer Arek Skolik. Trombonist Szymon Klekowicki guests on one track.
The album presents seven original compositions, all by Palcowski.
As the album's title suggests,
it pays tribute to the classic mainstream Jazz period of the 1950s and 1960s,
when Bebop, Hard Bop and Cool Jazz ruled and the foundations and most
mannerisms of modern Jazz were "carved in stone". Palcowski
deliberately tries to reconstruct not only the typical compositions of the era
but also the sound and feel of the period, utilizing the most popular setting
of the time – the classic Jazz quintet.
Although re-visiting that
period, especially among the young generation of European Jazz musicians, is
definitely less popular these days, and often even considered less ambitious,
Palcowski manages to create a wonderful piece of music, which offers not only a
nostalgic trip down the memory line but a bona fide mainstream Jazz album,
which sounds as if it was a "lost" Blue Note treasure, found in the
vaults.
All the compositions on this
album as every bit as solid, coherent and spirited as anything that can be
heard on the albums recorded at the time, which is truly remarkable. A young
musician, decades later and thousands of kilometers away is able to crack the
genetic code of this music perfectly and make it his own, not copying but
creating new tunes which have the same magic feeling. The performances are also
perfect and ideally suiting this particular music. There is no spectacular
soloing but a series of well structured solo performances by the trumpet, saxophone
and piano, supported by the entire quintet and the steady rhythm section which
does a perfect job.
Overall this is a splendid
debut album, which proves that the young generation of European Jazz musicians
is not only aware of the tradition and the history, but is also able to embrace
it lovingly. I had the pleasure to hear Palcowski many times live during his
student years at the Katowice
Music Academy
and it was obvious that he is going places. Well done Sir!
Paweł Szamburski - clarinet
Michał Górczyński - contrabass clarinet
Tomasz Pokrzywiński - cello
Olga Mysłowska - vocal (10)
Ars Moriendi
LADO ABC C/31
By Piotr Wojdat
Dużo się pisze o triu Bastarda, że jest to jeden z najoryginalniejszych zespołów funkcjonujących obecnie na polskiej scenie muzycznej. Nikt nie gra tak jak oni, nikt w ten sposób nie interpretuje muzyki dawnej, jak artyści odpowiedzialni za zawartość "Ars Moriendi". Na pierwszy rzut oka takie stwierdzenia mogą budzić pewne wątpliwości. Bo czy można jeszcze być w dzisiejszych czasach oryginalnym? Przy tak powszechnym dostępie do muzyki poprzez serwisy streamingowe i w dobie stylistycznego recyklingu, gdzie prawie wszystko mamy podane jak na tacy i coraz mniej czasu poświęcamy na to, by wsłuchać się w przekaz artystów… Nawet jeśli ktoś wykaże się autorską wizją, czy będziemy to w stanie jednoznacznie stwierdzić i docenić?
Nic nie poradzę na to, że w przypadku Bastardy właśnie wspomniana oryginalność jest tym, co wyróżnia ten zespół z tłumu i żeby to dostrzec, trzeba poświęcić płycie absolutnie całą uwagę. To, co grają, nie zaszufladkujemy ani jako muzyki współczesnej, ani dawnej, ani jako jazzu. Nie wiem zresztą, czy jest sens twierdzić, że ich muzyka jest wypadkową tych gatunków. Lepiej zwrócić uwagę na to, iż już sam zestaw instrumentów, z których korzysta trio, sprawia, że mamy do czynienia z projektem wyjątkowym co najmniej na skalę krajową.
Brzmienie klarnetu kontrabasowego Michała Górczyńskiego zestawione z wiolonczelą Tomasza Pokrzywińskiego i klarnetem Pawła Szamburskiego doskonale sprawdziło się na "Promitat Eterno" sprzed dwóch lat. Wtedy jednak formacja podejmowała wątki muzyki średniowiecznej, a konkretnie brała na warsztat utwory Piotra Wilhelmiego z Grudziądza. Tym razem punktem zaczepienia jest repertuar zebrany przez muzykologa Antonio Chemottiego i nieco późniejszy od tego, którego mieliśmy okazję słuchać na poprzedniej płycie. Tematem przewodnim jest śmierć oraz związana z nią ceremonia pogrzebowa. Zestaw instrumentów identyczny jak na "Promitaat Eterno" ponownie okazuje się być znakomitym wyborem.
