Mateusz Puławski Lunar Quartet - (Extra) Ordinary Songs (2018)

Mateusz Puławski Lunar Quartet

Mateusz Puławski - guitar
Nicolo Ricci - tenor saxophone

Wojciech Lichtański - alto saxophone
Thomas Winther Andersen - double bass
Henning Luther - drums

(Extra) Ordinary Songs

PRIVATE EDITION 2018

By Alek Jastrzębski

Czy piosenki mogą przeżyć rozłąkę ze słowami? Z pewnością nie wszystkie i nie zawsze. Na szczęście tym, które usłyszymy na trzeciej płycie formacji Mateusz Puławski Lunar Quartet, słowa, zdawałoby się, nigdy nie były potrzebne. Może dlatego, że, jak zdradza tytuł, to po prostu (Extra) Ordinary Songs?

Mateusz Puławski po raz kolejny zabiera nas w niesamowitą podróż, i tym razem niemal dosłownie, bo oprowadza po... swoich podróżach. A w zasadzie częstuje nas muzycznymi owocami, zrodzonymi z nasion, zasianych w wyobraźni gitarzysty przez te wyprawy. Wykiełkowało z nich osiem całkowicie instrumentalnych utworów. Całkowicie, gdyż w odróżnieniu od dwóch poprzednich płyt, tym razem próżno szukać między dźwiękami głosu belgijskiej wokalistki Esther Van Hees. Co ciekawe, nie ujmuje to płycie liryzmu. Niewątpliwa w tym zasługa muzyków i zmysłu kompozycyjnego Puławskiego, który już poprzednimi albumami udowodnił, że nie brakuje mu pomysłów i dodatkowo wie, jak uchronić słuchacza przed monotonią.

Gitarzysta ponownie serwuje nam kalejdoskop uczuć, emocji i wrażeń, opakowanych w piękne melodie, zabawy rytmem i nieprzewidywalne zwroty formy. Czuć w tej muzyce dużo wolności, ale przemyślanej, niepozbawionej refleksji i sensu. Można w niej dostrzec ciekawe efekty stylistyczne, jak np. w "Tomatoes Growing Red Lips Growing Green", w którym dzieje się dużo, a jednocześnie da się w nim wyczuć powiew słodkiego lenistwa. Nie zabrakło też miejsca na eksperymenty brzmieniowe w postaci różnych efektów nakładanych kolejno na gitarę, jak podczas solówki w "Filettino To Charles Bridge". Choć moim faworytem jest pełne uroku i przewrotności "O Kotku", którego początek jest pomysłowo oparty na pewnej znanej melodii o pewnym nie mniej znanym kotku. Mam też wrażenie, że utwór trafnie oddaje to, co może dziać się w kociej świadomości. 

Tradycyjnie najwięcej smaczków i frajdy znajdą na krążku miłośnicy jazzowej gitary, co nie umniejsza oczywiście biegłości pozostałych muzyków. Miło przysłuchiwać się rozwojowi młodego artysty, który wyraźnie kontynuuje muzyczne eksploracje gryfu, co słychać zarówno w umiejętnym i pomysłowym łączeniu gry akordowej z solówkami, jak i w świetnych improwizacjach. I zdaję sobie sprawę, że podobne rzeczy pisałem w przypadku poprzednich płyt Puławskiego, ale jestem przekonany, że właśnie te elementy, świadczące o nieprzeciętnym zrozumieniu i opanowaniu instrumentu, są szczególnie godne uwypuklenia. 

"(Extra) Ordinary Songs" stanowi dobry przykład bogactwa drzemiącego w muzyce instrumentalnej. Jej nieoczywistość od zawsze sprawia mi ogromną przyjemność. Bo choć tytuły utworów mogą nieco nakierowywać myśli słuchaczy w stronę konkretnej interpretacji dźwięków, to jednak niemal zawsze wyłapiemy wśród nich także echa naszych własnych historii. Dzięki temu, słuchając tej samej płyty, każdy z nas może słuchać tak naprawdę innej opowieści. Ja z pewnością słyszę tu kolejną pozycję obowiązkową dla entuzjastów jazzowego szarpania strun.