This is the third album by Polish Jazz drummer/composer Piotr Budniak and his ensemble called Essential Group, which on this album is a quintet and includes also saxophonist Wojciech Lichtański, pianist Kajetan Borowski, bassist Piotr Narajowski and as guest Czech guitarist David Doružka. The album was recorded live and presents five original compositions, all by the leader.
Musically the album continues
the path set by the earlier recordings by Budniak, presenting excellent
compositions well within modern melodic mainstream, performed with vigor and technical
proficiency. Lichtański and Borowski have been with the ensemble since its
inception and together with Budniak constitute the core of the group, which is obviously
well solidified. The new young bassist has a very though pair of shoes to fit,
filling in for the original member of the ensemble, the excellent Alan Wykpisz,
but manages to catch up nicely. Doružka is a very accomplished player and his
role on this album proves his versatility and skill, again filling in for the
original member of the ensemble Szymon Mika.
Once again the focus of the
album is on the excellent compositions by the leader, which present a diverse
palette and a wonderful sense of melody and harmony. The quintet performs the
music with grace and elegance, but without any extravagant solo excursions,
which is all for the best.
On the down side the sound
quality of the live recording is rather problematic, which limits the pleasure
of listening to the music. It is not entirely sure if this album is a formal
release or just a promo release added to the Polish Jazz Forum magazine, but in
any case sound quality is a crucial part of any recording and in this case it
is simply not up to par with the quality of the music. Overall this is another
injection of good Jazz compositions by Budniak and excellent playing by his
ensemble, less formally packaged and recorded, but nevertheless very enjoyable.
Album "Spontaneous Soundscapes" to kolejny w ostatnich latach dowód na bliską relację katalońskiego pianisty Agustíego Fernándeza nie tylko z polskimi muzykami, ale także rodzimym rynkiem wydawniczym. Płyta, która ukazała się w katalogu oficyny Not Two Records, stanowi zapis spotkania Fernándeza z basistą Rafałem Mazurem i trębaczem Arturem Majewskim na scenie krakowskiego klubu Alchemia, choć bez udziału publiczności. Zarejestrowali tam w pełni improwizowany set, złożony z tytułowych "spontanicznych pejzaży dźwiękowych", w których każdy z biorących udział w sesji artystów się specjalizuje.
Po album sięgnąłem już po tym, gdy słuchałem ich – wraz z Albertem Cirerą i Ramonem Pratsem – w ramach grupy Liquid Quintet na ubiegłorocznym festiwalu Ad Libitum. Zatem nie tylko wspólnota zapatrywań na to, co Fernándeza, Mazura i Majewskiego interesuje w muzyce, ale i zdolność do wchodzenia w takim właśnie gronie w spontaniczne interakcje nie były dla mnie zaskoczeniem.
To powiedziawszy, należy dodać, że "Spontaneous Soundscapes" dostarcza niezliczonej ilości zaskoczeń jeśli chodzi o warstwę brzmieniową, energetyczną i dramaturgiczną. Słucha się tej organicznie powstającej i skrajnie abstrakcyjnej muzyki z zapartym tchem – jak przystało na inteligentnie wykonywaną sztukę improwizowaną. Mówiąc o inteligencji, mam na myśli proporcje i natężenie, w jakich każdy z artystów udziela się w kolejnych partiach nagrania, oraz ich mądre balansowanie między wsobnym skupieniem i niezależnością a żywiołową, grupową ekstrawersją.
W moim niedawnym wywiadzie z gitarzystą Marcinem Olakiem – jednym z polskich praktyków otwartej muzyki improwizowanej – powiedział mi on, że w odbiorze tego rodzaju sztuki pomaga obserwacja występujących artystów; inaczej dźwięki mogą być trudne do przyswojenia przez niewprawionego odbiorcę. W pełni zgadzając się z Marcinem, jestem również zdania, że na taką muzykę należy się po prostu z ufnością otworzyć. Wszak czy jej brak ewidentnej logiki, przewidywalnej narracji i łatwych odpowiedzi nie jest czymś, co w istocie cechuje fascynujący świat, który nas otacza? Przy takim podejściu może się okazać, że swobodna improwizacja jest czymś o wiele bliższym wnętrzu odbiorcy, aniżeli nieskazitelne artystyczne produkcje.