"Ars Moriendi" wychodzi od litanii, psalmów pokutnych czy śpiewów chorałowych po to, by nadać im współczesny sznyt. Bastarda stara się wyrazić ludzkie emocje związane ze śmiercią w przemyślany i dojrzały sposób, a jednocześnie zachowuje swój charakterystyczny styl. Sporo mamy tu momentów kontemplacyjnych, balansowania na granicy smutku i nadziei, a także operowania szeroką skalą dynamiki. Czasami słyszymy tylko oddech któregoś z muzyków albo niewyraźne szmery. Doskonale koresponduje to z melancholijną melodyką, a także z momentami, w których zespół wspólnie buduje wyraziste riffy.
Mocne akcenty zdarzają się m.in. w otwierającym album “Vita In Ligno Moritur”. Potem jednak Bastarda płynnie przechodzi od liryzmu do rozsądnie dawkowanych sonorystycznych eksperymentów. W ostatecznym rozrachunku prezentuje muzykę, która działa na słuchacza niczym magnes. Jest światem samym w sobie i dłuższą chwilą oderwania od codzienności sprzyjającą przemyśleniom. A przy okazji to idealna odtrutka na taśmowe słuchanie muzyki i bycie na bieżąco ze wszystkim, co nowe.
Witold Oleszak - piano
Luis Vicente - trumpet
Vasco Trilla - drums, percussion
Live At 1st Spontaneous Music Festival
SPONTANEOUS MUSIC TRIBUNE 001
By Maciej Krawiec
Nie zamykając współpracy z wydawnictwem Multikulti Project, której plonem było już ponad dziesięć płyt z muzyką improwizowaną najwyższej próby, poznańska Trybuna Muzyki Spontanicznej otwiera własny cykl o nazwie Spontaneous Live Series. Pierwszym albumem w tej serii jest rejestracja dwóch scenicznych duetów pianisty Witolda Oleszaka – z Portugalczykiem Luisem Vicente oraz pochodzącym z Katalonii Vasco Trillą – które odbyły się na ubiegłorocznym Festiwalu Muzyki Spontanicznej w klubie Dragon.
Wszyscy ci artyści pojawiali się już na albumach firmowanych przez poznańską Trybunę, ale nigdy w takiej obsadzie. Zresztą, nawet gdyby tak było, to i tak o nieciekawą czy powtarzalną sztukę nikt by raczej Oleszaka, Vicentego i Trilli nie podejrzewał – przecież muzyka improwizowana wykonywana przez kreatywne jednostki ma olbrzymi potencjał inspirowania słuchacza niebanalnymi narracjami i dźwiękowymi zdarzeniami. A co do tego, że w Dragonie spotkały się bardzo kreatywne jednostki, nikt śledzący scenę free improvised wątpliwości mieć nie może.
W ujęciu tych artystów, spontaniczne dialogowanie przybiera wielowątkowe formy, których spójność – pomimo braku zaplanowania – jest główną zaletą albumu. To miara jakości muzyków, ponieważ nie uciekają oni na sprawdzone samotne szlaki, ale są w tworzeniu bardzo blisko siebie. Kolejne obierane przez nich kierunki wytyczane są kolektywnie, w pełnej synergii. Czy więc przenosimy się w kosmiczny niemal, pełen dźwiękowych łun pejzaż, czy kursujemy od nieśmiałych zająknięć do odważnych oświadczeń, czy wreszcie upadamy pod jarzmem turpizmu – dzieje się tak w wyniku wspólnych poszukiwań Oleszaka i jego partnerów.
