Awatair – Awatair Plays Coltrane (2019)

Awatair

Tomasz Gadecki - tenor & baritone saxophones
Mark Tokar - double bass
Michał Gos - drums

Awatair Plays Coltrane

FSR 2019/16



By Adam Baruch

This is a debut album by the Awatair jazz trio consisting of Polish saxophonist Tomasz Gadecki, Ukrainian bassist Mark Tokar and Polish drummer Michał Gos. The album, recorded live, presents four tracks, three of which are compositions by John Coltrane and one is an original improvisation credited to the trio members.

For most Jazz listeners the late John Coltrane period, when his music moved into "interstellar space", remains well beyond their grasp to this very day, over half a century later. Coltrane's visionary approach to music in general, and his output closely preceding his untimely death is even more unapproachable to musicians, trying to produce anything similar to his unearthly accomplishments.

In view of the above this album is threading a thin line between homage and a self parody, which characterizes most similar projects. Gadecki, who undoubtedly is one of the most interesting Jazz personalities on the Polish Jazz scene, has a fabulous record of creating some of the most ambitious and consistently excellent Polish Free Jazz projects, takes a great risk here, and I am relieved to say that he and his colleagues manage to produce a homage rather than a pastiche.

Gadecki's playing on this album is nothing short of phenomenal. He is able to produce a range of sounds from his instruments, which can be surprising even to veterans of the genre. His explorations are diverse, original and heartfelt all the way and his technique and stamina are extraordinary. He is amicably supported by the rhythm section, which is supportive and sensitive, but less impressive.

Overall this is a fascinating listening experience, which manages to keep the listener on his toes for the entire duration. Having said all that I still think Coltrane and his late period music is a holy grail that should rather be left alone as a symbol of human Genius.

Hanowska/Karnowski - Fika (2019)

Hanowska/Karnowski

Olga Hanowska - violin, flute, bells, kalimba, electronics, field recording
Marcin Karnowski - drums, percussion, handpan, kalimba, cymbals, shruti box, field recording

Fika

PRIVATE EDITION 2019

By Krzysztof Komorek

Zaledwie 38 minut trwa album „Fika” Duetu Olga Hanowska/Marcin Karnowski. Mieści za to w sobie aż czternaście utworów. W zdecydowanej większości - muzycznych miniatur. Zaledwie jedna przekracza cztery minuty, za to aż dziewięć nie trwa nawet trzy. Oryginalność album podkreśla bogate instrumentarium użyte przez artystów. 

Choć mówimy tu o dziele muzycznym, to nie użyłem określenia „muzycy” celowo, by uwydatnić uniwersalność artystycznych działań Olgi Hanowskiej i Marcina Karnowskiego. Ona skrzypaczka, improwizatorka, działająca na polu edukacyjnym, pisząca scenariusze. Jej muzyczne zainteresowania sięgają od muzyki ludowej, po transową. Ma także na koncie intrygujący, solowy album „Sny panny z wanny”. On zaangażowany w liczne kooperacje muzyczne, współpracujący z muzykami w wielu krajach - zarówno podczas koncertów, jak i w czasie sesji nagraniowych. Ma równie szerokie zainteresowania i pole działań, jak duetowa partnerka. Z jego nieoczywistych osiągnięć warto wspomnieć współtwórstwo historyczno-muzycznego słuchowiska „Mapy Czasu”. 

By „Fikę” dobrze poznać i zrozumieć, trzeba poświęcić jej te kilkadziesiąt minut bez żadnych przerw, bez rwania na kawałki. Potraktować ją jako ciągłą opowieść, a może raczej jako rozmowę dwojga osób. Dialog, któremu przysłuchujemy się z boku, niczym intruzi, choć za cichym przyzwoleniem jego uczestników. Dialog pełen emocji, zaskoczeń, zmian nastrojów.

Całość zaczyna się „Odliczaniem” z rzewnym brzmieniem skrzypiec i subtelnym podkładem kreowanym przez Marcina Karnowskiego. Podobne w nastroju jest następne nagranie „Raz dwa trzy”, a dwa kolejne - „…” i najdłuższe na albumie „Dziewczyna patrzy” - atakują elektroniką i akcentami ambientowymi. Ale już „Z zamkniętymi oczami” wraca ku początkowym klimatom. One właśnie dominują przez większość wydawnictwa i muszę przyznać, że takie oblicze duetu najbardziej mi się podoba. Fragmenty, które starają się w miarę równo wyważyć obecność obojga z Artystów. Kolejny raz gdzieś w meandrach muzycznego świata udało się odnaleźć cos wyjątkowego. „Fika” jest bowiem bez wątpienia jedną z najoryginalniejszych i najciekawszych produkcji roku 2019.

Immortal Onion – Ocelot Of Salvation. Live In Sopot (2019)

Immortal Onion

Tomir Śpiołek - piano, electric piano
Ziemowit Klimek - bass, moog
Wojciech Warmijak - drums

Ocelot Of Salvation. Live In Sopot

PRIVATE EDITION


By Adam Baruch

This is the second album by the young Polish Jazz piano trio called Immortal Onion, which consists of pianist Tomir Śpiołek, bassist Ziemowit Klimek and drummer Wojciech Warmijak. The album was recorded live and presents the same eight compositions that appeared on the debut album and one bonus composition, which was released as a single before the debut. All the music is uncredited and is therefore assumed to be co-composed by all three musicians.

These live renditions of the material from the debut album, which was recorded more than a year before this album was recorded; are basically quite similar to the original and therefore one can wander if they justify another release, but that is of course up to the musicians. The instrumentation on this album is expanded by the use of electric piano in addition to the acoustic piano and the use of Moog by the bassist, in addition to acoustic and electric basses, which basically means that the clean, purely acoustic sound of the debut was extended to include electronics, which more or less reflects the general trend among the new generation of young Jazz players these days.

The music is already discussed in my review of the debut and there is not much I can add except of course that the Fusion and even Prog undercurrents of the music are even stronger and more explicit here. Overall this is quite unique music, which surely appeals to the younger generation of Jazz/Fusion listeners, and which offers ambitious music that easily defends its qualities in the live version, and builds up interest in new material and next album by the group. Definitely worth investigating!