This is the fifth album by American guitarist/composer Dan Phillips and his trio with Polish (resident in US) bassist Krzysztof Pabian and American drummer Timothy Daisy, for whom this is the debut recording with this trio. The album presents seven pieces, five of which were composed by Phillips and two are improvisations attributed to all the trio members.
The music is clearly highly improvised, but maintains some basic structure and melody contents, which makes it very accessible in spite of its free spirited nature. The themes are clearly stated at the onset of each of the composed tunes and then expanded into the Free realm, with an impressive trialogue between the trio members.
Due to the clear and non abusive tone produced by the electric guitar, the bass and drums are clearly audible and the listener is able to enjoy their contributions in full. Phillips uses a lot of echo and reverb which give his guitar an eerie but attractive tone, which resembles early John McLaughlin's recordings made almost half a century earlier.
Pabian's bass is a dominant ingredient of the music, laying the foundation upon the music slides elegantly. Daisy provides a rhythmic barrage, powerful but subtle, which manages not only to keep the music clicking but also ornaments it polyrhythmically. The trio manages to create a typical "less is more" intimacy, which works very effectively, creating an aura of delicate probing in parallel to the melodic lines. Even the freely improvised pieces manage to be deeply expressive and avoid the chaos which such music often falls victim to.
Overall this is a highly original music, which offers superb musicality and a unique sonic experience, which should keep the hordes of guitar players out there licking their lips nervously. Both artistic and professional at the core, this music is a reflection of the Chicago based American progressive/avant-garde scene, which is an oasis of Jazz exploration on the great American desert. Wholeheartedly recommended!
This is the second album by young and upcoming Polish Jazz pianist/composer Mateusz Gawęda, recorded with the same trio that was featured on his debut album with bassist Alan Wykpisz and drummer Grzegorz Pałka. The album presents seven original compositions, all by the leader.
Gaweda managed in a relatively
short span of time to establish a respectful position on a local Jazz scene,
both as a musician/composer and a colorful personality, which is a magnet of
attention. His unique music and performances as well as his flamboyant dress
code and glitzy/ritzy looks create a figure, which might have just stepped
out form a black & white Hollywood gangster movie, in the best meaning of
the idiom of course: elegant, stylish, charismatic and unmistakably himself.
Almost the same metaphor
applies to his music, which slowly but consistently keeps metamorphosing into a
unique personal style and musical approach, unlike anything else currently
present on the Polish Jazz scene, which of course is quite phenomenal,
considering how vital, diverse and full of talent that scene is in the last
couple of decades. Gawęda's music is further and further moving away of the
conventional Jazz idiom, creating a contemporary fusion of Jazz tradition with
modern classicism, electronics and ambient music. Although recorded in a
classic piano trio format, the powerful and imaginative music manage to
overcome the limitation of the trio and with a slight help from electronic
devices simply breaks away into new territory.
Of course the music is still
full of the typical Polish melancholy and lyricism, not only within the melodic
themes, but in the entire sonic expression the trio creates. Introvert,
reflective and mercilessly serious, the music is completely overwhelming and
stunning, but as usual in such cases requires truly attentive listening and
repeated listening to get to the true essence of it.
The individual performances by
the trio members are perfectly suited to the music of course. It is virtually
impossible for Gawęda to play any "better" that already demonstrated
on his earlier recordings, and therefore the focus on his role here should be
on the compositions, rather than on his playing, which is simply stupendous, as
always. It is really heartwarming to see the progress of Wykpisz, who is
another example of a young lion charging the Polish Jazz scene with amazing
consistency and talent, able to play anything between Swing and Avant-Garde
with the same strike of brilliance. Pałka, of the same generation, plays no
less spectacularly, showing what it means to play the drums rather than just
keep time.
Overall this is a brilliant and
highly rewarding piece of complex, but elegant and awe-inspiring music, which
truly expands the Jazz idiom and which deserves both praise and attention. It
is also another milestone album on the Polish Audio
Cave label, which in the
last four years managed to release some of the best Polish Jazz albums, consistently
maintaining the highest possible level of artistic achievement. Well done and
hats off!