Jak to przy tego rodzaju wydawnictwach bywa, spektrum emocjonalne jest szerokie: nie brakuje miejsca na nastrojowość i wyciszenie, ale jest też przestrzeń na zażartą dyskusję czy kłótnię, a nawet... muzyczne okrucieństwo. Tak różnorodny, sugestywnie podany przekaz świadczy nie tylko o głębi wrażliwości artystów, ale także o ich maestrii instrumentalnej, dzięki której mamy do czynienia (i to kolejny atut albumu) z przeciekawym sonorostycznym laboratorium. Sięgając po "Spontaneous Live Series vol. 001", nie pozostaje więc nic innego, niż tylko pozbyć się wszelkich oczekiwań, wyobrażeń na temat tego co ów krążek może zawierać, i po prostu rozsmakować się w tym, gdzie muzykom udało się dotrzeć. Przyda się wzmożona atencja, którą postrzegam za warunek niezbędny do należytego wkroczenia w świat Oleszaka, Vicentego i Trilli. Warto!
Gdzieś pomiędzy post-jazzem a psychodelicznym rockiem - tak swoją twórczość definiują muzycy grupy Nene Heroine, a w utworze "Prince" wyraźnie słychać, że wcale nie przesadzają. Grupę tworzą: Peter Stanley Chester, Michael Zismann, Simon Burns, Mike Bone, Bart Pugsley i Stan Corazon. Najnowszy singiel trójmiejskiej ekipy to zwiastun debiutanckiego albumu - "Total Panorama" - który ukaże się nakładem jednego z najprężniejszych wydawnictw jazzowych w Polsce, Alpaka Records (Algorhythm, Joanna Duda, Entropia Ensemble). Premierę zaplanowano na drugą połowę lipca.
Alpaka Records to nowe, niezależne wydawnictwo muzyczne z Gdańska, które na celu ma promowanie głównie lokalnej sceny improwizowano-alternatywnej, ale nie tylko.
This is the eleventh album by
Polish Jazz classic piano trio RGG, which consists of pianist Łukasz Ojdana,
bassist Maciej Garbowski and drummer Krzysztof Gradziuk. The album presents
twelve relatively short pieces, with Ojdana and Garbowski each contributing
four original compositions, one is a standard by Ornette Coleman, two are
compositions by contemporary Polish Classical Music composer Henryk Górecki and
one is by Polish Liturgical Music composer Jacek Gałuszka. The album was
recorded at the famed Studio Tokarnia and engineered by Jan Smoczyński, with
the expected wonderful sound quality.
As someone who followed RGG
since their inception, listened and reviewed their every album to date, heard
them performing numerous times and even enjoyed their company in person, I am
probably the least objective person to write about them again, and yet I feel
that this somewhat intimate acquaintance with their music gives me a kind of
insight that a casual listener might lack. RGG is not only one of the best
European piano trios, which by itself is a momentous achievement, but it also
is the most dynamic and ever developing musical unit, which is honestly a pretty
rare phenomenon. Piano trios in particular have a tendency to keep a certain
level of stability, even the best of them, once they reach a certain level of
proficiency, which is definitely something RGG eschew. Each and every one of
the eleven albums the trio was involved in presents a separate, often radically
different musical universe, which is truly amazing.
What is the secret behind this
behavioral pattern? Well, in my opinion it is the fact that RGG consists of
three diametrically different personalities that are miraculously able to
combine their individualisms into a new amalgam that changes constantly like a
chameleonic microcosm, captured on each of their albums. Ojdana the romantic
warrior, Garbowski the intellectual philosopher and lover of harmony and
Avant-Garde as one and Gradziuk the rebellious free spirit with Zen ability to focus
have together everything needed to produce an infinite number of intricate
meshes, which are "deadly" effective.
"Memento" is perhaps
the most introvert album by RGG ever. It is deeply melodic and lyrical spanning
a large rainbow of influences and reflections and full of poetic and emotional,
even spiritual moods. Clearly reflecting Jazz and Classical Music influences,
the music is always very subtly and carefully balanced and aesthetically
coherent. In fact it is also perhaps the most accessible album the trio ever
recorded, although the full appreciation of the depth and richness of the music
requires a trained and sensitive ear.