Alfons Slik - Nie Przejmuj Się (2019)

Alfons Slik

Grzegorz Tarwid - piano, voice
Szymon Gąsiorek - drums, voice

Nie Przejmuj Się

LOVE & BEAUTY 06





By Adam Baruch

This is the debut album by Avant-Garde Polish Jazz duo Alfons Slik, consisting of pianist / composer Grzegorz Tarwid and drummer / composer Szymon Gąsiorek. The album presents nine original compositions, three composed by Tarwid, two by Gąsiorek and four co-composed by them both. In addition to the obvious piano and drums the duo utilizes some spoken word parts on three of the tracks, which are on the borderline of Jazz & Poetry/Rap.

The music is everything the listeners familiar with the work of these two brilliant young musicians (separately and collectively) might expect, and beyond. Although definitely unconventional and innovative, and therefore Avant-Garde, the music is not missing some melodic touches and coherent continuity. The total playing time of just under half an hour is a wise decision in this case as the intensity and diversity of the musical content is mercilessly multifarious and complex.

Piano and drums duet is surely not a typical musical setting, especially when both instruments receive a completely equally important role within the music. The dialogue the two partners are able to develop herein is truly spectacular and rarely present elsewhere.

Overall this is a fascinating musical adventure, which stands apart from most Avant-Garde projects in Polish/European Jazz. Paraphrasing on an old slogan, this is Avant-Garde with a human face, which rather than alienating the listener tries to bring him into the music and embrace it. This little gem is absolutely wholeheartedly recommended!

Kuba Stankiewicz – Inspired By Roman Statkowski (2019)

Kuba Stankiewicz

Kuba Stankiewicz - piano
Daniel Rotem - tenor & soprano saxophones
Darek Oleszkiewicz - double bass
Tina Raymond - drums

Inspired By Roman Statkowski

ANAKLASIS 008


By Adam Baruch

This is an album by Polish Jazz pianist/composer Kuba Stankiewicz, recorded in a classic quartet setting with Israeli saxophonist Daniel Rotem, Polish (resident in US) bassist Darek Oleszkiewicz and American drummer Tina Raymond. The album presents seven tracks, which are arrangements of music by the Polish Classical composer Roman Statkowski, based on the motives from his opera "Maria".

This album is a logical follow up to the three albums by Stankiewicz, recorded and released between 2014 and 2017, which were dedicated do commemorate the three great Polish/Jewish composers, who achieved fame and glory in the US and together created a huge part of the repertoire, which is now considered as "Jazz standards": Victor Young, Bronisław Kaper and Henryk Wars. I had the immense pleasure to belong to the "inner circle" of people behind creating this spectacular tribute, by writing the liner notes to the "The Music Of Victor Young" (the first of the three albums) and consistently presenting the music as part of the Singer Jazz Festival, of which I am the Music Director. Last year (2019) I also had the pleasure to present the music on this album as well.

During his background research on Young, Kaper and Wars, which was done with incredible seriousness, dedication and commitment, Stankiewicz discovered that both Young and Wars studied composition with Statkowski at the Warsaw Music Academy, which led him to discover the music of Statkowski, who sadly was almost completely forgotten in time. Not surprisingly the decision to pay tribute to that fabulous music was born and resulted in recording of this album.

Polish Jazz fans familiar with the achievements of Stankiewicz know exactly what to expect form this album, as his proven record can be equaled by only very few of his contemporaries. The music is full of elegance, grace and above all deep sensitivity, which proves that the transformation of Classical music into the Jazz idiom can be done without compromising any of its components. Stankiewicz touches the piano keys as if making love with the instrument and his inner aesthetic is simply astounding. As expected, the rest of the quartet members are all first rate players, who prove to be ideal partners in creating this wonderful piece of music.

Piano Jazz lovers, serious music connoisseurs and Stankiewicz fans will love this music to bits and many probably already bought this album (despite the unattractive cover art). Ideal listening in times the world is being quarantined, since music knows no limitations!

Backspace [augmented] - AD_DA (2019)

Backspace [augmented]

Łukasz Czekała - violin, electronics
Zbigniew Chojnacki - accordion, electronics
Marcin Albert Steczkowski - cornet

AD_DA

HEVHETIA 0188


By Adam Baruch

This is the debut album by Polish experimental/Avant-Garde duo Backspace, which comprises of violinist Łukasz Czekała and accordionist Zbigniew Chojnacki, who both also employ extensively live electronics in their music. On this album the duo was expanded (or "augmented") to a trio with the addition of cornetist Marcin Steczkowski. The album, recorded live (and unedited), presents four extensive pieces, which are not specifically credited and are assumably spontaneously co-created by the participants.

Chojnacki appeared like a comet on the Polish Jazz/Avant-Garde firmament just a few years ago, but his extraordinary talent and virtuosic performances on the accordion, a sadly much neglected instrument in Jazz and experimental music, earned him an almost instant stardom, despite his youthfulness. I have followed closely his development both as a recording artist and live performer from the onset of his career and invited him to perform a solo concert during the Singer Jazz Festival in 2017. In the process I witnessed his rapid metamorphosis from a timid wunderkind to a full blown and mature sound magician.

Another aspect of his development over time was the growing involvement with electronic sound devices, which gradually overshadowed the acoustic sound of the accordion and become almost completely a wall of synthesized sound effects, often completely detached from any straightforward melodic substance. And yet this accordion/electronics fusion, which might have caused some of his early admirers to stay behind, developed into a new phantasmagoric instrument that places Chojnacki right along the leaders of the pack.

However, in the company of Czekała and Steczkowski, who create a plethora of exquisite melodic passages, both brief and prolonged, his role as integrator and supplier of the sound layers behind the violin and cornet "soloing" is absolutely stunning. Listeners expecting to hear any unambiguous accordion on this album will be obviously disappointed, but there are plenty of brilliant passages created by Chojnacki. The performance of the trio is absolutely mesmerizing and offers a perfect model of what one might expect from contemporary electro-acoustic music. For the entire duration of the album there is an intimate closeness between the performers and the listener and a calm, wonderful warmness of co-existence. The interplay and coordination between the trio members is nothing short of being telepathic. I hope my attention to the role of Chojnacki in this recording does not overshadow the contributions of Czekała and Steczkowski, which are of course equally important.

