Hanowska/Karnowski - Fika (2019)

Hanowska/Karnowski

Olga Hanowska - violin, flute, bells, kalimba, electronics, field recording
Marcin Karnowski - drums, percussion, handpan, kalimba, cymbals, shruti box, field recording

Fika

PRIVATE EDITION 2019

By Krzysztof Komorek

Zaledwie 38 minut trwa album „Fika” Duetu Olga Hanowska/Marcin Karnowski. Mieści za to w sobie aż czternaście utworów. W zdecydowanej większości - muzycznych miniatur. Zaledwie jedna przekracza cztery minuty, za to aż dziewięć nie trwa nawet trzy. Oryginalność album podkreśla bogate instrumentarium użyte przez artystów. 

Choć mówimy tu o dziele muzycznym, to nie użyłem określenia „muzycy” celowo, by uwydatnić uniwersalność artystycznych działań Olgi Hanowskiej i Marcina Karnowskiego. Ona skrzypaczka, improwizatorka, działająca na polu edukacyjnym, pisząca scenariusze. Jej muzyczne zainteresowania sięgają od muzyki ludowej, po transową. Ma także na koncie intrygujący, solowy album „Sny panny z wanny”. On zaangażowany w liczne kooperacje muzyczne, współpracujący z muzykami w wielu krajach - zarówno podczas koncertów, jak i w czasie sesji nagraniowych. Ma równie szerokie zainteresowania i pole działań, jak duetowa partnerka. Z jego nieoczywistych osiągnięć warto wspomnieć współtwórstwo historyczno-muzycznego słuchowiska „Mapy Czasu”. 

By „Fikę” dobrze poznać i zrozumieć, trzeba poświęcić jej te kilkadziesiąt minut bez żadnych przerw, bez rwania na kawałki. Potraktować ją jako ciągłą opowieść, a może raczej jako rozmowę dwojga osób. Dialog, któremu przysłuchujemy się z boku, niczym intruzi, choć za cichym przyzwoleniem jego uczestników. Dialog pełen emocji, zaskoczeń, zmian nastrojów.

Całość zaczyna się „Odliczaniem” z rzewnym brzmieniem skrzypiec i subtelnym podkładem kreowanym przez Marcina Karnowskiego. Podobne w nastroju jest następne nagranie „Raz dwa trzy”, a dwa kolejne - „…” i najdłuższe na albumie „Dziewczyna patrzy” - atakują elektroniką i ambientowymi brzmieniami. Ale już „Z zamkniętymi oczami” wraca ku początkowym klimatom. One właśnie dominują przez większość wydawnictwa i muszę przyznać, że takie oblicze duetu najbardziej mi się podoba. Fragmenty, które starają się w miarę równo wyważyć obecność obojga z Artystów. Kolejny raz gdzieś w meandrach muzycznego świata udało się odnaleźć cos wyjątkowego. „Fika” jest bowiem bez wątpienia jedną z najoryginalniejszych i najciekawszych produkcji roku 2019.

Immortal Onion – Ocelot Of Salvation. Live In Sopot (2019)

Immortal Onion

Tomir Śpiołek - piano, electric piano
Ziemowit Klimek - bass, moog
Wojciech Warmijak - drums

Ocelot Of Salvation. Live In Sopot

PRIVATE EDITION


By Adam Baruch

This is the second album by the young Polish Jazz piano trio called Immortal Onion, which consists of pianist Tomir Śpiołek, bassist Ziemowit Klimek and drummer Wojciech Warmijak. The album was recorded live and presents the same eight compositions that appeared on the debut album and one bonus composition, which was released as a single before the debut. All the music is uncredited and is therefore assumed to be co-composed by all three musicians.

These live renditions of the material from the debut album, which was recorded more than a year before this album was recorded; are basically quite similar to the original and therefore one can wander if they justify another release, but that is of course up to the musicians. The instrumentation on this album is expanded by the use of electric piano in addition to the acoustic piano and the use of Moog by the bassist, in addition to acoustic and electric basses, which basically means that the clean, purely acoustic sound of the debut was extended to include electronics, which more or less reflects the general trend among the new generation of young Jazz players these days.