François Carrier - alto saxophone, chinese oboe Rafał Mazur - bass guitar Michel Lambert - drums
The Joy Of Being
NBCD 97
By Andrzej Nowak
Jeśli pamiętacie album "Oneness" tego samego tria, wydaną w roku ubiegłym przez FMR Records, to wiedzieć winniście, że płyta, która w tej właśnie chwili krąży w naszym odtwarzaczu, została nagrana w tej samej krakowskiej Alchemii dokładnie … 24 godziny wcześniej! Koncert zaczyna się w obecności delikatnego tembru saksofonu altowego, niezwykle precyzyjnej marszruty akustycznej gitary basowej i zmienno-okrężnego bębnienia. Płyta "Radość Istnienia" to jakby kolejna pocztówka z wiecznej podróży Carriera i Lamberta po świecie muzyki improwizowanej. Dwóch dzielnych kanadyjskich muzyków, którzy zgodnie z zapisami swojego czarownego, zapewne czerwonego kajeciku, w każdej destynacji mają swojego człowieka do wspólnego grania. W Polsce tym kimś jest Rafał Mazur.
Muzyka tria to swobodna, luźna, ale wyważona i jakże konsekwentna improwizacja. Płynny flow basu akustycznego Mazura dobrze robi kanadyjskiemu duetowi – spaja, podpowiada, gwarantuje ciągłość narracji na wypadek zawieszenia opowieści bez podania jasnej przyczyny, co temu akurat saksofoniście zdarza się raz po raz. Tu dzieje się tak choćby w trakcie 6 minuty pieśni otwarcia. Z drugiej strony wszelkie próby eskalacji napięcia dramaturgicznego, generowania dodatkowych porcji emocji na scenie świetnie budują jakość całego nagrania. Carrier większość czasu operuje na alcie, ale gdy okazjonalnie sięga po obój w dynamicznych pasażach (z ciekawym, matowym brzmieniem), dodaje błysku swej muzyce. A Mazur, niczym precyzyjna maszyna, która napędza drummera, stymulując kolejne galopady całego tria.
Drugi odcinek zaczyna się stosunkowo spokojnie, z odrobiną cytatów z hymnicznego Aylera. Kunszt i wyobraźnia są bez wątpienia zaletami saksofonisty, ale bodaj największym jego atutem jest poziom dobrze rozumianego rzemiosła artystycznego. Lambert goni za jego pomysłami, a Mazur jakby tkał pajęczynę powiązań między Kanadyjczykami – gęstą, soczystą, wielobarwną sieć. Z drugiej strony każdy podmuch w tubie saksofonu dodatkowo napędza poszczególne fazy improwizacji, choć ona sama nie zawsze jest jakoś szczególnie ognista. Dużo w niej przestrzeni, swoistego, artystycznego stoicyzmu, ogłady i wyrafinowania. Free improv z dużą dawką rozwagi. Na finał szczypta dynamizmu na werblach i tomach.
Trzeci epizod tryska dynamizmem, ekspresją, ogniem wysoko zawieszonego altu. Choć amplituda emocji na scenie zdaje się być nieco przewidywalna. Po każdym ataku niezwłocznie przechodzi czas na tłumienie emocji i gojenie ran. Tu świetnie odnajdujemy – po raz kolejny – robotę Mazura. Jakby ustawiał partnerów po kątach. Regularne zawieszanie opowieści przez Carriera stwarza polskiemu muzykowi dodatkową przestrzeń na śmiałe popisy instrumentalne i dodajmy – ani jeden centymetr sześcienny tejże nie jest tu trwoniony.
Czwarty, na zasadzie kontrastu, znów płynie na starcie spokojnym altem. Spirala narracji nakręca się dość ślamazarnie, jakkolwiek wszystko dzieje się w aurze świetnej komunikacji pomiędzy muzykami. Sama muzyka płynie bowiem na tyle wartkim strumieniem, że recenzent nie potrafiłby wskazać fragmentów koncertu, które na etapie produkcji można byłoby pominąć bez szwanku dla obrazu całości. Ten akurat odcinek nagrania ewidentnie ciągnie do przodu para Mazur-Lambert, która wytycza cel i nie spuszcza z tonu ani na moment. Alt biegnie za nimi w podskokach.
Muzycy wciąż opowiadają nam jakby tę samą historię (właśnie wystartował odcinek piąty). Poszczególne epizody różnią się detalami, poziomem intensywności czy też rozkładem akcentów solowych, proporcjami natężenia altowego zaśpiewu i chwilami zmysłowej gry sekcji rytmicznej. Niedopowiedzenia Carriera, często w estetyce późnego Joe McPhee, z jednej strony czasami burzą ład improwizacji, z drugiej zaś prowokują sekcję do ciekawych wycieczek. Suma plusów dodatnich i ujemnych czyni jednak całość w pełni akceptowalną dla recenzenta. Tu, w okolicach 8 minuty dzieją się wyłącznie dobre rzeczy. Choćby doskonała ekspozycja oboju, czyniona na bazie solowych popisów Mazura.