RGG are the epitome of Polish/European Jazz at its best and their music is the soundtrack of European
Culture, which seeks to unite the known and explore the unknown aspects of
human tradition, spirituality and ingenuity. This album stands alone perfectly
as a symbol of modern Jazz, but it is also a piece of a puzzle, which stands
for something much more substantial. Therefore if this is someone's first
glimpse of the RGG miraculous universe, it will hopefully prompt to explore
their older recordings and keep the eyes (ears) open for future ones, and this
is barely the beginning of a beautiful journey. The fact that this album was
released as part of the "Polish Jazz" series (see below) is not a
distinction for RGG, but rather a distinction for the series.
Side Note
The iconic "Polish Jazz" series of recordings, originally released
between 1965 and 1989 by the Polish state owned record company Polskie Nagrania, which used the Muza
label as its moniker, consists of seventy six LP albums. It presents
the history of Polish Jazz recordings during that period, which includes
some of the most important Polish/European modern Jazz milestones and
reflects the extraordinary development of Jazz music behind the Iron
Curtain. It is one of the most important historic documents of Polish
Music and of course Polish Culture in general.
The series had an eminent logo designed by Roslaw Szaybo and the albums
were numbered sequentially from Vol.1 to Vol.76 accordingly. The album's
artwork was wonderfully stylish and modernist, featuring the brilliant
photographs and characteristic design by the legendary Polish Artist
Marek Karewicz.
Stylistically the series presented all Jazz genres, from Traditional
Jazz to Avant-Garde/Free Jazz, which was extraordinarily liberal
considering the cultural censorship imposed by the Socialist Regime. It
suffered from some inconsistency, as far as the musical quality and
aesthetics were concerned, as well as the internal "politics" of the
Polish Jazz scene at the time, but in retrospect it achieved a
spectacular overall result, unparalleled as far as consistently
documenting a national Jazz scene is concerned.
After the Polskie Nagrania catalogue was bought by Warner Music Poland,
the new owner started a reissue process of the Polish Jazz series,
carefully remastered, repackaged and including extensive liner notes,
which keeps the artwork as close to the original design as possible. So
far forty two volumes of the original series were reissued.
In 2006 Warner Music Poland decided to continue the original series by
releasing new contemporary Polish Jazz recordings under the same format
and even to continue the sequential numbering starting with Vol.77 – a
decision I personally consider almost sacrilegious. Some things are
simply untouchable, and the "Polish Jazz" series is surely one of those
things. If Warner Music Poland wants to produce Jazz albums, which is
always more than welcome, they could have started a new series, under a
new title, rather than exploiting the reputation of the historic series.
As a result, some artist whose albums are released as part of the new
series might be led to expect instant gratification, fame and stardom,
just for being an artificial part of a prestigious past, which of course
is as bogus as it is sad.
This is an album by American Jazz
saxophonist/composer Lucas Pino recorded with his No Net Nonet ensemble,
which includes the Polish (resident in NY) guitarist/composer Rafał Sarnecki.
Chilean vocalist Camila Meza guests on two tunes. The album presents six
original compositions, four by Pino and one each by Sarnecki and saxophonist
Alex Lore and an additional short piece of unknown origin.
The nonet sounds almost like a small
Big Band, mainly due to the intricate arrangements and extensive use of unisono
phrasing, which is wonderfully executed throughout the album. Combined with the
superb compositions, this album is a beautiful example of American Jazz brought
up to date and aesthetically inspired, which sadly happens all too rarely
lately. The music is just perfect, untouchable as a form of expression and
needs absolutely nothing in addition to what it already offers, which is an événement exceptionnel indeed.
This music is simply too good
to be described in words, sort of like attempting to dance architecture. Being
fed new music constantly, I rarely get excited about an album, but this is a
proverbial "something else". Elegant, sophisticated, lyrical, exciting… this
music has an uplifting quality about it that literally "puts a spell on
me".
If blind tested I would have probably
gambled that this is a European ensemble, as the overall musical approach
sounds similar to what the Vienna Art Orchestra and other European ensembles
were doing (and still do), especially on those two tracks featuring Camila's
vocals, which are simply sublime. But the entire album just kicks ass big time
and is definitely one of the most exciting pieces of music that arrived on my
desk lately. I surely have to explore Pino and his music and wholeheartedly
advice all true music connoisseurs to do the same ASAP!