Overall this is an absolute brilliant piece of contemporary music, cross-genre and beyond classification, which shows the way and explores uncharted territory, offering a non-aggressive, cohesive and aesthetically pleasing piece of modern sound Art (since calling it just music might not do it justice). There is almost nothing else I could recommend as warmly as this gem!

Wojtczak/Piotrowicz - Plastic Poetry (2019)

Wojtczak/Piotrowicz

Irek Wojtczak - tenor & soprano saxophones
Kamil Piotrowicz - piano

Plastic Poetry

HOWARD 3




By Maciej Krawiec

Muzyka improwizujących duetów ma w sobie szczególny potencjał. Na gruncie takiego tête-à-tête uczestnicy mają zwykle szansę w większym stopniu odsłonić swe przemyślenia i emocje, aniżeli odbywa się to w przypadku większych grup. Nagrać album w duecie to przy tym wyzwanie – pytanie brzmi bowiem, jak działać, by przestrzenie zazwyczaj zajęte przez mnogość głosów wypełnić raptem dwoma. 

Odpowiedzi bywają różne. Można na przykład, jak niedawno zrobili to Olo Walicki i Jacek Prościński na albumie "LLovage", technologicznie mnożyć głosy i fantazyjnie ubarwiać ich brzmienia. Inną metodę działania przyjęli Irek Wojtczak i Kamil Piotrowicz, którzy na płycie "Plastic Poetry" postawili na całkowicie akustyczną grę. Piotrowicz, który jest również – jako szef oficyny Howard Records – wydawcą albumu, w wywiadach na jego temat mówił między innymi o tytule płyty. "Plastic Poetry" ma odnosić się do zestawienia tego, co sztuczne, plastikowe, z uduchowieniem, poetyckością, tajemnicą. To intrygujący tytuł, który koresponduje z zabarwioną kiczem wizualną stroną albumu – na tym polu bez wątpienia odbywa się tarcie estetyk.

Jeśli jednak chodzi o jej dźwiękową zawartość, nie wydaje mi się, by była to jakaś "muzyka kontrastu" czy ścierania się osobowości. Dominuje tu przyjazne porozumienie, wsłuchanie, afirmacja pomysłów partnera, twórcze ich rozwijanie, a jeśli dochodzi do kwestionowania, to dzieje się to raczej w dyplomatyczny sposób. Faktycznie pośród kompozycji zawartych na albumie pojawiają się emocjonalne dyptyki – gdy muzycy kursują między stanowczością a rozmarzeniem, srogością a uspokojeniem – ale te różnice wynikają z jakiegoś rodzaju porządku w ich dialogu, a nie zamierzonego przez nich operowania oksymoronami. 

Nie stronią przy tym od melodyjności czy ukłonów w stronę jazzowej tradycji (bebop, Komeda, Shorter), ale animują tę bądź inną konwencję żywym, ciekawym graniem. Piotrowicz bywa impresjonistyczny i poetycki, zdarza mu się śpiewać na fortepianie, choć tu i ówdzie przejawiają się jego skłonności do nerwowej dekompozycji, serializmu albo żartu – słychać u niego namysł, przekorę i świadomość stylu, które skojarzyć można z Piotrem Orzechowskim. Wojtczak również prezentuje wachlarz swoich zainteresowań: od delikatności i liryzmu po szorstki indywidualizm.

Sumę ich wysiłków określiłbym jako interesujące spotkanie otwartych na dialog, życzliwych sobie artystów. Mam jednak wrażenie, że ich muzyce przysłużyłyby się dłuższe, w większym stopniu improwizowane formy (na "Plastic Poetry" dominują utwory trwające niespełna cztery minuty), a także wyższa emocjonalna temperatura. Gdyby pojawiło się więcej tych kontrastów, o których mówił pianista, efekt pracy duetu byłby jeszcze ciekawszy. 

Olo Walicki/Jacek Prościński – LLovage (2019)

Olo Walicki/Jacek Prościński

Olo Walicki - bass
Jacek Prościński - drums

LLovage

GUSSTAFF 1908





By Adam Baruch

This is the debut album by Polish Jazz duo LLovage comprising of bassist/composer Olo Walicki and drummer/composer Jacek Prościński, who both use also electronics in addition to their "native" instruments. The album presents seven original compositions, five of which are co-composed by the duo and two are composed by Walicki.

Despite the seemingly limited scope of possibilities a basic rhythm section is able to utilize, this album proves that with a help of electronics and sampling, but more importantly talent and imagination, the duo is able to create a full fledged musical event. Although somewhat minimalistic and sketchy, the fact that the listener is left with the task of connecting the dots makes this music even more interesting.

There is a limited melodic content in this music, and yet it somehow makes perfect sense, combining the acoustic bass/drums sounds with the ambient synthesized sounds, which compliment each other splendidly. The music moves slowly, somewhat hesitantly, which creates an element of internal tension and expectation, keeping the listen on edge but without any nervousness involved.

This album is a great example of a steadily growing trend in European Jazz, which calls for combining contemporary electronics and other sound/recording techniques, many of which are based on utilizing the computer as a fully integrated instrument. This is happening not on the innovative Polish Jazz scene, but almost universally across Europe these days, and has a major impact on the "shape of Jazz to come", which can be hardly ignored today.

Overall this is a bold, fascinating and aesthetically beautiful offering, which is a treasure chest which opens up with each consecutive listening session; definitely a part of the "less is more" approach, which works here perfectly. I presume that conventional Jazz lovers might have a hard time embracing this music, but I highly recommend giving it a try. For the open-minded listeners, who are already familiar with the numerous adventures of Ambient/Electronic Jazz explorations, this album is a must.