Wreszcie sam finał koncertu. Powraca blask Aylera, także trochę zbyt mocno tłumionych emocji w tubie altu. Szczęśliwie sekcja nie jest w nastroju do marudzenia. Drobne zaczyny transu na gryfie basu, celny drumming, wreszcie wykwintne pasaże saksofonu sprawiają, iż to właśnie finał koncertu uznać należy za jego najlepszy fragment. Na ostatniej prostej balladowe, kołyszące niemal wybrzmiewanie.
This is the debut album by the Polish Jazz duo comprising of trumpeter/composer Piotr Schmidt and pianist/composer Wojciech Niedziela. The album presents twelve original compositions, nine by Niedziela, two by Schmidt and one co-composed by them both.
Separated by a generation gap
(Schmidt born 1985 and Niedziela born 1961), they share not only their Silesian
roots, but first and foremost their deep love of Jazz music. This quite
unexpected duo brings Schmidt back to his Jazz roots, which he partially
abandoned lately in favor of more electric endeavors, but proves that he is
definitely able to play almost completely traditionally.
The music is deeply rooted in
the Polish Jazz idiom, with melancholic and lyrical themes, delicately and
subtly performed in perfect harmony and concord by these two superb musicians.
They manage to create a full musical experience, which perfectly holds water,
emphasizing the beauty and sincerity of the musical contents.
The age and stylistic
differences out the window, they simply perform as one symbiotic entity,
complementing each other wonderfully. Schmidt's acoustic trumpet sound is
refreshing and he wisely does not avoid committing small
"imperfections", which add a charm to the proceedings and testify as
to its spontaneity and authenticity. Niedziela, in charge of the harmonic
background and musical flow, is beautifully minimalistic and avoids being
overbearing. The music is perfectly balanced between the two instruments and is
a pure pleasure to listen to from start to finish.
Overall this is a quiet,
contemplative album, which in spite of its apparent minimalism is full of
wonderful music, which is performed with elegance and deeply aesthetic devotion.
For lovers of melodic mainstream Jazz, which is able to make the listener think
out of the box, this album is an absolute must. Lush, velvety and sensuous,
this is a small gem of an album, which happens only once in a blue moon.
Wholeheartedly recommended!
This is the debut album by a jazz quartet led by American guitarist/composer Dan Phillips, with trombonist Jeb Bishop, Polish (resident in US) bassist Krzysztof Pabian and drummer Timothy Daisy. The album presents four original compositions, two by the leader and two improvised pieces co-credited to all four members of the quartet. Philips, Pabian and Daisy recorded several albums together as a trio but this is their fist recording in the quartet setting.
The music is very diverse and moves between melody based contemporary Jazz/Fusion and Improvised Music. The presence of the trombone shifts the music more towards Jazz, in comparison to the a.m. trio recordings, that have a tendency towards Fusion. The two lengthy improvised pieces are typical group improvisations, which allow for solo statements and duo, trio and quartet conversations, which develop spontaneously, at times entering a hypnotic groove stage.
The album enables all four players to display their individual statements, which are impressive, as well as showcase excellent team work, and altogether is a good example of contemporary Jazz, which refuses to stay within the boundaries set by the Jazz tradition and offers cross-genre fertilization. The rhythm section is given an equal status within the quartet and contributes equally, both on the compositional and instrumental levels. Overall this is an interesting album, which is worth investigating by the open-minded Jazz enthusiasts, who are ready to make an intellectual effort while listening to music, in order to embrace it. Well done!