This is the debut album by
young Polish Jazz accordionist/composer Arek Czernysz recorded in a trio
format with bassist Filip Arasimowicz and drummer Antoni Wojnar. The album
presents seven original compositions, all by Czernysz.
In the contemporary music world
the accordion became almost completely neglected and its glorious past is by
now utterly forgotten. In Jazz accordion was always a rarity and of course it is
even more so today, but an accordion trio with bass and drums is just about
unheard of. The physical difficulty involved in playing the instrument, the
technique and rigor required to master it and of course the complete absence of
sex appeal the instrument radiates are just some of the reasons why very few
young musicians want anything to do with it. Therefore Czernysz a priori
deserves respect and praise for accepting the challenge.
The music Czernysz composed for
this album was obviously created with accordion in mind and suits the trio
perfectly. It offers a wide range of stylistic influences obviously Jazz but
also many World Music elements, some hints of Blues and of course the
omnipresent Polish lyricism and melancholy present on almost every album made
in Poland.
He also cleverly avoids exploring the palpable accordion temptations like
Tango, Polka and various folkloristic areas clearly associated with the
instrument, creating his own musical ambience that shows no signs of imitation.
In fact the music is certainly way more mature that what one might expect from
such young composer.
As a player Czernysz obviously
shows a lot of talent and potential, but his performance lacks the polish and
virtuosity that come with time and experience. Having said that the music is
perfectly executed in every respect, it only lacks certain brilliance that is
simply not here just yet but will definitely appear soon, perhaps even on his
next album. I hope this does not sound discouraging in any way, as it is not
meant to be; all I am saying at this point is that when Czernysz will add
virtuosity to his performance, he will be unstoppable.
The rhythm section does a
splendid job shoulder to shoulder with the leader. As already mentioned above a
bass/drums accompaniment to accordion does have a limited precedence and a
tight cooperation as displayed on this album is definitely praiseworthy. Overall this is an exciting,
bold debut album which offers splendid compositions, fine performances and a
novelty effect of hearing accordion in a fresh musical environment. It is
definitely wholeheartedly recommended and absolutely worth being discovered!
Dan Phillips - guitar
Jim Baker - piano, synth
Krzysztof Pabian - double bass
Bill Harris - drums
Light At Depth
LIZARD BREATH 755491130032
By Andrzej Nowak
Amerykański kwartet z polskim akcentem proponuje podróż po zakamarkach swobodnie kreowanego fusion jazzu, udowadniając przy okazji istotnie ważną tezę, iż w muzyce improwizowanej najważniejsza jest dobra komunikacja, poparta odpowiednim poziomem kreatywności artystów.
Nagranie "Light At Depth" otwiera łagodne intro, budowane przez fortepian i kontrabas traktowany techniką "arco". Kolejnym krokiem jest wejście spokojnej gitary, którą wspiera szelest talerzy. Opowieść "otwarcia" tkana jest niezwykle skrupulatnie, a elementem, który tworzy dramaturgię wydarzeń, jest niewątpliwie Pabian i jego kontrabas. Muzyk burzy, narzucającą się mimowolnie po lekturze instrumentarium wykorzystanego na płycie, estetykę typowego fusion. Pierwszy utwór zdaje się być balladą, która szuka pretekstu do wybuchu emocji. Po piątej minucie repetujący kontrabas i rozgrzewająca się gitara zaczynają budzić nadzieję na kolejne udane fragmenty płyty.
Drugą kompozycję (za nieparzyste odpowiada Phillips, za pozostałe cały kwartet i mają one nieco bardziej swobodną formę) otwiera gitara tańcząca z werblem. Syntezator kreśli plamy, kontrabas snuje niebanalny pasaż "pizzicato". Muzycy bardzo umiejętnie wchodzą w improwizowany "rozgardiasz" - kontrabas i perkusja czynią tu dużo nieoczywistych rzeczy, co podnosi jakość narracji w sposób krytyczny. Dynamika, energia, jakże oświecony kolektywizm! Jakby na podkreślenie słów recenzenta, w piątej minucie muzycy zwinnie wyhamowują i rozlewają się czterema bardzo swobodnymi improwizacjami, które pozostają wszakże ze sobą w bliskich relacjach. Po kilkudziesięciu sekundach znów bardzo kolektywnie łapią dynamikę. Prym wiedzie tu Baker, który wpada w zmysłowy rezonans, podczas gdy gitara i perkusja snują na boku nowy wątek. Brzmienie całości zdaje się być nieco zabrudzone, mało selektywne, co w tym akurat wypadku dodaje niewątpliwego uroku temu specyficznemu "fake" fusion.