The music is already discussed in my review of the debut and there is not much I can add except of course that the Fusion and even Prog undercurrents of the music are even stronger and more explicit here. Overall this is quite unique music, which surely appeals to the younger generation of Jazz/Fusion listeners, and which offers ambitious music that easily defends its qualities in the live version, and builds up interest in new material and next album by the group. Definitely worth investigating!

Alfons Slik – Nie Przejmuj Się (2019)

Alfons Slik

Grzegorz Tarwid - piano, voice
Szymon Gąsiorek - drums, voice

Nie Przejmuj Się

LOVE & BEAUTY 06





By Adam Baruch

This is the debut album by Avant-Garde Polish Jazz duo Alfons Slik, consisting of pianist / composer Grzegorz Tarwid and drummer/composer Szymon Gąsiorek. The album presents nine original compositions, three composed by Tarwid, two by Gąsiorek and four co-composed by them both. In addition to the obvious piano and drums the duo utilizes some spoken word parts on three of the tracks, which are on the borderline of Jazz & Poetry/Rap.

The music is everything the listeners familiar with the work of these two brilliant young musicians (separately and collectively) might expect, and beyond. Although definitely unconventional and innovative, and therefore Avant-Garde, the music is not missing some melodic touches and coherent continuity. The total playing time of just under half an hour is a wise decision in this case as the intensity and diversity of the musical content is mercilessly multifarious and complex.

Piano and drums duet is surely not a typical musical setting, especially when both instruments receive a completely equally important role within the music. The dialogue the two partners are able to develop herein is truly spectacular and rarely present elsewhere.

Overall this is a fascinating musical adventure, which stands apart from most Avant-Garde projects in Polish/European Jazz. Paraphrasing on an old slogan, this is Avant-Garde with a human face, which rather than alienating the listener tries to bring him into the music and embrace it. This little gem is absolutely wholeheartedly recommended!

Kuba Stankiewicz – Inspired By Roman Statkowski (2019)

Kuba Stankiewicz

Kuba Stankiewicz - piano
Daniel Rotem - tenor & soprano saxophones
Darek Oleszkiewicz - double bass
Tina Raymond - drums

Inspired By Roman Statkowski

ANAKLASIS 008


By Adam Baruch

This is an album by Polish Jazz pianist/composer Kuba Stankiewicz, recorded in a classic quartet setting with Israeli saxophonist Daniel Rotem, Polish (resident in US) bassist Darek Oleszkiewicz and American drummer Tina Raymond. The album presents seven tracks, which are arrangements of music by the Polish Classical composer Roman Statkowski, based on the motives from his opera "Maria".

This album is a logical follow up to the three albums by Stankiewicz, recorded and released between 2014 and 2017, which were dedicated do commemorate the three great Polish/Jewish composers, who achieved fame and glory in the US and together created a huge part of the repertoire, which is now considered as "Jazz standards": Victor Young, Bronisław Kaper and Henryk Wars. I had the immense pleasure to belong to the "inner circle" of people behind creating this spectacular tribute, by writing the liner notes to the "The Music Of Victor Young" (the first of the three albums) and consistently presenting the music as part of the Singer Jazz Festival, of which I am the Music Director. Last year (2019) I also had the pleasure to present the music on this album as well.

During his background research on Young, Kaper and Wars, which was done with incredible seriousness, dedication and commitment, Stankiewicz discovered that both Young and Wars studied composition with Statkowski at the Warsaw Music Academy, which led him to discover the music of Statkowski, who sadly was almost completely forgotten in time. Not surprisingly the decision to pay tribute to that fabulous music was born and resulted in recording of this album.

Polish Jazz fans familiar with the achievements of Stankiewicz know exactly what to expect form this album, as his proven record can be equaled by only very few of his contemporaries. The music is full of elegance, grace and above all deep sensitivity, which proves that the transformation of Classical music into the Jazz idiom can be done without compromising any of its components. Stankiewicz touches the piano keys as if making love with the instrument and his inner aesthetic is simply astounding. As expected, the rest of the quartet members are all first rate players, who prove to be ideal partners in creating this wonderful piece of music.

Piano Jazz lovers, serious music connoisseurs and Stankiewicz fans will love this music to bits and many probably already bought this album (despite the unattractive cover art). Ideal listening in times the world is being quarantined, since music knows no limitations!