Opla - Obertasy (2019)

Opla

Piotr Bukowski - guitar
Hubert Zemler - drums

Obertasy

ERSATZ 002





By Piotr Wojdat

Duet Opla tworzą muzycy związani z warszawskim środowiskiem do niedawna jeszcze skupionym wokół wytwórni Lado ABC. Gitarzysta Piotr Bukowski znany ze Stworów, Hokei czy Xenonów oraz perkusista Hubert Zemler, który oprócz solowych przedsięwzięć, ma na koncie mnóstwo zróżnicowanych pod względem stylistycznym projektów (m.in. Zebry A Mit, Slalom, Shy Albatross), podjęli próbę współczesnej interpretacji transowych oberków z polskiej wsi. Próba ta nie sprowadza się jednak do rekonstrukcji tradycyjnej muzyki ludowej, a jest przede wszystkim efektem śmiałego i nieoczywistego eksperymentu.

Punktem wyjścia do powstania albumu "Obertasy" była wymyślona przez artystów alternatywna rzeczywistość. Bukowski i Zemler najpierw zadali sobie pytanie, co by było, gdyby nie dotarły do nas komputery i instrumenty elektroniczne w rodzaju samplerów? Wyobraźnia zaprowadziła ich do ciekawych wniosków: muzycy z miast kontynuowaliby granie tradycyjnych oberków. Zarys intrygującego scenariusza na potrzeby "Obertasów" został zatem stworzony. Nie pozostało nic innego, jak nadać mu odpowiednią oprawę i wcielić go w życie. Efektem tego jest album duetu Opla wydany przez Ersatz Recordings, które z kolei jest odnogą krakowskiego labelu Instant Classic.

Już pierwsze odsłuchy wspólnego albumu Bukowskiego i Zemlera zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Nie znałem koncepcji i zamysłu artystów. Jedynie tytuł płyty oraz nazwy poszczególnych utworów sugerowały jakieś nawiązania do muzyki tradycyjnej. Byłem zatem pozytywnie zaskoczony, że oto mam okazję posłuchać muzyki, która zawiera... śladowe ilości folkloru. Co zatem stanowi o sile "Obertasów" i na co kładą nacisk artyści?

Muzyka nagrana przez Oplę naszpikowana jest silnym ładunkiem emocjonalnym i surową energią. Hubert Zemler z lekkością trzyma wszystko w ryzach, nadaje ton całemu przedsięwzięciu i dba o odpowiednią dynamikę poszczególnych utworów. Zazwyczaj używa do tego prostych środków i jest w tym bezbłędny. Piotr Bukowski z kolei wspina się na wyżyny swoich umiejętności. Brzmienie jego gitary jest brudne, ciężkie i hałaśliwe.

"Obertasy" to jedna z tych płyt, które zaskakują nieoczywistym podejściem do tematu polskiego folkloru. Artyści nie biegną za tłumem, zdecydowanie podążając własną, kreatywną drogą. Warto im w tym potowarzyszyć. Mocne wrażenia gwarantowane.

Jovićević/Miklós/Wójciński Trio - Informal Shapes (2019)

Jovićević/Miklós/Wójciński Trio

Jasna Jovićević - saxophone, bass clarinet
Ksawery Wójciński - double bass
Silvester Miklós - drums

Informal Shapes

PRIVATE EDITION 2019



By Andrzej Nowak

Serbsko-węgiersko-polskie spotkanie improwizowane w konwencji jak najpełniej swobodnej, wyzbyte z predefinicji, instrukcji kompozytorskich i założeń scenariuszowych. Artystyczna wolność, dramaturgiczna zwiewność i spora porcja naprawdę udanych dźwięków.

Łagodny, śpiewający saksofon sopranowy buduje wstęp do opowieści, delikatnie korzystając z pogłosu, mając na krawędziach tuby odrobinę zabrudzone brzmienie. Po pewnym czasie zaczyna szukać zadziorów i kantów, rwie frazy i nieco skrzeczy. Dopiero pod koniec 5 minuty do gry wchodzi smyczek. Po kilku ulotnych spojrzeniach duet swobodnie skacze w objęcia tanecznej narracji, niepozbawionej elementów wzajemnej imitacji. Dopiero na tak przygotowany grunt wchodzi perkusja, czyni to jednak bardzo dyskretnie, początkowo jedynie licząc krawędzie werbla i tomów. Bez zbędnej zwłoki, już jako pełnoprawne trio, muzycy przybierają barwy kameralistyczne. Na wybrzmieniu dygoczą z emocji, a ogień wciąż płonie.

Szum suchej tuby, dzwonki, drżące talerze, westchnienia, preparacje – uroda akustyki zadanej czasoprzestrzeni wprost eksploduje. Sopran, smyczek, kontrabas momentami traktowany także pizzicato, małe tomy. Po 180 sekundach gry wstępnej muzycy przechodzą do fazy jazzowego frazowania, ze zmiennym tempem, które raz karze im czekać i delektować się ulotnością chwili, innym razem puszcza w galop, nawet bardzo intensywny. W połowie nagrania kontrabas i perkusja zostają na kilka chwil same i snują narrację ciężką jak ołów. Sopran powraca nieco przesłodzonym tonem, ale efektem jego intrygi jest zmysłowa, prawdziwe free jazzowa pogoń w kierunku ostatniego dźwięku. Wiele dzieje się, w tym akurat fragmencie płyty, z woli i przyzwolenia masywnie brzmiącego kontrabasu.

Trzecia historia rodzi się w bólu smyczkowych preparacji na gryfie kontrabasu. Barokowa niemal śpiewność i zwinnie brudzone brzmienie. Długie, piękne, frywolne intro! Gdy do gry wchodzi perkusja, a wraz z nią klarnet basowy, opowieść płynie już semicką meta melodyką i nigdzie się jej nie śpieszy. Marszowe tempo, smutek w każdym zakamarku dźwięku. Piękne, acz odrobinę zbyt wystudzone emocjonalnie.

Finałowa improwizacja zaczyna się długim, perkusyjnym wprowadzeniem. Nic nas tu nie zaskakuje, ale czas płynie niezwykle przyjemnie. Wysoko zawieszony saksofon sopranowy kruszy ów nastrój dopiero w czwartej minucie nagrania. Towarzyszy mu zwinne jak kot pizzicato kontrabasu. Oto free jazzowa narracja, która zdaje się ruszać na podbój świata. Saksofon znów ocieka słodyczą, ale mocy i głośności mu nie brakuje. Płynie na bazie masywnej, świetnie skonstruowanej gry sekcji, przeto całość opowieści sytuuje się znów po stronie plusów. Wejście w stan galopu, z rumieńcami na twarzach, to bardzo dobry wybór dramaturgiczny na ostatniej niemal prostej. Bystra, dynamiczna kropka nad "i".