Trzecia kompozycja startuje gitarowo-perkusyjną introdukcją, która szybko wchodzi w stan narracji właściwej dzięki bystrym plamom syntezatora i ciekawej, prowadzonej na froncie ekspozycji kontrabasu. Wszystko nieśpiesznie, stylowo, bardzo swobodnie budowane. Swoim zwyczajem kwartet w mgnieniu oka nabiera dynamiki, a po kolejnych minutach łapie także zmyślny rytm. Soliści na flankach (Baker i Phillips) płyną dość separatywnie, sekcja samym środkiem łapie zaś funkowego dryla! Power quartet z mocą rockowego combo! Czwarty odcinek budzi się spokojnie – perkusyjne intro, plumkająca gitara. Pabian proponuje znów zwinnym "pizzicato" bardziej dynamiczną narrację. Po wytłumieniu wszystkie dźwięki zlewają się do jednego, ambientowego strumienia, który zdobiony jest świetnym "drummingiem".
W trakcie piątej kompozycji powraca fortepian, traktowany przez Bakera w tradycyjny sposób. Klimat buduje "mała" gitara i drżące talerze. Krok ku estetyce funky znów zdaje się być dobrym pomysłem. Moc rockowej ekspresji, z jazzem zaszytym pod skarpetkami. Narracja nabiera wigoru i smaku, co w drugiej jej części potwierdza świetna współpraca kontrabasu i perkusji. Szósta opowieść i znów pulsuje sekcja – tańczą jak koniki polne na zroszonej łące. Gitara i piano dają rytm, który po niedługim czasie zostaje ciekawie zastopowany. Kolejny stylowy "flow" tkany bystrym kontrabasem Pabiana. Krok ku dynamice, krok wu wyciszeniu.
Na finał fragmentu o bardzo zmiennej akcji, świetne, klasycyzujące solo Bakera po białych i czarnych klawiszach. Po kolejnym wyhamowaniu, w siódmej minucie dla odmiany taneczne solo Pabiana, jakby dla podkreślenia dobrze wykonanej przez niego roboty na całym albumie. W kompozycji finałowej mała klamra dramaturgiczna – Pabian powraca ze smyczkiem i buduje wraz z partnerami finałową balladę, która - tu bez zaskoczenia - znów nabiera dynamiki i stylu. Dobra ekspozycja gitary, zadziorna sekcja, ciekawe piano. Ostatnie dźwięki też powstają tu kolektywnie, co dodatkowo podkreśla walor świetnej komunikacji pomiędzy muzykami, od pierwszego dźwięku po finał.
This is an album by veteran Polish Jazz saxophonist /composer Piotr Baron, which pays homage to the music composed by much respected and loved Polish singer/songwriter/musician Zbigniew Wodecki, who died in 2017. Baron, who plays saxophones and bass clarinet, is accompanied by trumpeter Robert Majewski, pianist Michał Tokaj, bassist Maciej Adamczak and drummer Łukasz Żyta and several guests. The album presents six songs composed by Wodecki (one is repeated twice in vocal and instrumental versions). One of the songs features vocals, one features a short rap part and another one includes spoken word, but most of the material is entirely instrumental.
The music is a usual mainstream
Jazz treatment of Pop material, definitely on the lighter side of the spectrum,
but very professionally executed by the participating musicians, which is
obviously intended for a wide audience of Wodecki's fan base. Contrary to the
opinion voiced by Polish Jazz "critics" this album does not cross
over to kitsch and as far as the playing by the quintet is concerned it is a
perfectly legit mainstream outing. Baron, Majewski and Tokaj are seasoned
veterans and their performances are excellent as always, as is the job done by
the rhythm section. Of course personally I'd prefer to hear Baron and his
cohorts to play a way more ambitious material, as they did many times in the
past, but there is nothing wrong with playing a bit of relaxing mainstream,
based on the excellent melodies composed by Wodecki. At least they are not
playing standards.
