Leszek Możdzer, Lars Danielsson, Zohar Fresco - “Beamo”

Leszek Możdzer, Lars Danielsson, Zohar Fresco

Leszek Możdzer 

Fazoli piano (A=440 Hz)
Steinway piano (A=432 Hz)
Østlind & Almquist piano (A=440 Hz strój dekafoniczny)
Sauter piano (A=440 Hz strój dekafoniczny)

Lars Danielsson – Double bass, Cello, Viola da Gamba ( strój dekafoniczny)

Zohar Fresco – Frame drum, Recussion, Voice

Album - “Beamo”

Wydawnictwo: ACT Music (2025)

Tekst: Paweł Ziemba

Polish Jazz Blog Editors' Choice

Są artyści, których twórczość nie potrzebuje chwytania się modnych etykiet czy też podążania ścieżkami, którymi wszyscy wędrują. Wystarczy, że na plakatach pojawią się ich nazwisko — i już wiadomo, że wydarzy się coś ciekawego. Leszek Możdżer, Lars Danielsson i Zohar Fresco należą właśnie do tej kategorii twórców, których obecność w projekcie działa jak magnes. Każdy z nich to muzyczna osobowość, razem tworzą jednak konfigurację, która od ponad 20 lat budzi zachwyt i ciekawość. To muzycy, którzy zbudowali wokół siebie aurę niepodrabialnej autentyczności. Bez względu na to, czy sięgają po nowe brzmienia, czy też powracają do rozpoznawalnych, charakterystycznych dla siebie motywów – ich muzyka zawsze przyciąga uwagę i wywołuje emocje.

O oddechu i czułym ocieraniu łez - felieton Macieja Nowotnego

Maciej Sikała Trio 

Maciej Sikała – saksofon tenorowy i sopranowy

Wojciech Pulcyn – kontrabas
Sebastian Frankiewicz – perkusja

Tytuł albumu: "Better Place"

Wydawca: Soliton (2025)

Tekst: Maciej Nowotny

Wiele jest cech, o których można powiedzieć, że wyróżniają jazz spośród innych gatunków: specyficzne traktowanie rytmu, bluesowe korzenie, złożone harmonie, improwizacja, kolektywne tworzenie przy zachowaniu indywidualności, poszukiwanie unikalnego brzmienia oraz nieustanne poszerzanie granic gatunku i brzmieniowe eksperymenty. Ale wśród tych cech brakuje jednej, która oddziela jazz dobry „na jeden odsłuch” od tego, do którego chce się wracać, bo regeneruje ciało i uwalnia umysł. Tą kategorią jest oddech.

Product May Contain - „Playgrounds”

Product May Contain 

Muzycy: 

Tymon Kosma – wibrafon

Filip Botor – kontrabas

Mateusz Borgiel – perkusja

Gościnnie: Kuba Więcek – saksofon altowy („Szapiro”).

Tytuł płyty: "Playgrounds"

Wydawca: niezależny (2025) / dystrybucja Bandcamp – https://productmaycontain.bandcamp.com/album/playgrounds-2

Autor tekstu: Mariusz Olczyk

Polish Jazz FOCUS ON DEBUT

To muzyka, która zapada w pamięci – jak dobra rozmowa.

Taka sytuacja

Trzech gości na karuzeli. Kadr nieostry. W ruchu. Blok w tle, słońce jeszcze nisko. Drzewo. Niby przypadek, ale każdy kolor – czerwony, zielony, niebieski – trafiony w punkt. Figury jak części „przybijanki”, pogubione trzy elementy.

I na pierwszy rzut oka – raczej płyta hiphopowa niż jazzowa, bo to miejskie tło, prosty kadr, naturalność. Tak to odbieram.

RST_3_WC_XI

Album: "RST_3_WC_XI"

Wydawca: Antenna Non Grata

Tekst: Maciej Nowotny

"Kompilacja RST_3_WC_XI [CKiS w Koninie / ANG CD47 / 2025] zawiera niepublikowane wcześniej utwory artystów, którzy wystąpili na festiwalu Restytucje – podczas jego 7. edycji (2022) i 8. edycji (2024). Festiwal ten organizowany jest od 2013 roku w Galerii CKiS „Wieża Ciśnień” w Koninie.