Roland Abreu & The Cuban Latin Jazz – Roots (2020)

Roland Abreu & The Cuban Latin Jazz

Taras Bakovskyi - tenor & soprano saxophones
Paweł Kukuła - piano

Roland Abreu - bass, percussion
Dominik Jaske - drums
Nando Del Rio - percussion
Elio Rodriguez Luis - congas

Tomasz

Roots

V Records 018

By Adam Baruch

This is the second album by Cuban (resident in Poland) bassist/composer Roland Abreu and his Cuban Latin Jazz quartet, which also includes Ukrainian saxophonist Taras Bakovskyi, pianist Paweł Kukuła and drummer/percussionist Dominik Jaske. Two additional Cuban percussionists: Nando Del Rio and Elio Rodriguez Luis also take part in the recording. The album presents seven original compositions, all co-credited to the members of the quartet. The music was recorded at the splendid Monochrom Studio and engineered by Ignacy Gruszecki, with a truly spectacular sound quality.

Cuban Jazz can not be played perfectly by musicians not originating from Cuba, and I am glad that this album presents music, which has obvious Cuban roots, but does not try to be strictly just Cuban Jazz. It offers a very successful amalgam between the Cuban rhythms and the Slavic lyricism represented by the rest of the quartet members, which works out very well, now for the second time in a row.

The compositions are all well structured and perfectly coherent; the melodic content is excellent, as are the arrangements spiced by the Cuban elements. Although the music is mostly on the lighter side of the Jazz spectrum, it is wonderfully entertaining and even spiced with a dash of exotic humor, which makes the album a true pleasure to listen to. But Jazz connoisseurs will be also able to enjoy the great saxophone and piano soloing, the wonderfully warm bass parts and the delightful polyrhythmic percussion "balagan".

Overall combining the fluent playing, nice tunes, exuberant rhythmic background and great sound quality, this album has a great entertaining value, without compromising the artistic qualities even one notch. This is one danceable piece of unadulterated pleasure, which is guaranteed to move your ass unless you are completely deaf.

Emil Miszk And The Sonic Syndicate - Artificial Stupidity - premiera nowej płyty

Emil Miszk – trąbka
Kuba Więcek – saksofon altowy
Piotr Chęcki – saksofon tenorowy
Paweł Niewiadomski – puzon
Michał Zienkowski – gitara
Szymon Burnos – fortepian
Konrad Żołnierek – kontrabas, gitara basowa
Sławek Koryzno – perkusja

Emil Miszk, trębacz jazzowy młodego pokolenia, laureat Fryderyka 2019 w kategorii Jazzowy Debiut Roku, wraca z drugim albumem sygnowanym nazwą Emil Miszk And The Sonic Syndicate. Na "Artificial Stupidity" znalazło się sześć autorskich utworów, które swoją finezją, ale też lekkością, zauroczą zarówno miłośników jazzu, jak i tych, w których dopiero rodzi się uwielbienie do tego gatunku.

Emil Miszk And The Sonic Syndicate to oktet złożony z czołowych artystów młodego pokolenia w Polsce, którego liderem jest trębacz i kompozytor związany z trójmiejską sceną – Emil Miszk. Muzycy współtworzący zespół to wirtuozi swoich instrumentów, mający "supermoce", których nie boją się stosować podczas koncertów. Siłę formacji stanowi niespieszny charakter działań – "Idąc powoli, zajdziesz dalej". Wspaniali ludzie, z którymi spędzanie czasu sprawia ogromna radość. Każdy, mimo młodego wieku, jest doświadczonym artystą z ogromnym dorobkiem i potencjałem twórczym. Spotkanie tych ośmiu indywidualności na jednej scenie stanowi wyjątkowe wydarzenie, gdyż występ tego rodzaju ansambli to rzadko spotykane zjawisko. Pierwsza płyta zespołu, "Don’t Hesitate!", otrzymała nagrodę Akademii Fonograficznej Fryderyk 2019 w kategorii Jazzowy Debiut Roku.

Łukasz Ojdana - Kurpian Songs & Meditations (2020)

Łukasz Ojdana

Łukasz Ojdana - piano
Mariia Ojdana - voice (7)

Kurpian Songs & Meditations

AUDIO CAVE 2020/003





By Adam Baruch

This is the debut album as a leader by Polish Jazz pianist/composer Łukasz Ojdana, recorded in a piano solo setting. The album presents twenty-one short tracks, eleven of which are traditional Kurpian (Kurpie is an ethnic region in Poland) melodies and ten are original compositions by Ojdana, inspired by Kurpian motives. Mariia Ojdana adds vocals on one track. The album was beautifully recorded at the Studio Tokarnia, engineered by Jan Smoczyński, offering a spectacular piano ambience worth the attention of sound quality connoisseurs.

Ojdana, best known as a member of the prominent RGG piano trio, decided to draw his inspiration for this album form the rich Polish Folklore musical heritage. The idiosyncratic Kurpian music fascinated him not only because of its beauty, but also due to the challenge of performing the music on the piano, which is not designed to articulate the quarter tones this traditional music requires. The challenge of the harmonic adaptation the pianist must perform here is truly fascinating and the final result is deeply moving.

Polish Jazz embraces the Fusion of Jazz and traditional Polish Folklore since its early days and some of such projects are true beacons of ingenuity and talent. This album successfully continues this tradition, creating music that naturally amalgamates the seemingly completely different idioms into a new formation, which works out both culturally and aesthetically. The sublime lyricism, melancholy and poetic beauty this music offers is a wonderful example of East European approach to Jazz, which manages to connect with the Cultural roots of the People of the region, transforming the Jazz tradition into an extension of the local Culture, rather than copying its foreign origins.