Of course the circumstances
sound a bit opportunistic, but the album's liner notes explain that Baron and
Wodecki, who loved Jazz and even had a Jazz period in his career, intended to
record an album together since a long time but Wodecki's untimely death sadly
put an end to these plans. So this album is a sort of fulfillment of a promise
rather than a less noble intent.
Overall this is a very well
rounded mainstream Jazz album, which does justice to Wodecki's compositions and
offers highly professional performances, with excellent soloing by Baron and
Majewski and superb piano parts by Tokaj. Even the use of rap is tasteful and the
arrangements of all the songs are elegant and even sort of cool. I wish the
listeners were spared the one vocal part, but otherwise this is a nice,
accessible but still very well done album, which will make many listeners very
happy.
Maciej Pruchniewicz – guitar
Szymon Siwierski – piano, clarinet
Live Dragon
BRODA RECORDS MIST1901-CD001
By Krzysztof Komorek
Pojawili się w jazzowym światku dość niespodziewanie, chociaż muzycznego doświadczenia żadnemu z nich nie brakuje. Gitarzysta Maciej Pruchniewicz może się wręcz uważać za weterana. W swoim życiu współpracował między innymi z Wojciechem Waglewskim, Tadeuszem Nalepą, Małgorzatą Ostrowską, Antonim Gralakiem czy Michałem Urbaniakiem. Najbliżej było mu zawsze do bluesa i rocka. Młodszy o pokolenie Szymon Siwierski komponuje dla teatru i filmu. Grywa w zespole Swiernalis, dalekim od idiomu jazzowego tak jak tylko można to sobie wyobrazić. Co połączyło tych dwóch artystów?
Po pierwsze DNA – bo w przypadku MIST mamy do czynienia z duetem ojca i syna. Po drugie klimaty, które ich obecnie fascynują: improwizacja, wycieczki w stronę klasyki, połączenie brzmień elektronicznych z akustycznymi. Godzinna płyta nagrana została z przypadku, w sposób zupełnie nie zaplanowany. Sami muzycy przyznają, że bez presji związanej ze świadomym rejestrowaniem materiału gra się bardzo dobrze. Jak widać na tyle dobrze, że nagranie zdecydowali się udostępnić szerokiej publiczności i wydać. Jako zdeklarowany miłośnik małych składów sięgnąłem po płytę z zainteresowaniem i od pierwszych taktów doznałem nieprzemijającego zauroczenia.
Godzinny album zawiera osiem autorskich kompozycji. Kilka długich nagrań – po dziewięć, czy nawet jedenaście minut – świetna dramaturgia, nieoczekiwane zwroty akcji. Znajdziemy tu urokliwą klarnetowo-gitarowa balladę "Part II" (muzycy postawili w nazewnictwie utworów na minimalizm), czy oniryczno-ambientowe "Part V" nagle przeradzające się w melodyjny pojedynek gitary i fortepianu. Pruchniewicz sięga również ku dawnym fascynacjom, czarując bluesową gitarą w nagraniu otwierającym album oraz końcówce utworu finałowego.
Punkt kulminacyjny płyty przypada na "Part III" (gdzie po raz drugi i ostatni pojawia się klarnet), który wplata w narrację klasyk "Nim wstanie dzień". Zagrany nowocześnie, a przy tym ze znakomitym wpasowaniem się w oryginalny nastrój kompozycji. Fragmenty z Komedy pojawiają się subtelnie niemal od początku utworu, ale dopiero na sam koniec duet odkrywa karty w pełni, poświęcając w całości wielkiemu kompozytorowi niezwykle efektowne ostatnie trzy minuty.