Co oznacza tytuł?

RST_3 – to trzeci album z serii Restytucje

WC – odnosi się do lokalizacji koncertów: Galerii CKiS „Wieża Ciśnień”

XI – to liczba wydawnictw, które ukazały się dotąd nakładem CKiS w Koninie

O muzyce z płyty, która jest i zarazem jej nie ma

RGG

Łukasz Ojdana – fortepian

Maciej Garbowski – kontrabas
Krzysztof Gradziuk – perkusja

"Endorfina" (2022)

Autor tekstu: Maciej Nowotny

Italo Calvino, w jednym ze swoich esejów, tak się zachwycał Galileusza Dialogiem o dwu najważniejszych układach świata: "(...) Jest to pochwała Ziemi jako ciała podlegającego przeobrażeniom, mutacjom, płodzeniu. Galileusz z przerażeniem przywołuje obraz Ziemi z jaspisu, Ziemi z kryształu, Ziemi niezniszczalnej, jakby skamieniałej pod spojrzeniem Meduzy". Ta myśl Galileusza ma zastosowanie i do muzyki. Muzyka perfekcyjna, idealna jest końcem samej siebie. To dlatego muzyka klasyczna zastygła w bezruchu. To dlatego klan Marsalisów i jego akolici, zwolennicy jazzu jako muzyki klasycznej Afroamerykanów, zabijają jazz. 

Dominik Strycharski Core – "Alert"

Dominik Strycharski Core

Dominik Strycharski – flet, elektronika
Zbigniew Kozera – kontrabas
Paweł Szpura – perkusja
Barbara Drazkov – fortepian preparowany
Wojciech Jachna – trąbka, elektronika

Wydawnictwo: Audio Cave (2025)

Tekst: Mateusz Chorążewicz

Po znakomitej „Symfonii Fabryki Ursus” z 2021 roku miałem wobec nowej płyty Dominika Strycharskiego naprawdę wysokie oczekiwania. „Alert” został nagrany w październiku 2022, lecz na wydanie przyszło czekać aż do lutego 2025. Tak długi proces zawsze mnie zastanawia. Oczywiście rozumiem, że na drodze do publikacji potrafi stanąć wiele przeszkód, jednak z perspektywy wykonawcy trzyletnie opóźnienie sprawia, że płyta staje się w pewnym sensie wspomnieniem. Artysta, który wciąż tworzy i się rozwija, po kilku latach bywa już kimś zupełnie innym niż w chwili rejestracji materiału. W efekcie album, świeży dla słuchacza, dla autora może być już tylko zapisem przeszłego etapu.

Wojciech Konikiewicz & TransTechnoLogical Orchestra – "Future Jazz"

Wojciech Konikiewicz & TransTechnoLogical Orchestra  

Wojciech Konikiewicz - fortepian, instrumenty klawiszowe, elektronika, programowanie
Marek Surzyn - perkusja
Piotr Wolski - perkusjonalia
Marcin Lamch - gitara basowa
Andrzej Przybielski - trąbka
Mariusz Mielczarek - saksofon
Dariusz Śliwa - gitara
DJ Pedro Gonzales - gramofony

Tytuł płyty: "Future Jazz" (2003/2025)

Wydawca: GAD Records 

Tekst: Robert Kozubal

Gdy puściłem to nagranie jako tło spotkania, jeden z moich przyjaciół po paru minutach zaintrygowany zapytał: „Co to za płyta Milesa? Nie znam.” Zrozumiałem go w lot! Ach! Ta duszna, intrygująca, głęboka przestrzeń! Och! Ten elektroniczny puls i trans, wciągający słuchacza w hipnotyczny rytm! Ojojoj! To wspaniałe brzmienie modulowanej trąby. To rzeczywiście musi być… Wojciech Konikiewicz i TransTechnoLogical Orchestra.