In spite of its complexity this music is wonderfully, almost heartbreakingly melodic, which creates a deception of "easiness", opening this music to a wide range of listeners. Like all great works of Art, this music can be absorbed on many different levels, between the simplistic, melody based attitude and the highly sophisticated harmonic/structural analysis of the entire concept, leaving the entire range of listeners equally satisfied.

This album offers a great opportunity to get a new perspective on Ojdana's musical personality. His work with RGG portrays him in many other areas of Jazz, from elegant and ambitious modern Jazz to Avant-Garde explorations, but this album shows him as contemplative, romantic virtuoso, with a cryptic smile and a charmingly bashful manner. Piano lovers, Polish Jazz followers and all true music enthusiasts should find this alum irresistible; a true gem!

Piotr Lemańczyk Trio - In Simplicity (2020)

Piotr Lemańczyk Trio

Dominik Wania - piano
Piotr Lemańczyk - bass
Michał Miśkiewicz - drums

In Simplicity

SOLITON 670-2




By Krzysztof Komorek

Jednym z elementów łączących autorskie płyty Piotra Lemańczyka są gwiazdorskie składy, jakie towarzyszą kontrabasiście w nagraniach. Tak było chociażby z wydanym kilka lat temu albumem kwartetu z udziałem Waltera Smitha III, Davida Kikoskiego, Colina Stranahana i gościnnym występem Grzegorza Nagórskiego. 

Nie inaczej jest w przypadku najnowszego wydawnictwa, które prezentuje Piotra Lemańczyka na czele tria, w składzie uzupełnionym ponownie "wielkimi" nazwiskami. Zarówno pianista, jak i perkusista to muzycy polscy, którzy na co dzień grają w zespołach z powodzeniem podbijających światową scenę jazzową i nagrywających dla prestiżowej wytwórni ECM. Za fortepianem zasiadł bowiem Dominik Wania, a na perkusji zagrał Michał Miśkiewicz. 

Takie zestawienie muzyków powoduje dreszczyk ekscytacji jeszcze przed włączeniem nagrań. Rozemocjonowania, które nie mija przez całe pięćdziesiąt minut muzyki, wypełnione ośmioma kompozycjami lidera. Utworami mogącymi stanowić wzorzec klasycznego jazzu w nowoczesnej odsłonie. Każde z nagrań to pięć do ośmiu minut kapitalnego zgrania i fantastycznych indywidualnych popisów. Formowane okazjonalnie składy „all stars” nie zawsze się sprawdzają. Jednak w przypadku „In Simplicty” zupełnie nie daje się odczuć, że trio nie ma za sobą długiej wspólnej historii. 

Znalazło się na albumie miejsce na utwór w nieco bardziej otwartej formie – „Mr Alousis” gdzie podziwiać możemy w pełnej krasie indywidualność każdego z muzyków i umiejętność połączenia ich w perfekcyjnie sprawny mechanizm. Dwie kompozycje – „Forest Morning” oraz „Ballad We Are” nieco uspokajają dość energetyczną narrację pozostałej piątki. W prostocie siła – słowa popularnego powiedzenia znakomicie oddają charakter płyty tria. I domniemywać można, że takie właśnie znaczenie odczytać należy z oryginalnego „In Simplicity” wieńczącego okładkę albumu.  Rewelacyjny, światowej klasy album.

New Bone - Longing - premiera nowej płyty

Tomasz Kudyk - trąbka, flugelhorn
Bartłomiej Prucnal - saksofon altowy

Dominik Wania - fortepian
Maciej Adamczak - kontrabas
Dawid Fortuna - perkusja

"Longing" to szósta płyta w dorobku kwintetu New Bone. Zawiera głównie kompozycje lidera grupy, trębacza Tomasza Kudyka. Zadedykował on ten album swojemu ojcu, Janowi Kudykowi, wieloletniemu liderowi grupy Jazz Band Ball Orchestra. Przez pełną liryzmu muzykę autor chce wyrazić wdzięczność i szacunek dla swojego ojca, który na początku jego drogi muzycznej był dla niego ważną inspiracją i autorytetem. Jak podkreśla Tomasz Kudyk: To dzięki Tacie jestem w tym miejscu dzisiaj i robię to, co On. Na płycie obok autorskich kompozycji Tomasza Kudyka znajduje się też utwór jego ojca "Head Dizziness" w aranżacji Wojtka Groborza. Album "Longing" ukaże się nakładem wydawnictwa CM Records.

New Bone to kwintet jazzowy złożony z samych uznanych muzyków. Pięcioma, w tym trzema autorskimi, płytami utwierdził swoją pozycję na polskim rynku jazzowym. O ich dotychczasowych dokonaniach niezwykle entuzjastycznie wypowiadali się cenieni w tej branży artyści i dziennikarze, tacy jak: Jarek Śmietana, Piotr Baron czy Bogdan Chmura. Pozytywny oddźwięk w branżowej prasie, zarówno polskiej, jak i zagranicznej, przyczynił się do wzrostu zainteresowania zespołem poza granicami naszego kraju. Dziś grupa otrzymuje propozycje koncertów w najdalszych zakątkach globu. 

Do tej pory formacja zaprezentowała się w ramach drugiej edycji festiwalu Polskie Gwiazdy Światowego Jazzu w Moskwie, a także w czasie Międzynarodowego Delhi Jazz Festival w 2013 r. Grupa była również jedną z gwiazd Varna Summer International Jazz Festival w Bułgarii w 2014 r. oraz brała dział w festiwalu Art Jazz Cooperation – Ukraina 2015 r. W lutym 2014 r. zespół przy współpracy z Instytutem Polskim w Moskwie po raz kolejny zagrał dla rosyjskiej publiczności. Tym razem w dalekim Uralu zaprezentował swoja muzykę w Czelabińsku w Filharmonii i renomowanym klubie Ever Jazz w Jekaterynburgu. W marcu 2015 r. New Bone wystąpił w Filharmonii Narodowej w Mińsku na Białorusi, na koncercie, którego współorganizatorem był Instytut Polski. Warto dodać, ze zespół w czasie pobytu w Indiach zapisał się także w historii muzyki jako pierwsza formacja, która zagrała koncert jazzowy na żywo w Kaszmirze! W listopadzie 2018 r. rupa, na oficjalne zaproszenie Konsulatu Generalnego w Kaliningradzie, wystąpiła w ramach cyklu "Jazz w Filharmonii", gdzie została gorąco przyjęty przez rosyjską publiczność.