Backspace [augmented] - AD_DA (2019)

Backspace [augmented]

Łukasz Czekała - violin, electronics
Zbigniew Chojnacki - accordion, electronics
Marcin Albert Steczkowski - cornet

AD_DA

HEVHETIA 0188


By Adam Baruch

This is the debut album by Polish experimental/Avant-Garde duo Backspace, which comprises of violinist Łukasz Czekała and accordionist Zbigniew Chojnacki, who both also employ extensively live electronics in their music. On this album the duo was expanded (or "augmented") to a trio with the addition of cornetist Marcin Steczkowski. The album, recorded live (and unedited), presents four extensive pieces, which are not specifically credited and are assumably spontaneously co-created by the participants.

Chojnacki appeared like a comet on the Polish Jazz/Avant-Garde firmament just a few years ago, but his extraordinary talent and virtuosic performances on the accordion, a sadly much neglected instrument in Jazz and experimental music, earned him an almost instant stardom, despite his youthfulness. I have followed closely his development both as a recording artist and live performer from the onset of his career and invited him to perform a solo concert during the Singer Jazz Festival in 2017. In the process I witnessed his rapid metamorphosis from a timid wunderkind to a full blown and mature sound magician.

Another aspect of his development over time was the growing involvement with electronic sound devices, which gradually overshadowed the acoustic sound of the accordion and become almost completely a wall of synthesized sound effects, often completely detached from any straightforward melodic substance. And yet this accordion/electronics fusion, which might have caused some of his early admirers to stay behind, developed into a new phantasmagoric instrument that places Chojnacki right along the leaders of the pack.

However, in the company of Czekała and Steczkowski, who create a plethora of exquisite melodic passages, both brief and prolonged, his role as integrator and supplier of the sound layers behind the violin and cornet "soloing" is absolutely stunning. Listeners expecting to hear any unambiguous accordion on this album will be obviously disappointed, but there are plenty of brilliant passages created by Chojnacki. The performance of the trio is absolutely mesmerizing and offers a perfect model of what one might expect from contemporary electro-acoustic music. For the entire duration of the album there is an intimate closeness between the performers and the listener and a calm, wonderful warmness of co-existence. The interplay and coordination between the trio members is nothing short of being telepathic. I hope my attention to the role of Chojnacki in this recording does not overshadow the contributions of Czekała and Steczkowski, which are of course equally important.

Overall this is an absolute brilliant piece of contemporary music, cross-genre and beyond classification, which shows the way and explores uncharted territory, offering a non-aggressive, cohesive and aesthetically pleasing piece of modern sound Art (since calling it just music might not do it justice). There is almost nothing else I could recommend as warmly as this gem!

Wojtczak/Piotrowicz - Plastic Poetry (2019)

Wojtczak/Piotrowicz

Irek Wojtczak - tenor & soprano saxophones
Kamil Piotrowicz - piano

Plastic Poetry

HOWARD 3




By Maciej Krawiec

Muzyka improwizujących duetów ma w sobie szczególny potencjał. Na gruncie takiego tête-à-tête uczestnicy mają zwykle szansę w większym stopniu odsłonić swe przemyślenia i emocje, aniżeli odbywa się to w przypadku większych grup. Nagrać album w duecie to przy tym wyzwanie – pytanie brzmi bowiem, jak działać, by przestrzenie zazwyczaj zajęte przez mnogość głosów wypełnić raptem dwoma. 

Odpowiedzi bywają różne. Można na przykład, jak niedawno zrobili to Olo Walicki i Jacek Prościński na albumie "LLovage", technologicznie mnożyć głosy i fantazyjnie ubarwiać ich brzmienia. Inną metodę działania przyjęli Irek Wojtczak i Kamil Piotrowicz, którzy na płycie "Plastic Poetry" postawili na całkowicie akustyczną grę. Piotrowicz, który jest również – jako szef oficyny Howard Records – wydawcą albumu, w wywiadach na jego temat mówił między innymi o tytule płyty. "Plastic Poetry" ma odnosić się do zestawienia tego, co sztuczne, plastikowe, z uduchowieniem, poetyckością, tajemnicą. To intrygujący tytuł, który koresponduje z zabarwioną kiczem wizualną stroną albumu – na tym polu bez wątpienia odbywa się tarcie estetyk.