"Live Dragon" wypada naprawdę znakomicie. Najlepsze podsumowanie wydawnictwa znalazłem w wywiadzie z oboma muzykami, gdzie pojawił się passus ".. bo tego się fajnie słucha z lampką czerwonego wina lub przy zielonej herbacie" (wywiad autorstwa Magdaleny Ciesielskiej dla magazynu Poznański Prestiż, czerwiec 2019). Od siebie dodam tylko, że MIST słucha się bardzo dobrze w każdych okolicznościach.
This is the debut EP album (under half an hour of music) by young Polish Jazz bassist/composer Miłosz Skwirut, recorded with several other young Polish Jazz musicians like pianist Katarzyna Pietrzko, keyboardist Dominik Bieńczycki, guitarist Marcin Hilarowicz, drummer Maksymilian Olszewski, percussionist Łukasz Kurzydlo, vocalist Susanna Jara-Małecka and veteran vocalist Jorgos Skolias, who appears on one track. The album presents five original compositions, all by Skwirut.
The cinematic term "road
movie" refers to the genre which tells a story of a person leaving home
and venturing on a journey of discovery, which often changes the hero's
perspective of life and shapes his character. The strong World Music
influences, which are reflected in Skwirut's music, are the analogy to a
virtual journey into different cultures, with the compositions serving as
mini-soundtracks of that imaginary journey's chapters.
The music is based on strong
melodic motifs, which are then ornamented by World Music rhythms and an
atmosphere of mysticism and exoticism, crated by the vocalese and synthesizer
parts and Skwirut's use of arco. All the participants do a truly splendid job,
which suits the intended atmosphere of the music ideally. As expected the
vocals by Skolias are one of the highlights of this offering.
The album is obviously just a
glimpse at Skwirut's abilities as a composer and a player, rather than a
full-fledged musical offering, for which we have still to wait. But this
glimpse is certainly fascinating and intriguing enough to create an
anticipation of things to come. Considering the fact that Jazz-World Fusion is
not a very popular and strongly present idiom on the contemporary Polish Jazz
scene, especially that exploring World cultures beyond the Slavic sources, this
music is a breath of fresh air. In short, this is a very nice
introduction to the musical world of Milosz Skwirut, which offers great
compositions and excellent playing by his cohorts, rising high hopes for his
future ventures!
Jerzy Małek - trumpet, flugelhorn
Radek Nowicki - tenor saxophone
Piotr Wyleżoł - piano
Aga Derlak - piano
Max Mucha - bass
Sebastian Frankiewicz - drums
This is the eighth album by Polish Jazz trumpeter/composer Jerzy Małek, recorded in a classic Jazz quintet setting with saxophonist Radek Nowicki, pianists Piotr Wyleżoł or Aga Derlak, bassist Max Mucha and drummer Sebastian Frankiewicz. The album presents seven original compositions, all by Małek.
Stylistically the music is all
within melodic Jazz mainstream, close to the American Jazz tradition, quite
atypical to the contemporary Polish Jazz scene, which is more modernistic and
experimental. That said, the music is wonderfully crafted and perfectly
executed by seasoned musicians and sound every bit as good as the best of what American
Jazz has to offer, proving again that Polish Jazz deserves to be completely
free from any inferiority complexes in comparison to what is happening across
the pond.
Małek has a brilliant ability to
weave perfect tunes, all of which are well rounded and based on coherent
melodic themes, especially so with his marvelous ballads. On the whole his
compositions are truly classic examples of post Bebop idiom at its finest. Although
not very innovative, this kind of music is still perfectly valid and has many
followers the world over and albums like this are a perfect fit to their bill
of fare.
Of course Małek is also a
wonderful trumpeter, with perfect skills and intelligence, which guides him to
avoid empty flashy displays of technique. His playing is always soulful and heartfelt,
and a true pleasure to listen to. The other quintet members are all seasoned
veterans and even the young Aga Derlak, who plays on two tracks, does an
excellent job and showcases the next generation of the Polish Jazz stars.
Overall this is a perfect mainstream
Jazz album in every respect, full of wonderful music and perfect musicianship,
which should completely satisfy all connoisseurs of that idiom regardless of
their geographical location. It is also an excellent example of the quality of
Polish Jazz and the abilities of Jerzy Małek as a composer and a trumpeter, which
he earned fair and square by hard work and a heap of talent. Well done!