KaMaSz – Eight Rocks From Grandma's Box (2019)

KaMaSz

Marek Kądziela - guitar, electronics
Jacek Mazurkiewicz - bass, electronics
Krzysztof Szmańda - drums

Eight Rocks From Grandma's Box



MULTIKULTI MPI 041

By Adam Baruch

This is the debut album by Polish Improvising Music trio KaMaSz comprising of guitarist Marek Kądziela, bassist Jacek Mazurkiewicz and drummer Krzysztof Szmańda. The album presents eight original compositions/improvisations co-credited to all three members of the trio.

Despite the fact that this album firmly belongs to the Improvised Music idiom, the music is relatively well "organized" and accessible, including melodic fragments and logical harmonic developments, wrapped up in minimalistic low key, spaced-out ambience, which overall is remarkably listenable.

For one reason or another, this music remained unreleased for five years and only now sees the light of day. In the meantime the musicians involved in creating it recorded intensively, so this album allows a glance into the past, as well as comparison with their recent work. Whatever the reason, it is great to have this music out in the open.

All three musicians contribute not only cohesive and sympathetic collaborative statements as a trio, but also interesting individual statements. Kądziela offers a diverse palette of sounds, often returning to his Rock roots, Mazurkiewicz keeps the music on track with excellent bass lines and Szmańda masterly plays in and around the rhythms, still able to swing al all times. Overall this is a highly enjoyable album, full of great playing and despite the open improvisations sounding organized and structured enough for most Jazz listeners to be able to have fun, giving it some slack. Recommended!

Kwartet Wojciecha Gogolewskiego - Skok Nr 8 (2019)

Kwartet Wojciecha Gogolewskiego

Wojciech Gogolewski – electric piano
Mieczysław Wolny – flute
Zbigniew Wegehaupt – bass
Czesław Szymański – drums

Skok Nr 8

GAD 094

By Adam Baruch

This is an archival album, which presents radio recordings by a quartet led by Polish Jazz pianist/composer Wojciech Gogolewski, which also included flautist Mieczysław Wolny, bassist Zbigniew Wegehaupt and drummer Czesław Szymański. The album presents six original compositions, all by the leader, all previously unreleased except for the title track which appeared on a compilation in "live" version.

The music is modern Jazz mainstream, with a touch of Fusion, somewhat similar to the first version of Return To Forever sans the vocals of course. The compositions are all solid and suit the unusual lineup of the quartet perfectly. The balance and the delicate sound created by the electric piano/flute front line results in serene, but beautifully expressive melodic tunes. The superb rhythm section provides the perfect frame for the music with the virtuosic bass lines by Wegehaupt, who despite his young age at the time was already one of the leading Polish Jazz bassists, and the delicate, melodic percussion ornamentation by Szymański.

It is a great pity that this fabulous music had to wait over forty years to be released. Michał Wilczyński, the owner of GAD Records, states on the album´s liner notes that this music deserved to be a part of the legendary "Polish Jazz" series, probably more than some of the albums that managed to be released as part of that series, and I wholeheartedly agree.

This album is also a wonderful tribute to Wegehaupt, who was a dear friend of mine and whose tragic and untimely death was a shock to the entire Polish Jazz community, and is a testimony of his great talent, as clearly audible here. His soli are simply breathtaking. For Polish Jazz fans, flute lovers and European Jazz enthusiasts this album is an absolute must, a true gem finally seeing the light of day. Brilliant stuff!

Łukasz Ojdana - Kurpian Songs & Meditations - premiera 08.03.2020

Łukasz Ojdana to pianista i kompozytor znany jazzowej publiczności przede wszystkim ze znakomitego tria RGG, z którym nagrywa i koncertuje od 2013 roku, choć to oczywiście tylko część jego artystycznej aktywności. Ojdana przez trzy lata był członkiem ostatniego kwartetu Tomasza Stańki, obecnie współtworzy także kwintet Zbigniewa Namysłowskiego. Jego dotychczasowa dyskografia liczy 9 wielokrotnie nagradzanych i wyróżnianych albumów. Sam artysta jest również laureatem wielu prestiżowych konkursów.

"Kurpian Songs & Meditations" to pierwsza w pełni autorska płyta Łukasza Ojdany, na której muzyk mierzy się z tradycyjnymi melodiami kurpiowskimi. Jak sam wyjaśnia: Zastanawiając się nad swoją muzyczną tożsamością doszedłem do wniosku, że najbardziej inspirującą i naturalną dla mnie materią są treści wywodzące się z dziedzictwa kulturowego mojego kraju. Wybór takiej właśnie tematyki – choć może wydawać się dość oczywisty – nie był pozbawiony wyzwań. W pieśniach kurpiowskich zainteresowało mnie to, że z racji ograniczonego stroju mojego instrumentu nie mogę ich w pełni odwzorować. Tradycyjny sposób wykonania tych melodii wykorzystuje skale zbudowane z ćwierćtonów, które są niemożliwe do uzyskania przy konwencjonalnie nastrojonym fortepianie... Aura tej muzyki, wynikająca z bardzo wyrafinowanego materiału źródłowego, a jednocześnie spora podatność na jej połączenie z moim językiem harmonicznym, spotęgowała u mnie fascynację tym właśnie obszarem – kontynuuje pianista.

Efektem tych poszukiwań jest płyta o niezwykle intymnym i szczerym charakterze, pozbawiona kalkulacji i oglądania się na trendy, zarejestrowana niemal w jednym podejściu, bez realizatorskich sztuczek i dziesiątek godzin spędzonych w studiu. Nie umiem grać muzyki w chłodny, wykalkulowany sposób. Do każdego albumu podchodzę z jednakową ekscytacją i dyscypliną, starając się przy tym osiągnąć jak najlepszy efekt. W przypadku solowej płyty bardzo zależało mi na uwiecznieniu chwili, będąc w pełni świadomym tego, jaki jestem. Energia i emocje, jakie miałem w sobie tamtego dnia, zaowocowały takim właśnie albumem – podsumowuje muzyk.