Łukasz Ojdana - piano
Maciej Garbowski - bass
Krzysztof Gradziuk - drums
Verneri Pohjola - trumpet
Samuel Blaser - trombone
City Of Gardens
FSR 08/2018
By Krzysztof Komorek
Trio RGG to formacja niezwykle aktywna, zarówno na niwie koncertowej, jak i wydawniczej. I chociaż dość długo czekamy już na studyjną płytę zespołu, to grupa regularnie rekompensuje swoim fanom to oczekiwanie interesującymi kolaboracjami scenicznymi. Na tyle oryginalnymi i ciekawymi, że często rodzą się z nich płyty, które później nierzadko podbijają jazzowe podsumowania kolejnych lat. Taki właśnie album uświetnił swoją premierą tegoroczny Międzynarodowy Dzień Jazzu. Kilka miesięcy temu na scenie katowickiego Miasta Ogrodów, podczas 12 edycji Silesian Jazz Festival, Łukasz Ojdana, Maciej Garbowski i Krzysztof Gradziuk spotkali się z Vernerim Pohjolą i Samuelem Blaserem. Dwóch znakomitych, wszechstronnych instrumentalistów dołączyło do polskiego tria w ramach inicjatywy "Contemporary Sonus" – artystycznej idei, pomysłu kreującego autorską wizję muzyki współczesnej, odwołującą się między innymi do twórczości Oliviera Messiaena.
Pohjola to jeden z najciekawszych obecnie fińskich muzyków. Syn kultowego w Finlandii rockowego basisty Pekki Pohjoli (któremu nota bene poświęcił swój poprzedni album), często współpracuje z polskimi jazzmanami. Grywał już także z RGG, inaugurując między innymi wspominany cykl koncertów pod hasłem "Contemporary Sonus". Pochodzący ze Szwajcarii Samuel Blaser należy z kolei do najbardziej cenionych puzonistów jazzowych na świecie. Ma w swojej dyskografii nagrania z legendami jazzu i również regularnie odwiedza Polskę.
Trwająca nieco ponad godzinę płyta "City Of Gardens" zawiera pięć nowych kompozycji podpisanych przez basistę Macieja Garbowskiego. Choć założenie projektu, a także improwizatorska renoma całego kwintetu pozwala raczej mówić o kompozytorskich ideach, będących zalążkiem późniejszych koncertowych działań. Ot, choćby finałowy "Rarum" to premiera więcej niż stuprocentowa - utwór po raz pierwszy, bez wcześniejszych prób, wykonany został właśnie podczas koncertu po to, by jak najdobitniej uwypuklić przenikanie się elementów i ducha kompozycji oraz improwizacji.
Czy więc "City Of Gardens" znowu wedrze się do zestawień najlepszych płyt roku? Myślę, że ma ku temu wielkie szanse. Już choćby z racji ekscytującego składu muzyków. Bo chociaż nazwiska same nie grają, a zestawienia "all stars" kończą się czasem niewypałem, to trio RGG dobrało gości do tego występu w sposób przemyślany i niezwykle celny. Dając im do ręki oręż w postaci znakomitych kompozycji, napisanych z myślą o tych właśnie, konkretnych muzykach i – co zaznacza zespół w nocie wprowadzającej – mających podkreślić zarówno indywidualizm każdego z bohaterów wieczoru, jak i ich umiejętności zespołowego współdziałania.
Moje serce na ogół chętniej zwraca się ku projektom bliższym mainstreamowemu idiomowi. Jednak album RGG jest fantastycznym przykładem dzieła, które potrafi przekonać do muzyki improwizowanej. Zaintrygować, zachęcić do podążania za muzykami w ich eksploracjach. Fascynuje zróżnicowanie tego, co dzieje się w poszczególnych utworach. Trudno i z lekka niesprawiedliwie jest wyróżniać przy tak dobrej i równej płycie któregokolwiek z muzyków. Muszę jednak wspomnieć, że już po raz kolejny niezmiernie przypadło mi do gustu, czasem wręcz zachwyciło to, co zaprezentował Łukasz Ojdana.
RGG lubi "opakowywać" swoje produkcje w intelektualną otoczkę (stwierdzam to bez cienia ironii). Przywoływać cytaty, podpierać się traktatami filozoficznymi. Przyznaję, że z początku podchodziłem to tych zabiegów z dużym sceptycyzmem. Daje się jednak dostrzec, że nie są to li tylko zabiegi marketingowe. Że mamy do czynienia z konsekwentnym stosowaniem w praktyce wszystkich tych odniesień. Że cytując "Music And The Creative Spirit" Lloyda Petersona, muzycy nie składają gołosłownych deklaracji. Że w tym wszystkim chodzi o dbałość dotyczącą najdrobniejszych nawet szczegółów – jak choćby tytuły utworów, nieprzypadkowe, pozwalające na lepsze odczytanie ich treści. Wreszcie, że te – z pozoru drobiazgi – pozwalają mi być nie tylko biernym odbiorcą dźwięków, ale skłaniają do zastanowienia, przemyślenia sensu tego, czego doświadczyłem.