Jeśli jednak chodzi o jej dźwiękową zawartość, nie wydaje mi się, by była to jakaś "muzyka kontrastu" czy ścierania się osobowości. Dominuje tu przyjazne porozumienie, wsłuchanie, afirmacja pomysłów partnera, twórcze ich rozwijanie, a jeśli dochodzi do kwestionowania, to dzieje się to raczej w dyplomatyczny sposób. Faktycznie pośród kompozycji zawartych na albumie pojawiają się emocjonalne dyptyki – gdy muzycy kursują między stanowczością a rozmarzeniem, srogością a uspokojeniem – ale te różnice wynikają z jakiegoś rodzaju porządku w ich dialogu, a nie zamierzonego przez nich operowania oksymoronami. 

Nie stronią przy tym od melodyjności czy ukłonów w stronę jazzowej tradycji (bebop, Komeda, Shorter), ale animują tę bądź inną konwencję żywym, ciekawym graniem. Piotrowicz bywa impresjonistyczny i poetycki, zdarza mu się śpiewać na fortepianie, choć tu i ówdzie przejawiają się jego skłonności do nerwowej dekompozycji, serializmu albo żartu – słychać u niego namysł, przekorę i świadomość stylu, które skojarzyć można z Piotrem Orzechowskim. Wojtczak również prezentuje wachlarz swoich zainteresowań: od delikatności i liryzmu po szorstki indywidualizm.

Sumę ich wysiłków określiłbym jako interesujące spotkanie otwartych na dialog, życzliwych sobie artystów. Mam jednak wrażenie, że ich muzyce przysłużyłyby się dłuższe, w większym stopniu improwizowane formy (na "Plastic Poetry" dominują utwory trwające niespełna cztery minuty), a także wyższa emocjonalna temperatura. Gdyby pojawiło się więcej tych kontrastów, o których mówił pianista, efekt pracy duetu byłby jeszcze ciekawszy. 

Olo Walicki/Jacek Prościński – LLovage (2019)

Olo Walicki/Jacek Prościński

Olo Walicki - bass
Jacek Prościński - drums

LLovage

GUSSTAFF 1908





By Adam Baruch

This is the debut album by Polish Jazz duo LLovage comprising of bassist/composer Olo Walicki and drummer/composer Jacek Prościński, who both use also electronics in addition to their "native" instruments. The album presents seven original compositions, five of which are co-composed by the duo and two are composed by Walicki.

Despite the seemingly limited scope of possibilities a basic rhythm section is able to utilize, this album proves that with a help of electronics and sampling, but more importantly talent and imagination, the duo is able to create a full fledged musical event. Although somewhat minimalistic and sketchy, the fact that the listener is left with the task of connecting the dots makes this music even more interesting.

There is a limited melodic content in this music, and yet it somehow makes perfect sense, combining the acoustic bass/drums sounds with the ambient synthesized sounds, which compliment each other splendidly. The music moves slowly, somewhat hesitantly, which creates an element of internal tension and expectation, keeping the listen on edge but without any nervousness involved.

This album is a great example of a steadily growing trend in European Jazz, which calls for combining contemporary electronics and other sound/recording techniques, many of which are based on utilizing the computer as a fully integrated instrument. This is happening not on the innovative Polish Jazz scene, but almost universally across Europe these days, and has a major impact on the "shape of Jazz to come", which can be hardly ignored today.

Overall this is a bold, fascinating and aesthetically beautiful offering, which is a treasure chest which opens up with each consecutive listening session; definitely a part of the "less is more" approach, which works here perfectly. I presume that conventional Jazz lovers might have a hard time embracing this music, but I highly recommend giving it a try. For the open-minded listeners, who are already familiar with the numerous adventures of Ambient/Electronic Jazz explorations, this album is a must.