Utwory "Song I-X" oraz "Ending" to interpretacje tradycyjnych pieśni kurpiowskich. "Meditation I-X" to autorskie kompozycje i improwizacje Łukasza Ojdany inspirowane muzyką Kurpiów. W utworze "Song IV: gościnnie zaśpiewała Mariia Ojdana.

Lawaai - Densities, Forces, Intensities (2019)

Lawaai

Kamil Piotrowicz - piano
Stan Callewaert - double bass

Jeppe Høi Justesen - drums

Densities, Forces, Intensities

HOWARD 2




By Adam Baruch

This is the second album by the Copenhagen based trio Lawaai, which comprises of Polish pianist/composer Kamil Piotrowicz, Belgian bassist Stan Callewaert and Danish drummer Jeppe Høi Justesen. The album presents just three tracks, with the names forming the album's title and varying in duration from four to almost twenty minutes. Since the compositions are not credited, one can assume they were co-composed/improvised by the trio members.

The music is an intense exercise in self-control and patience from the listener's perspective. The opening track, for example, offers about ten minutes of delicate drum touches followed by ten minutes of single piano notes, both varying in density, i.e. number of singular sounds per minute. The other two tracks are only slightly more conventional, but basically offer the same kind of minimalist approach. I have no idea how many non Avant-Garde listeners would even call this music at all.

Me? I like this intellectual game a lot. It is original, challenging, daring and offers an extreme example of "less is more", which in this crazy time we live in, with our ears crowded by intensive constant attack of excessive noise, is quite refreshing.

Overall this is definitely suitable for true Avant-Garde connoisseurs, who are able to treat music with respect and open-mindedness, regardless of how difficult or uninviting it might sound at first, patiently waiting for the moment when it all starts to make sense. Piotrowicz is obviously gong places and his astounding stylistic diversity seems to have no limits. What else will he come up with next?

Maluba Orchestra - Maluba Orchestra (2019)

Maluba Orchestra

Fredrik Lundin - mezzo soprano & tenor saxophones, flutes
Tomasz Dąbrowski - trumpet
Kasper Bai - electric guitar
Marilyn Mazur - percussion
and others

Maluba Orchestra



STUNT 19042

By Adam Baruch

This is the debut album by Danish thirteen-piece Jazz orchestra called Maluba Orchestra, which name combines the first two letters of the three co-leaders: percussionist/composer Marilyn Mazur, saxophonist/composer Fredrik Lundin and guitarist Kasper Bai. In its ranks we also find the excellent Polish (resident in Denmark) trumpeter Tomasz Dąbrowski. The album presents ten original compositions, five by Mazur, three by Lundin and two by Bai.

The music is an absolute brilliant display of what European Orchestral Jazz is all about. It combines perfectly the entire kaleidoscope of Jazz sub-genres, from Swing to Free, and offers complex but coherent compositions, superb arrangements and of course sublime execution by the orchestra members. There is plenty of space for individual soloing, but the full power of the orchestra is most impressive in the collective performances.

Each and every one of the composition is a true gem, and the entire album offers a diverse, stylistically and more importantly aesthetically perfect equilibrium of sensitivity and good taste, which characterizes European Jazz at its best. The final piece on the album is an ode to Johann Sebastian Bach, based on his New Year chorale (BWV 288), which is a classic example of Jazz-Classical Fusion and which makes only subtle references to the actual source and leaves the rest to an intelligent listener.

The many followers of Dąbrowski have here a wonderful opportunity to hear many of his excellent contributions here, often more "conventional" than on his own recordings but by no means less impressive, as usual representing Polish Jazz proudly. Overall this is a beautiful orchestral Jazz album, which has no dull moments and offers a glimpse into the Danish Jazz scene, which in the last decade enjoys a renaissance with many excellent young musicians playing alongside their veteran colleagues. Absolutely not to be missed!

Modular String Trio – Chlorofil (2019)

Modular String Trio

Sergiy Okhrimchuk - violin
Robert Jędrzejewski - cello
Jacek Mazurkiewicz - double bass
Łukasz Kacperczyk - modular synth

Chlorofil

AUDIO CAVE 2019/007


By Adam Baruch

This is the third album by the Polish/Ukrainian Avant-Garde/Improvised Music quartet called Modular String Trio, which combines a string trio: violinist Sergiy Okhrimchuk, cellist Robert Jędrzejewski and bassist Jacek Mazurkiewicz and the modular synthesizer player Łukasz Kacperczyk. As appropriate for the genre, the album was recorded live and presents five spontaneous pieces, attributed to all four members of the quartet.

The music of the quartet tries to balance the trialogue within the string trio with a dialogue between the trio and the synthesizer, which often requires quite an effort from the listener, following the twists and turns of the plethora of sounds being created in tandem. The beauty of it is that the acoustic sounds of the string instruments and the electronic sounds of the synthesizer amalgamate together almost effortlessly and even "harmoniously", even when conventional harmony is not part of the happening.

It is difficult to talk about beauty in the conventional sense as far as this music is concerned, but personally I found most if it aesthetically pleasing. The individual contributions of all four participants are electrifying and highly dexterous, as is the level of the "telepathic" interplay between them. Personally I appreciate the role of Mazurkiewicz as the anchor of the entire live event and both his arco and plucking technique are what keeps the music together.

Before listening to the music I read my review of their previous album, and to my surprise it seems that the quartet found in this music some of the elements that I pointed out as missing then; this music is definitely more structured and intrinsically more coherent, which immediately results in it being more accessible that the two earlier albums. Of course this is by all means still a hard-core Avant-Garde, which eschews almost all conventional musical means of expression, but on the other hand a much wider circle of open-minded listeners should be able to "get into" this music without much ado and perhaps even truly enjoy it.

While exploring this album I soberly reflected on the contrast between the emotional and intellectual effort involved in listening to this music and the nihilistic effortlessness involved in listening to thousands of almost identical conventional mainstream Jazz albums out there… thank God for the ability to think outside of the box…