This is the third album by Polish Jazz trio called Confusion Project, led by pianist/composer Michał Ciesielski, with electric bassist Piotr Gierszewski and drummer Adam Golicki. The album presents an eleven part suite, which is based on a concept story of Naturalist motif, composed and arranged by the leader. The album, which was recorded at the Monochrom Studio and engineered by Ignacy Gruszecki, offers a superb sound quality, which should delight the Hi-Fi enthusiasts.
The music is deeply melodic and
only marginally belongs to the mainstream of the Jazz idiom, although it does
include a substantial element of improvisation. It could be also considered as
Progressive Rock, Fusion or contemporary Classical Music and better yet an
amalgam of all these genres. Since the music is performed by a piano trio the
obvious focus is on the leader, who dictates the dynamics and the flow of the
suite and is also the principal improviser.
The rhythm section stands
shoulder to shoulder with the leader, providing the harmonic and chronometric basis
of the music, but also soloing quite effectively, although sparingly. The
smooth electric bass lines are ideally suited to the music, at times providing
a very effective Groovy, almost Funky feel. The trio is perfectly matched up
and synchronized up to the tiniest detail and sounds like one perfect musical
unit.
Overall this is a most
enjoyable piece of music, which can be appreciated by a wide range of
listeners. It is full of wonderful melodic themes and offers a coherent
development of the themes, which constitute the entire suite. Although on the
lighter side of the music spectrum, it is honest and elegant and above all
highly professional and definitely inspired.
It seems that Confusion Project
found a niche they wish to operate within, which offers beautifully crafted and
highly melodic music, which offers to please rather than challenge the
listener, without compromising an iota of their musical integrity. This is
definitely a legitimate and highly rewarding modus operandi. Enjoy!
Emil Miszk - trumpet
Piotr Chęcki - tenor saxophone
Kuba Więcek - alto saxophone
Paweł Niewiadomski - trombone
Szymon Burnos - piano
Michał Zienkowski - guitar
Konrad Żołnierek - bass
Sławomir Koryzno - drums
This is the debut album as a
leader by young and upcoming Polish Jazz trumpeter/composer Emil Miszk, who
has made a significant mark on the local scene lately. On this album he leads
an impressive octet, called Sonic Syndicate, which also includes saxophonists
Piotr Chęcki and Kuba Więcek, trombonist Paweł Niewiadomski, guitarist Michał Zienkowski, pianist Szymon Burnos, bassist Konrad Żołnierek and drummer
Sławomir Koryzno. The album presents seven original compositions, all by the
leader.
The stunning music consists of
some of the most original Jazz compositions I have heard in many years. Miszk
uses brilliantly the power of the octet, which has almost the strength and
possibilities of a Big Band/Orchestral scale, to express his complex, suite
like compositions, which are all multilayered, with twisted melody lines and
constant tempi changes, but which in spite of their devilishly clever intricacy
sound completely coherent and complete. The music moves between melodic
statements of the composed themes and almost Free Form mini-improvised
passages, presenting a fresh and invigorating approach to Jazz composition,
which is simply phenomenal. At times the music ventures into the Brass Rock
approach, fondly remembered from the work of ensembles like Chicago and Chase
(and many more), but of course is completely brought up to date and modernized.
All the members of the octet
are of course radiant instrumentalists, who are able to execute the convoluted
and challenging twists and turns of the music spotlessly. The music calls
mostly for an ensemble/orchestral sound and presentation, which means that
individual soloing, is not the focus of this music, but rather creating sound
vistas that require discipline and collaboration by all the participants; which
of course does not exclude some blood-curdling solo work by the leader and
others and surprising Rocky guitar statements by Zienkowski.
This music is also the epitome
of European Jazz, being completely open to all musical styles and influences,
managing to amalgamate them in a perfect way. There is a lot of tradition here,
some conscious and some subconscious, but absolutely no stagnation or
repetition. This is exactly what European Jazz aesthetics is all about –
experiment and elegance, good taste and talent. This kind of music can probably
only be made in Poland.
Any attempt to describe this
beautiful piece of music is of course completely futile and does not replace
the experience of listening to it, which of course I absolutely recommend. It
is very rare that a debut album of this magnitude appears and usually it
happens only once or twice in a given year, and for 2018 this is definitely it.
Absolutely not to be missed!