Opla - Obertasy (2019)

Opla

Piotr Bukowski - guitar
Hubert Zemler - drums

Obertasy

ERSATZ 002





By Piotr Wojdat

Duet Opla tworzą muzycy związani z warszawskim środowiskiem do niedawna jeszcze skupionym wokół wytwórni Lado ABC. Gitarzysta Piotr Bukowski znany ze Stworów, Hokei czy Xenonów oraz perkusista Hubert Zemler, który oprócz solowych przedsięwzięć, ma na koncie mnóstwo zróżnicowanych pod względem stylistycznym projektów (m.in. Zebry A Mit, Slalom, Shy Albatross), podjęli próbę współczesnej interpretacji transowych oberków z polskiej wsi. Próba ta nie sprowadza się jednak do rekonstrukcji tradycyjnej muzyki ludowej, a jest przede wszystkim efektem śmiałego i nieoczywistego eksperymentu.

Punktem wyjścia do powstania albumu "Obertasy" była wymyślona przez artystów alternatywna rzeczywistość. Bukowski i Zemler najpierw zadali sobie pytanie, co by było, gdyby nie dotarły do nas komputery i instrumenty elektroniczne w rodzaju samplerów? Wyobraźnia zaprowadziła ich do ciekawych wniosków: muzycy z miast kontynuowaliby granie tradycyjnych oberków. Zarys intrygującego scenariusza na potrzeby "Obertasów" został zatem stworzony. Nie pozostało nic innego, jak nadać mu odpowiednią oprawę i wcielić go w życie. Efektem tego jest album duetu Opla wydany przez Ersatz Recordings, które z kolei jest odnogą krakowskiego labelu Instant Classic.

Już pierwsze odsłuchy wspólnego albumu Bukowskiego i Zemlera zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Nie znałem koncepcji i zamysłu artystów. Jedynie tytuł płyty oraz nazwy poszczególnych utworów sugerowały jakieś nawiązania do muzyki tradycyjnej. Byłem zatem pozytywnie zaskoczony, że oto mam okazję posłuchać muzyki, która zawiera... śladowe ilości folkloru. Co zatem stanowi o sile "Obertasów" i na co kładą nacisk artyści?

Muzyka nagrana przez Oplę naszpikowana jest silnym ładunkiem emocjonalnym i surową energią. Hubert Zemler z lekkością trzyma wszystko w ryzach, nadaje ton całemu przedsięwzięciu i dba o odpowiednią dynamikę poszczególnych utworów. Zazwyczaj używa do tego prostych środków i jest w tym bezbłędny. Piotr Bukowski z kolei wspina się na wyżyny swoich umiejętności. Brzmienie jego gitary jest brudne, ciężkie i hałaśliwe.

"Obertasy" to jedna z tych płyt, które zaskakują nieoczywistym podejściem do tematu polskiego folkloru. Artyści nie biegną za tłumem, zdecydowanie podążając własną, kreatywną drogą. Warto im w tym potowarzyszyć. Mocne wrażenia gwarantowane.

Jovićević/Miklós/Wójciński Trio - Informal Shapes (2019)

Jovićević/Miklós/Wójciński Trio

Jasna Jovićević - saxophone, bass clarinet
Ksawery Wójciński - double bass
Silvester Miklós - drums

Informal Shapes

PRIVATE EDITION 2019



By Andrzej Nowak

Serbsko-węgiersko-polskie spotkanie improwizowane w konwencji jak najpełniej swobodnej, wyzbyte z predefinicji, instrukcji kompozytorskich i założeń scenariuszowych. Artystyczna wolność, dramaturgiczna zwiewność i spora porcja naprawdę udanych dźwięków.

Łagodny, śpiewający saksofon sopranowy buduje wstęp do opowieści, delikatnie korzystając z pogłosu, mając na krawędziach tuby odrobinę zabrudzone brzmienie. Po pewnym czasie zaczyna szukać zadziorów i kantów, rwie frazy i nieco skrzeczy. Dopiero pod koniec 5 minuty do gry wchodzi smyczek. Po kilku ulotnych spojrzeniach duet swobodnie skacze w objęcia tanecznej narracji, niepozbawionej elementów wzajemnej imitacji. Dopiero na tak przygotowany grunt wchodzi perkusja, czyni to jednak bardzo dyskretnie, początkowo jedynie licząc krawędzie werbla i tomów. Bez zbędnej zwłoki, już jako pełnoprawne trio, muzycy przybierają barwy kameralistyczne. Na wybrzmieniu dygoczą z emocji, a ogień wciąż płonie.

Szum suchej tuby, dzwonki, drżące talerze, westchnienia, preparacje – uroda akustyki zadanej czasoprzestrzeni wprost eksploduje. Sopran, smyczek, kontrabas momentami traktowany także pizzicato, małe tomy. Po 180 sekundach gry wstępnej muzycy przechodzą do fazy jazzowego frazowania, ze zmiennym tempem, które raz karze im czekać i delektować się ulotnością chwili, innym razem puszcza w galop, nawet bardzo intensywny. W połowie nagrania kontrabas i perkusja zostają na kilka chwil same i snują narrację ciężką jak ołów. Sopran powraca nieco przesłodzonym tonem, ale efektem jego intrygi jest zmysłowa, prawdziwe free jazzowa pogoń w kierunku ostatniego dźwięku. Wiele dzieje się, w tym akurat fragmencie płyty, z woli i przyzwolenia masywnie brzmiącego kontrabasu.

Trzecia historia rodzi się w bólu smyczkowych preparacji na gryfie kontrabasu. Barokowa niemal śpiewność i zwinnie brudzone brzmienie. Długie, piękne, frywolne intro! Gdy do gry wchodzi perkusja, a wraz z nią klarnet basowy, opowieść płynie już semicką meta melodyką i nigdzie się jej nie śpieszy. Marszowe tempo, smutek w każdym zakamarku dźwięku. Piękne, acz odrobinę zbyt wystudzone emocjonalnie.

Finałowa improwizacja zaczyna się długim, perkusyjnym wprowadzeniem. Nic nas tu nie zaskakuje, ale czas płynie niezwykle przyjemnie. Wysoko zawieszony saksofon sopranowy kruszy ów nastrój dopiero w czwartej minucie nagrania. Towarzyszy mu zwinne jak kot pizzicato kontrabasu. Oto free jazzowa narracja, która zdaje się ruszać na podbój świata. Saksofon znów ocieka słodyczą, ale mocy i głośności mu nie brakuje. Płynie na bazie masywnej, świetnie skonstruowanej gry sekcji, przeto całość opowieści sytuuje się znów po stronie plusów. Wejście w stan galopu, z rumieńcami na twarzach, to bardzo dobry wybór dramaturgiczny na ostatniej niemal prostej. Bystra, dynamiczna kropka nad "i".

Roland Abreu & The Cuban Latin Jazz – Roots (2020)

Roland Abreu & The Cuban Latin Jazz

Taras Bakovskyi - tenor & soprano saxophones
Paweł Kukuła - piano

Roland Abreu - bass, percussion
Dominik Jaske - drums
Nando Del Rio - percussion
Elio Rodriguez Luis - congas

Tomasz

Roots

V Records 018

By Adam Baruch

This is the second album by Cuban (resident in Poland) bassist/composer Roland Abreu and his Cuban Latin Jazz quartet, which also includes Ukrainian saxophonist Taras Bakovskyi, pianist Paweł Kukuła and drummer/percussionist Dominik Jaske. Two additional Cuban percussionists: Nando Del Rio and Elio Rodriguez Luis also take part in the recording. The album presents seven original compositions, all co-credited to the members of the quartet. The music was recorded at the splendid Monochrom Studio and engineered by Ignacy Gruszecki, with a truly spectacular sound quality.

Cuban Jazz can not be played perfectly by musicians not originating from Cuba, and I am glad that this album presents music, which has obvious Cuban roots, but does not try to be strictly just Cuban Jazz. It offers a very successful amalgam between the Cuban rhythms and the Slavic lyricism represented by the rest of the quartet members, which works out very well, now for the second time in a row.

The compositions are all well structured and perfectly coherent; the melodic content is excellent, as are the arrangements spiced by the Cuban elements. Although the music is mostly on the lighter side of the Jazz spectrum, it is wonderfully entertaining and even spiced with a dash of exotic humor, which makes the album a true pleasure to listen to. But Jazz connoisseurs will be also able to enjoy the great saxophone and piano soloing, the wonderfully warm bass parts and the delightful polyrhythmic percussion "balagan".

Overall combining the fluent playing, nice tunes, exuberant rhythmic background and great sound quality, this album has a great entertaining value, without compromising the artistic qualities even one notch. This is one danceable piece of unadulterated pleasure, which is guaranteed to move your ass unless you are completely deaf.